Boxinghistorygloss

۳. مرثیه‌ای برای یک سنگین‌وزن ( requiem for a heavyweight) _ اثر رالف نلسون _ محصول مشترک آلمان و آمریکا، سال ۱۹۶۲ _ با بازی آنتونی کویین، میکی رونی، جکی گلیسن و با حضور افتخاری قهرمان بوکس سنگین‌وزن جهان، محمدعلی. در آمریکا کافه‌هایی هست که طرفدارای سرسخت بوکس واسه خوردن آبجو و صحبت درباره بوکس اون‌جا جمع می‌شن. یکی از اون کافه‌ها رو توی فیلم مرثیه‌ای برای یک سنگین‌وزن دیدم. همون فیلمی که آنتونی کوئین توی اون نقش یک بوکسور پا به سن گذاشته به اسم" لوییس مونتن ریورا " رو بازی می‌کرد، که توی داستان فیلم هم دوره جو لوییس و جرسی جو والکات و راکی مارسیانو بوده‌ اما با وجود سن زیاد و به‌خاطر گذراندن زندگیش، هم‌چنان بوکس رو ادامه داده. چکن کار دیگه‌ای بلد نبوده. و حالا در ابتدای فیلم مقابل کاسیوس کلی جوان قرار گرفته بود. همون اول فیلم، فضای داخل یک کافه مختص بوکسورها و خوره‌های بوکس در ایست ریور نیویورک نشان داده شد که چند تا بوکسور قدیمی یا معاصر، ردیف جلوی بار ایستاده بودند. یک کافه تقریبا جمع و جور با رنگهای متمایل به تیره. و چارپایه های قهوه‌ای رنگ کوتاه جلوی بار. و میز و صندلیهای ساده با همون رنگ در اون سمتش. از اون نوشگاه‌هایی که آبجو و مشروب و قهوه‌اش همیشه حاضر بود. بعضی‌ها بطری تیره آبجو تو دستشون، و بعضی‌ها هم دست خالی. اما حواس همه‌شون به گزارش زنده مبارزه مونتن ریورا و کاسیوس کلی از رادیو بود. دوربین آرام از روی صورت تک تکشون گذشت. رد زخم روی ابروها و بینی‌های له شده و شکسته، و چشم‌هایی که خیلی کنجکاو به جایی خیره شده بودند. جایی در تاریکی خیال و داشتند مبارزه رو مجسم می‌کردند. ویلی پپ و الکس میتف رو همون موقع شناختم. و کمی بعدتر ایب سیمون و برنی راس رو هم همین‌طور. از همه جالب‌تر برای من توی اون سکانس ابتدایی فیلم، حالت الکس میتف بود. پانچر قلدر آرژانتینی که سال ۱۹۶۱ مقابل همین کاسیوس کلی قرار گرفته بود و گرچه اوایل مبارزه با ضربات راست سنگینش آزارش داد، اما در راند ششم ناک اوت شد. میتف آبجو دستش نبود و با دست‌های بزرگش داشت یک چیزی شبیه یک تیکه کاغذ رو خیلی آرام از وسط پاره می‌کرد، در حالی که شش دانگ حواسش به مبارزه بود. اون‌ها انگار از مونتن ریورا چندان انتظار مقاومت نداشتند. چون می‌دانستند که پیر شده. اما ته دلشون طرفدارش بودند. فیلم البته خیلی تلخ بود. بین اون جماعت که توی کافه بودند، و بوکسور میان‌سالی که داشت در برابر ضربات برق‌آسای کاسیوس کلی از نفس می‌افتاد، یک فاصله‌ای بود. انگار بوکسورها اون‌جا از هیاهوی فضای بیرون، از ملال دنیا و آسیب‌هایی که داخل رینگ می‌دیدن محافظت می‌شدند. توی کافه، ریتم همه‌چیز آرام‌تر از رینگ بوکس یا خیابان بود. آدم‌ها فرصت بيش‌تری برای گپ زدن و خستگی در کردن داشتند. برای همین وقتی کارشان در شهر یا باشگاه و رینگ بوکس تمام می‌شد، حتما یک سری به آن‌جا می‌زدند. تا دوباره جان بگیرند. از آن زخم‌ها و خستگی‌ها و ملال زندگی چند لحظه‌ای دور باشند. در گرمای آن کافه مختص خوره‌های بوکس خودشان را گرم کنند. با حرف زدن درباره یک اسم، یک استعداد تازه نفس، یک لحظه زیبا از یک مبارزه‌ و یا یک مبارزه‌ زیبا. در فضای عشق و علاقه‌شان نفس بکشند. جان دوباره‌ای بگیرند و بعد دوباره برگردند به دنیای بی‌رحم بیرون‌. این فیلم رو حتما نگاه کنید تا با دنیای تلخ مبارزان پا به سن گذاشته بعد از بازنشستگی‌ از بوکس بیش‌تر آشنا بشین. . . .

🚩 MUHAMMAD ALI (Cassius Clay) - REQUIEM FOR A HEAVYWEIGHT (1962) Dir. Ralph Nelson 🆔 @uVidBot | دانلود سریع

ترنس کرافورد در برابر ارول اسپنس - جاوید نوروزی _ مشاوره ورزشی بوکس https://boxingstor.com/blog/%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%B3-%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D9%81%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%84-%D8%A7%D8%B3%D9%BE%D9%86%D8%B3900/

. (اسلایدها را ورق بزنید) . . . مرد لاغر قدرت‌مند و انفجاری لقبی بود که برایش گذاشته بودند‌. یکی از عجیب‌ترین بوکسورهایی که من در عمرم شناخته‌ام. الکسیس آرگوئلو. اهل نیکاراگوئه. با صورتی سبزه و گونه‌ها و سبیل‌های خوش فرم. چهره خوشایندی داشت. اما نه وقتی که با حریفانش وارد رینگ می‌شد. گفتم عجیب....چون این آدم برد با امتیاز خیلی خیلی کم داشته. ۷۷ مبارزه حرفه‌ای را برده که فقط ۱۵ تای آن‌ها با امتیاز بوده. ۶۲ مبارزه را با ناک‌اوت به پایان رسانده. همه‌جور حریفی هم داشته. از رویال کوبایاشی بوکسور نامدار ژاپنی بگیر تا روبن الیوراس. از کوین رونی مربی مایک تایسون که راند دوم خیلی ناجور ناک‌اوتش کرد تا بابی چاکن و رافائل لیمون. دوقلوهایی که همیشه اسمشان کنار هم می‌آمد. ری منچینی، روبن کاستیلو و.....تمام این‌ اسم‌های بزرگ را با اقتدار از سر راه برداشته. قهرمان سه وزن مختلف‌. پروزن، سبک‌وزن و منهای ولترویت. کسی که دست عقبش مثل دینامیت بود. جاوید نوروزی . . . . @boxing_history_gloss @boxing_history_gloss . . . . دو مبارزه‌ خیلی جذاب با با آرون پریور داشت. مخصوصا مبارزه اولش که آن موضوع بحث‌انگیز هم پیش آمد. مربی دغلباز آرون پریور  از یک بطری آب حاوی آنتی هیستامین (برای بالابردن ظرفیت ریه‌های بوکسورش) به او داد و این‌کارش در نتیجه مبارزه تاثیرگذار بود. . . .