در آغوش یک ابر

دلبر ابرو کمونم دلمو شکار کردی.

بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست در خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی -مولانا

من احساس می‌کنم که این زیستن همیشه یه‌جایش می‌لنگد. مگر می‌شود که ارزشِ اشرفِ مخلوقات همین حَدّ بوده باشد؟ آخر اینجا همه‌چی رنگِ جنون به خود گرفته و من هم غلتیده به غم هستم. می‌جنگم برایِ سالم زندگی کردن اما هی فروتر می‌روم و پذیرفتنِ مسئولیتِ انتخاب‌ها -که گاها اشتباهات مترادف آن می‌شود- از ازل سخت‌ترینِ امور به‌حساب می‌آمده و برای من هم استثنا نیست! حال کوهِ غم را می‌خواهم در خود حل کنم و به پا خیزم. گرچه من مکررا این‌روزها با خودم می‌جنگم و از خودم شکست می‌خورم.

Just take my hand and come with me

گفتم-من جای تو باشم تو جای من باشی نداریم. معلوم نیست تو جای منی یا من جای تو. قصه‌ی من یا قصه‌ی تو، چه فرقی می‌کند؟ ستمْ ستم است.

«تو هستی که بهم یادآوری میکنی چیزی به اسم امید وجود داره»

میشنوی هر نفسم رو؟ واسه تو زنده ام انگار.