Café Terrace at Night

امروز برگشتم خوابگاه. تو این دو سه روزی که خونه بودم، سعی کردم عذاب وجدان و استرس امتحان شنبه رو نداشته باشم و فقط از لحظه لذت ببرم و هرچقدر شد استراحت کنم، غذای خونگی بخورم و بهم خوش بگذره. حالا هم‌اتاقی‌هام نیستن و اتاق خالیه. میز رو تمیز کردم، سطل آشغال رو خالی کردم و کل اتاق رو جارو کشیدم. حالا آدم خوشحال‌تری هستم. مهم نیست چقدر عقب موندم، مهم نیست چقدر از مباحث امتحان باقی مونده و هنوز نخوندم؛ چه برسه مرور انجام بدم. مهم اینه من ربات نیستم. اینجام تا زندگی کنم، در سلامت و شادی، نه در یک رنج مداوم فرسوده کننده.

احساس می‌کنم هرلحظه امکان دارد مغزم منفجر شود.‌ بعد از مدت‌ها، ۱۸ روز متوالی درس خوانده‌ام و مغزم دیگر گنجایش پذیرش اطلاعات مشابه دیگری از این دست را ندارد. دیگر نمی‌توانم صبح تا شب را با یک روند تکراری و هر روزه ، صرف درس کنم. زجرآورتر این است که اغلب دانشجویان امتحانات خود را به سرانجام رسانده و حتی کنکوری‌ها نیز پرونده خود را بسته‌اند. تابستان هولناکی ست.

من از آن دسته آدم‌ها نیستم که بیخود و بی‌جهت و راه به راه ابراز دلتنگی کنم. وقتی می‌گویم دلتنگ شده‌ام یعنی بغض دارد خفه‌ام می‌کند و گونه‌هایم از اشک خیس شده.

دلم برای خونه تنگ شده.

از درس خوندن خسته شدم. وقتی که اینقدر خسته می‌شم مچ خودمو درحالی که دارم به گذشته فکر می‌کنم می‌گیرم. ظاهراً امروز زیادی خسته‌م!

دلم می‌خواد دوباره حس اون تابستونی رو که دبیرستانی بودم و با مامان و خواهرم سریال کره‌ای می‌دیدیم و عصرا می‌رفتیم پیاده‌روی رو تجربه کنم، اما خوب می‌دونم تکرارنشدنیه. زمان چقدر زود می‌گذره و زندگی چقدر رو دور تند افتاده.