دَم🌬

I rewind thе tape, but all it does is pause

Can't remember what I used to fight for

I replay my footsteps on each stepping stone Trying to find the one where I went wrorg

(:

تا امروز انقدر خوب نبوده که الان هست!

آخ آخ.

-بیا بازی کنیم. + آممم نمی‌دونم. - حالا بیا خوش می‌گذره. +بذار فکر‌ کنم... نمی‌دونم من تا حالا این بازیو نکردم. - ببین خیلی خوش می‌گذره. بیا دیگه. + باشه. ضرر نداره که. + *چقدر بهم خوش گذشت* مدتی بعد: + بیا بازی کنیم. - نه.‌

الان می‌فهمم که وقتی اینو می‌گفت منظورش چی بود: Adults spend most of their times unlearing the things they've been learning.

دارم به این فکر می‌کنم محتوایی که بهم خورانده شده و من پایه‌های اساسی تفکراتم و زندگیم رو، حداقل تا مقیاس هشیاری که می‌بینم، بر اساسش چیدم به معنای واقعی کلمه خزئبل محض بوده و نیاز دارم تمامش رو ذره ذره بکشم بیرون و با چیزهای کاربردی تری جایگزینش کنم.

|مشاورم می‌گفت «سوگواری‌ها تا پایان عمر ادامه می‌یابند.» شکل و شمایل و شدتِ سوگواری عوض می‌شود، اما آدم‌ها تا پایان عمر برای آدم‌ها و روابطِ از دست‌رفته‌شان سوگواری می‌کنند. درست است که آخرین مرحلهٔ سوگواری «پذیرش» است، اما پذیرش به معنای «پایان» نیست، به معنای «پذیرشِ واقعیتی انکارناپذیر» است؛ به معنای «هم‌زیستیِ مسالمت‌آمیز با سوگ» است. «چینی نازکِ تنهایی» آدم‌ها در طول عمرشان تَر‌َک می‌خورد. عمرِ درخت‌ها را از روی تعدادِ شیارها حدس می‌زنند، عمر ِ آدم‌ها را از روی تعدادِ ترک‌ها. ابراهیم سلطانی| @freshairco