Gypsy

یاد گرفتم‌ که باید یاد بگیرم. هر روز از همه از همه چی. زندگی در حرکته، گیرِ اسم و لقبت بیفتی از حرکت باز می‌ایستی. روزی که گیر تعریف‌های قشنگ بیفتی شروعِ پایانته.

دیلی داشتن خیلی تجربه‌های خوبی داشت برام. دیلی نداشتن هم. انگار بخشی از یاد گرفتن توو از دست دادنه. تا از دستش ندی یاد نمی‌گیری.

پذیرفته شدن در فضای مجازی خیلی ممکن و بدیهیه. در آسون‌ترین حالت کافیه نسبت به چیزی هیت/لاو بدی تا دیگرانی تأییدت کنن و مخاطبینی جذب کنی. اما چیزی که من دارم تو دیلی‌ها می‌بینم، اشباع شدنه. پیام‌ها شده تکرار مکررات و تأیید گرفتن صدباره از همونا. این ارضا و اشباع شدن نمی‌ذاره نیاز به رشد کردن دیده بشه و رشدی صورت نمی‌گیره. چون آلردی دوست‌داشتنی و پذیرفتنی هستی‌. از کامیونیتی‌ای که جایگاه امن و ثابتی توش داری کمی فاصله بگیر و ببین حالا برای ساختن دنیای جدید چه چیزی می‌تونی ابراز کنی؟ کامیونیتی‌ها خواهند پاشید، تو تا ابدیت توی یک حیطه نخواهی موند و تک بعدی نیستی. من تأثیری که آدم‌ها با ابراز کردن خودشون روی بقیه دارن رو می‌بینم. اما می‌بینم که متوقف می‌شن همون‌جا و همون نوع ابراز کردن رو ادامه می‌دن. من دیدم دیگه چیزی برای یاد دادن به بقیه ندارم دیگه. رفتم. این نقطه شکست من در چنل نویسی بود. حالا کلی چیز دارم که می‌خوام یادشون بگیرم و از ندونستن‌ها پشتِ همینی که هستم کافیه و تأیید می‌گیره قایم نشم چون انسانم.

مدیریت یعنی پاسخِ مناسب به اون شرایط. اما کنترل کردن یعنی استاپ زدن یه چیزایی که بخش بزرگیش دست تو نیست و اصلا نمی‌دونی آیا لازمش خواهی داشت بعدا یا نه!

و زیبا بودن و زیبا بودن و زیبا بودن

نیلوفر و تجربیاتش از مسیر شغلی.

معصومه و یادگیری فعالش.

سایه و معنای خفن و حرفه‌ای بودن.

بهار هم اصالت، پویایی، جاری بودن، عشق ورزیدن و نوع دید منحصر به فردش.

آدمای زیادی اینجا معرفی شدن تاحالا اما به این لیست می‌رسم برای الان. الان که می‌فهمم صلح چقدر روی رشد تاثیر داره.