موسسه روانشناسی آرامش

نیل به خویشتن خود، به تنهایی «راه‌حل» مشکل نیست، بلکه فقط راه تازه‌ای است که در آن ژرفا، اوج، وسعت و میدان دید بیشتری برای تجربه احساسات فرد به وجود می‌آید. فرد بیش از پیش به احساسی از بی‌همتایی دست می‌یابد، و در نتیجه بیشتر از گذشته احساس تنهایی می‌کند. اما در این حال او چنان به واقعیت وجود خویشتن دست یافته است که روابطش با دیگران کیفیت ساختگی خود را از دست می‌دهد؛ عمیق‌تر و قانع‌تر می‌شود و در هرگونه ارتباطی که با فرد دیگری برقرار می‌کند، به جوهر واقعی ارتباط دست می‌یابد. ¤کارل راجرز، از کتاب هنر انسان شدن، ترجمه مهین میلانی¤

واقعیت مملو از یاس و نومیدی است. کافی است به اطرافتان نگاه کنید. اگر فرد به دقت نگاه کند، خواهد دید که رنج استثنا نیست؛ قاعده است. و اتفاقا افراد جان‌رنجور عموما کسانی هستند که بسیار دقیق نگاه می‌کنند. آن‌ها چیزی را می‌فهمند که برخی از افراد سلیم‌الذهن‌تر در بین ما دوست دارند آن‌ها را نادیده بگیرند. یعنی اینکه زندگی، هم زندگی انسانی و هم غیر آن، به واقع مقدر و محتوم به نظر می‌رسد. ¤جان کاگ، از کتاب جان‌های بیمار ذهن‌های سرحال، ترجمه مهدی نصراله‌زاده¤

🌺👑سـلامـت روان را می توان در دو عبارت خلاصه کرد ۱- "واقعیت پذیری" ۲-"مسئولیت پذیری" 👑پذیرش واقعیت به این معناست که فرد توانمندی و قدرت پذیرش پیامدهای منطقی و طبیعی رفتار خود را داشته باشد. این پیامدها بخشی از دنیای واقعیست و هنگامی که ما پیامدهای رفتار و تصمیماتمان را نمی پذیریم، در واقع واقعیت را انکار می کنیم. 👑مسئولیت پذیری، یعنی فرد مسئولیت ارضای نیازهای شخصیش را به عهده می گیرد، و در راستای این هدف به نیازهای دیگران تعدی نمی کند و یا اینکه نیازهایش را به هزینه ی دیگران رفع نمی کند. موسسه مشاوره و روانشناسی آرامش

این ذهن ما نیست که می اندیشد ذهنی ست در درون انسانی که خود بخشی از محیط اطرافش است

خودپسندی و عشق به خود نه تنها به یک مفهوم نیستند، بلکه نقطه مقابل هم می‌باشند. خودپسند خود را کم دوست دارد نه زیاد و در حقیقت از خود بیزار است. این فقدان علاقه و توجه به خود، که فقط یکی از نشانه‌های عدم باروری است، شخص خودپسند را تهی و بی‌اثر می‌سازد. وی لزوما ناشاد بوده و با نگرانی به زندگی می‌آویزد و خود راه رسیدن به خوشنودی‌ها را به خود می‌بندد. او به ظاهر زیاده از حد مراقب خویش است ولی عملا بیهوده کوشش دارد تا شکست خود را در راه مراقبت از «خود» حقیقی خویش بپوشاند. فروید عقیده دارد که آدم خودپسند عاشق خویش است، گویی که عشق خود را از دیگران پس گرفته و به شخص خود معطوف داشته است. گرچه شخص خودپسند توانایی عشق‌ورزی به دیگران را ندارد، ولی توانایی عشق به خود را نیز فاقد است. ¤اریک فروم، از کتاب انسان برای خویشتن، ترجمه اکبر تبریزی¤

