20.21

نتونستم دفاعی کنم و شوکش به قدری بود که بعد از یک ماه و نیم این‌جا نوشتم.

امروز برای باز کردن بحث از حمید و سپید پرسیدم آیا بلیط کنسرت سیروان گرفتند یا نه، و یک نفر گفت که «بچه‌ها توی این سن همه‌شون درگیر سیروان‌اند.»

دیروز بخش زیادی از روزمون به این گذشت که بفهمیم چرا صدیقی این نیاز رو حس کرده که خودش و حیدریان و حضرت مریم رو در یک قاب بکشه.

امروز حدود بیست بار وسط حرف‌هام به همکلاسی‌هام گفتم «حالا من که انصراف می‌دم ...»، آخرش گفتند سارا خفه شو لطفا دیگه کم‌کم. یعنی حتی قصد نداشتم به روشون بیارم، هر فکری توی ذهنم از این‌جا شروع می‌شه و به این‌جا ختم می‌شه.

ببین چون خیلی اعصابم خرد می‌شه. اصلا نمی‌فهمم چی توی ذهنش می‌گذره که به این نتیجه می‌رسه که حق داره پول بیش‌تری بگیره. واقعا هر بار میام یک اعتراض کوچکی می‌کنم، ولی بعدش کوتاه میام.

چند وقت پیش زهرا پرسیده بود که اگه می‌تونستید یک نفر رو بکشید، کی رو می‌کشتید و من اون موقع کسی به ذهنم نرسید، ولی الان با اطمینان می‌گم یکی از این راننده تاکسی‌ها که کرایه‌ی بیش‌تر می‌گیرند.

نوه‌ی خاله‌ام که سه سالشه، وسط شام لیوان دلستر رو گرفت بالا و گفت «به سلامتی همه.»

زن، من خودم رو توی لپ‌تاپم غرق کرده بودم که مجبور نباشم با تو حرف بزنم.

بعدشم به من گفت «ببین شما داری با چه بدبختی‌ای درس می‌خونی.»

واقعا دوست دارم فکر کنم که همه‌ی این‌ها بدشانسی منه و واقعا این آدم‌هایی که باهام توی یک کوپه می‌افتند، نماینده‌ی جمعیت نیستند. بانو در فرازی دیگر گفتند که دامادش به نوه‌اش گفته که من فقط می‌ذارم تا پنجم دبستان درس بخونه. حقوق دخترش (زن دامادش) رو ازش گرفته تا مجبورش کنه خونه بشینه. طرف احمق داستان هم دخترش بوده که نمی‌فهمیده چقدر خوبه توی خونه حبس بشی و بخوابی.