پروانه‌ای آبی

داشتم پیام‌ها رو فوروارد می‌کردم و سؤال اینه که چرا من این‌قدر حرف زدم؟ بادوم‌ها از این به بعد وقتی یکی خیلی نوشت، بهش اخطار بدید که وقتی خواست پاک کنه کانالش رو، انگشتانش به دست باد نرن. باتشکر.

دغدغه‌ی بعدی اینه که مثل هرزمانی که جورم، جور نیست دلم می‌خواد از خاطره‌ی آدم‌ها پاک بشم. انگار که هرگز نبوده‌ام.

از اون‌جایی که این‌جا شبیه یک دفتر خاطرات محدودشده‌ست، نمی‌دونم همه رو فوروارد کنم برای خودم و بعد پاک کنم یا به حال خودشون در فراموشی رهاشون کنم. به عنوان آخرین دغدغه‌هایی که از من می‌خونید در این‌جا. 🤝

ثبات‌احساس و امیال ندارم؟ بله ندارم. و حقیقتش اینه که فکر می‌کنم پروانه باید بره. نه مثل دفعه‌ی قبل، که کلاً بره. و روزهای خوب، روزهایی که نهایت رویاتونه براتون می‌خوام.

راستش دلم می‌خواد ذهنم پاک بشه و بعد جای دیگری متولد بشم. توی یه خاک دیگه، یه سبک دیگه و جدا از همه. از همه‌ی تعلقات خاطر و نکبت‌های موجود مغز فعلی.

گاهی آدم دلش می‌خواد اشتباه کرده باشه. دلش می‌خواد حواسش رو دور بندازه که هیچ‌چیز مغزش رو نجوه.

این کنسله، لونه‌ی کلمات امشب مال خودمه. 😌

غم توی سال‌های متفاوت زندگی نوعش فرق می‌کنه اما گاهی غرق غمی می‌شی که متعلق به امروزت نیست. اصلاً همون‌جایی که نمی‌دونم برای کی اما نوشتم:"غم امشب، غم تابستون دو سال پیشه."

خواب بدی دیدم و میونش یه چیزی خوب بود. دوباره سیزده سالمون بود، سر کلاس بودیم و قرار بود بهمون واکسن بزنند. (کرونا روحم رو گروگان گرفته.) بعد از این‌که واکسن زدند، اولین نفری که اومد و محکم بغلم کرد، تو بودی دخترکم. نمی‌دونم چرا هیچ‌کس نمی‌شناختت و نمی‌دونم چرا وقتی ازم می‌پرسیدن که تو کی‌ای، جوابی نداشتم. اما همون که خودت گفتی:"دوستشم. چند وقته ندیدمش." تو شبیه هم‌بازی‌های بچگی شدی، همون‌هایی که یهو گم می‌شن و یه جاهایی یادت می‌آرن که وقت دل‌تنگیه. سالم باشی. 💙

این‌قدر این چند وقت "آبی آروم" خطاب نشدم، حس می‌کنم قله‌ی ناآرومی برای فتح زیر پامه. *از همین دور برای بچه‌م آرزوی موفقیت کنیم توی راهی که از ذهنش دوره اما به قلبش نزدیک. *و همه‌ی بچه‌هایی که زنده بودن و یادگیری توی دانش‌گاه مورد نظر، نهایت رویای فعلیشونه.