منِ مودی.

بعضی از لحظه ها هرگز فراموش نمی‌شوند،مثل عود کردن زخم های کهنه،آدم همیشه آنها را درد می‌کند.

کلمات در برابر این همه رنج،سطحی به‌نظر می‌رسیدند.

یادآوری: وقتی فهمیدی که حتی حتی حتی ذره ای عادت کردی به وجودش فقط فرار کن الان نمیدونی بعدا میفهمی چی میگم.

ما ذاتاً تنهاییم.نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت. حتی اگر بارها آن را بیازماییم و فراموش کنیم.

به آنچه که ما را با برخی از انسان‌ها وابسته می‌کند نام عشق ندهیم.

چنین است گاهی،تظاهر میکنی به خوب بودن اما از درون متلاشی شده‌ای.

عمیق ترین تنهایی ها،در حین ازدحام رخ می‌دهد.