Isolated Nuketown (کیرم تو گرما)

درست میشه

کل زندگی:

نمیدانم و نخواهم دانست

شاید این عقب راندن ها باعث شده اینطوری ولی هر موقع که خواستم جلو برم فهمیدم حالا اونقدم مهم نبودم همین قدر کافی بود

بقیشو یادم رفت

همین الانشم معلوم نیست چقدر اسباب خنده خواهم بود -بکیرم اینجا چنل تزیینی نیست-

در حالت عادی به قضاوته اهمیت نمیدم از سمت هر خری ولی فکر کن بشی اسباب خنده بقیه

انگار بر حسب عادت تحمل کردی الان که دیگه راه فرار داری پس چرا نمیری؟

یا شایدم کمی می‌ترسی حرف بزنی چون بنظرت رفتارشون بنظرت منطقی نخواهد بود و شت شدن همه چیز رو تسریع میده پس می‌شینی از دور نگاه میکنی؟