Asteria

سلام شبتون بخیر. این کانالی که ازش فوروارد کردم، متنای کوتاهِ منه. اگه دوست دارید میتونید بخونیدشون. جلد دوم رو هم به زودی ادامه میدیم. فکر میکنم چند دقیقه ارامش واسه هممون لازمه... ❤️

در حبابِ اندیشه‌ای مخدوش در میانِ افکارِ موهوم، همچون کودکی دلشکسته از همبازی‌ها، نشسته کنج حبابی خودساخته، زانو بغل گرفته‌ام... پاهای دویدنم را در آغوش می‌گیرم، قفل می‌زنم بر آن‌ها، که دیگر بس است! تاول‌های متعفن از خارهای زیستن را میترکانم که مبادا حبابِ تنهایی من بترکد و من رها شوم... و من به حبابی تکیه زده‌ام؛ حبابی شاید در اعماق اقیانوس... غلتان غلتان در جست و جوی قطره‌ای زندگی، قطره‌های شورِ اقیانوس را به جریان وامیدارم، اقیانوسی به تاریکیِ تنها لحظه‌ای که او صداخفه کن گذاشت بر روی وجدانش، تا سکوت موهوم را بشکند به صدای گلوله‌ای؛ حبابم عمیق‌تر غرق می‌شود؛ هرچه می‌اندیشم، سنگین‌تر می‌شوم انگار... وزنه وزنه احساس و فکر می‌شوم و غرق می‌شوم؛ عمیق‌تر و عمیق‌تر، به عمقی که سیاهی نفوذ می‌کند در قلب انسان؛ عمیق‌تر غرق می‌شوم... و کاش باله نهنگی بترکاند حبابم را، تا غرق شوم در او، و در وجودش جاری شوم، و شنا کنم... آرام و سنگین؛ در سکوتی درونی که می‌شکند فریاد بیرون را؛ نهنگ شوم و سفر کنم... که بروم و بترکانم حباب‌ها را؛ که حباب حباب جنینِ زانوبغل‌گرفته را حل کنم در خود؛ همان‌طور که حل شدم در آن‌هایی که پیش از من بودند... همه با هم یکی؛ والی تنها شویم... تنها والِ اقیانوسِ ارواح... و سفر کنیم و سفر کنیم و سفر کنیم.... #من

:)

برای نوشته هامون که از ترس با اسم مستعار منتشرشون میکنیم...

حسرت میخورم که رسانه بزرگتری ندارم... که اگه داشتم از تنها سلاح خودم "کلمه" استفاده میکردم...

از "برای" های هرکدوم از ما میشه یه کتاب نوشت که تو وسعت تاریخ گمه...

برای هربار که تا اومدیم تفریح کنیم، گرونی زد تو کمرمون...

برای هربار که با ترس و لرز حراست و نفوذیا رفتیم دانشگاه و خوابگاه...

برای هربار که # زدیم اعدام نکنید و اعدام کردن!

برای هربار که حسرت ساده ترین داشته‌های آقازاده‌ها رو خوردیم...