سبزِ(آبی)

Indelible scars, pivotal marks Blue as the life she fled Carolina pines, won’t you cover me?

بهش گفتم من عاشق همین دو لیوان چای سر میز صبحانه‌ام، همینجا میتوانم با تو صحبت کنم، بیشتر از هروقت دیگری! با تو از نیچه، از خیام، از انقلاب، از پارک ساعی، از داریوش حرف بزنم و به دلکمه خسرو شکیبایی گوش کنم و بعد زره را بر تن کنم و بروم به جنگ با زندگی.

چه چیزی انسان را از بین می‌برد؟ عجله‌ای که برای گذراندن زمان دارد.

حس میکنم یا باید تراپی رو دوباره شروع کنم یا کیک‌بوکسینگ.

کاش زمان در اون لحظه‌ای که پیانو میزنی و دست‌های من قفل شدن روی شونه‌هات، متوقف بشه.