شعر.

غم تو را به جهانی خوشی نخواهم داد.

الان می‌دونم اگه همه‌چیزت رو هم پای عشق بدی، نمی‌تونی همیشه برنده باشی.

مثل ساختمان متروکه‌ای بودم که می‌خواستند تخریبش کنند و مردم برای تماشا جمع شده بودند.

در آغوشم بگیر تا بدانم دنیا چه‌ها از من دریغ کرده است.

ما شعله‌ی شوق تو به صد حیله نشاندیم. دامن مزن این آتش پوشیده‌ی ما را..

رفتی و از فراق تو از پا درآمدم. بازآ که جز تو هیچ‌کسم دست‌گیر نیست..

و اگر گمان کردی من دل‌تنگ نیستم، از خدا طلب بخشش کن. زیرا بعضی‌ از گمان‌ها گناه‌اند.

ای خسرو شیرین‌دهنان این نه وفا بود. یک ره، گذری جانب فرهاد نکردی..

چنان تنهایی وحشت‌ناکی احساس می‌کردم که خیال خودکشی به سرم زد. چیزی که جلویم را گرفت، این فکر بود که هیچ‌کس، مطلقا هیچ‌کس، از مرگم متاثر نخواهد شد، و من در مرگ، خیلی تنهاتر از زندگی خواهم بود.