Nyctophile

یه بار که پیشت بودم، سرمو میذارم روی پاهات. انگشتاتو ببر لای موهام! سرمو باز کن و هرچی فکر سیاه و خاک‌خورده‌ست رو از توی مغزم بکش بیرون.

من آدم کم حرفی‌ام، اما اگه تو هم مثل ابی بهم بگی "دلبرکم چیزی بگو" جوری برات حرف می‌زنم که انگار حرف زدن اون چیزی بوده که تمام سال‌ها مشغول تمرینش بودم.

گاهي هم كافيه به خودتون بگين "فک کنم ازش خوشم میاد" همين. به‌جای این‌که چهل دیقه درباره‌ی واکنش‌های هرمونی‌ِ باعث و بانیِ احساسات‌تون حرف بزنین.

من خیلی زیاد میگم نمیدونم ولی باور کنید میدونم!

یادش به خیر!

آدمیزاد سختشه که بگه "به من توجه کن". برای همین قیل و قال راه میندازه. عصبی میشه. داد میزنه. قهر میکنه. فرار میکنه. با خودش و زمین و زمان لج میکنه. برای اینکه به چشم بیاد. برای اینکه دیده شه! تو فقط میبینی که چشماشو میبنده و داد میزنه و هیچی نمیشنوه؛ اون داره میپره و دستاشو تکون میده و میگه "هی! من اینجام! ببین منو!" داره میگه "به من توجه کن." و سراسر استیصاله این جمله! و وقتی به زبون بیاد، اگه به زبون بیاد؛ دیگه گفتن و نگفتنش، فرقی نداره.

باح باح.