شخصیت فرد چه تاثیری بر قابلیت متقاعد شدن او دارد؟ یک متغیر شخصیتی که وابستگی کاملی با قابلیت متقاعد شدن شخص دارد عزت‌نفس است. افرادی که خود را دست‌کم می‌گیرند، آسان‌تر تحت تاثیر پیامی متقاعدساز قرار می‌گیرند تا افرادی که درباره خود نظر مثبتی دارند. این کاملا معقول به نظر می‌آید چه اگر شخصی به خودش علاقه‌مند نباشد، ارزش زیادی هم برای عقاید خود قائل نیست. در نتیجه، اگر عقاید او مورد تردید قرار گیرند، ممکن است چندان هم بی‌میل نباشد که تسلیم شود. به خاطر بیاورید که مردم می‌خواهند افکار و اعمالشان درست باشد. ¤الیوت ارونسون، از کتاب روانشناسی اجتماعی، ترجمه حسین شُکرکُن¤

برای آنکه بتوانیم به دیگران عشق بورزیم ابتدا باید این موضع‌گیری را کنار بگذاریم که: راه درست، راه من است. باید بتوانیم منطق حاکم بر ذهن مخاطب خود را درک کنیم، در قالب او جای بگیریم و احساسات او را تجربه کنیم. عشق واقعی از زمانی آغاز می‌شود که انسان به دور از نیاز و توقعات خود، متفاوت بودن دیگران را بفهمد و به آن احترام بگذارد و عشق پایدار، چنین عشقی است، حتی اگر ویژگی‌های مخاطب همیشه مطابق میل و یا در جهت رفع نیازهای ما نباشد. ¤اریک فروم از کتاب هنر عشق ورزیدن¤ @ravanmarameshh

برای آنکه بتوانیم به دیگران عشق بورزیم ابتدا باید این موضع‌گیری را کنار بگذاریم که: راه درست، راه من است. باید بتوانیم منطق حاکم بر ذهن مخاطب خود را درک کنیم، در قالب او جای بگیریم و احساسات او را تجربه کنیم. عشق واقعی از زمانی آغاز می‌شود که انسان به دور از نیاز و توقعات خود، متفاوت بودن دیگران را بفهمد و به آن احترام بگذارد و عشق پایدار، چنین عشقی است، حتی اگر ویژگی‌های مخاطب همیشه مطابق میل و یا در جهت رفع نیازهای ما نباشد. ¤اریک فروم از کتاب هنر عشق ورزیدن¤ https://t.me/ravanmarameshh

عده‌ای معتقدند رضایت‌مندی وقتی به دست می‌آید که هیچ نوع احساس دردناکی وجود نداشته باشد. کاش این‌طور بود، رضایت‌مندی به معنای ناپدید شدن احساسات ناخوشایند نیست، بلکه به این معناست که باید نوع رابطه‌مان را با آنها تغییر دهیم و برای واکنش به آنها روش جدیدی بیابیم که هنگام برانگیخته شدن احساسات بد و دردناک از زندگی در لحظه حال و هدفمند بازنمانیم. ¤راس هریس، از کتاب سیلی واقعیت، ترجمه علی صاحبی و مهدی اسکندری¤

اگر جزء سوم عشق یعنی احترام وجود نداشته باشد، احساس مسئولیت به آسانی به سلطه‌جویی و میل به تملک دیگری سقوط می‌کند. منظور از احترام، ترس و وحشت نیست، بلکه توانایی درک طرف، آن‌چنان که وی هست، و آگاهی از فردیت بی‌همتای اوست. احترام یعنی علاقه به این مطلب که دیگری، آن‌طور که هست، باید رشد کند و شکوفا شود. بدین ترتیب، در آنجا که احترام هست، استثمار وجود ندارد. من می‌خواهم معشوقم برای خودش و در راه خودش پرورش بیابد و شکوفا شود، نه برای پاسداری من. اگر من شخص دیگری را دوست دارم، با او آن‌چنان که هست، نه مانند چیزی برای استفاده خودم یا آنچه احتیاجات من طلب می‌کند احساس وحدت می‌کنم. واضح است که احترام آنگاه میسر است که من به استقلال رسیده باشم یعنی آنگاه که بتوانم روی پای خود بایستم و بی‌مدد عصا راه بروم، آنگاه که مجبور نباشم دیگران را تحت تسلط خود در بیاورم یا استثمارشان کنم. احترام تنها بر پایه آزادی بنا می‌شود: به مصداق یک سرود فرانسوی، «عشق فرزند آزادی است» نه از آن سلطه‌جویی. ¤اریک فروم، از کتاب هنر عشق ورزیدن، ترجمه پوری سلطانی¤