Deep stash

یعنیا زندگیم شده پر از چالش های مسخره، یکی از یکی مسخره تر، اعصاب خوردکن تر، روان نابود کن تر.

چون علارغم تاکید مامانم مبنی براینکه نری دعوا کنیا، رفتم دعوا کردم، (موقعیتش پیش اومد، منم شستم طرفو) عذاب وجدان گرفتم، اگه گفته بود ارهه برو دعوا بگیر، برو از حقت دفاع کن، نه برای خودت دشمن بساز و سکوت کن، الان اینقدر خودخوری نمیکردم حالا تا کی قراره ذهنم درگیر این مسئله باشه خدا بخیر کنههه=)))

یه دعوای جانانه با یکی از افراد اتاق بغلی مون کردم=)))) خدا بخیر کنه🥲

خیلی غرغرو شدم این چند وقت، من کلن خیلی آدم سرزنده و شادی بودم، نمیدونم از کجای زندگی به این طرف اینجوری شدم، این چند وقت هرکی تو خوابگاه منو میبینه، میگه چی شده؟ بیماری؟ من از تنهایی خیلی لذت میبردممم، اصلا عاشق آخر هفته هایی بودم که بچه ها میرفتن خونه، دفتر کتابمو میزدم زیر بغلمو و لذت می‌بردم، ولی از مهر ماه، تعداد روز هایی که توی اتاقمون در خوابگاه تنها بودم خیلی زیاد بوده و من دیگه لذت نمی‌بردم ازش، از این حجم از کشیک بودن هم اتاقیم خسته شدم اتاق بغلی مون جدید اومدن و خيلیی اذیت میکنن، تقریبا یک هفته است ظهرا که از خوابگاه میام یه خواب درست و حسابی ندارم، از بس که صدا میدن اصلا توی خوابگاه بند نمیشم، همش دوست دارم برم بیرون از خوابگاه و قدم بزنم و این موضوع مصادف میشی با چی؟ به اینکه هنوز اول ماهه و تو دیگه پول نداری=///

حس میکنم بلد نیستم چه جوری دُرست درس بخونم🚶‍♀️

بعد مثلا همگروهی هام میان میگن واای ما امشب یه اینترن داشتیم خیلی خوب بود، چند تا مبحث برامون توضیح داد، یا اون یکی میگه آره من فلان روز بخش بودم، اینترن کشیک خیلی خوب فلان پروسیجر رو یادم داد،اون وقت من؟ راضیم به اینکه فقط یه اینترن فان اونجا باشه! خدا کرمت رو شکرر😂 اصلا فکر نمیکردم همچین اینترنایی دانشگاه ماهم داشته باشه

بعد چند وقت پیش داشتم به دوستم میگفتم آره اصلا کشیک هایی که میرم نه خوش نمیگذره، نه بار علمی داره برام، نه رفیق خوب و پایه ای دارم که چیز میز باهم یادبگیریم توی کشیکا، یا اصلا بریم توی حیاط قشنگ بیمارستان بشینیم و حرف بزنیم و موسیقی گوش بدیم، فقط دومین کشیک جراحیم چون یه اینترن فان داشتیم، خیلی گفت و خندیدیم و خوش گذشت، بقیه شون پر بوده از حس بد، از حسی که دوست نداشتم اون لحظه اونجا باشم، مثلا پرستارای جراحی مردان خیلییی هیزن=)) من یه چی میگم شما به چیزی از بد نگاهی اینا میشنوید=))

اینقدررر روتیشن جراحی که میرم بدون آموزشه که امشب که رفتم کشیک بخش و طبق معمول خوش کشیکیم دوتا مریض داشتم، اونم آپاندیسیت تیپیک! گفتم این چه جراحی هست من دارم میرم؟ پاشدم رفتم اتاق عمل ده باااررر رفتم دم اتاق عمل و برگشتم و بلاخره وقتی که تونستم تماممم شجاعت خودم جمع کنم و به جراح مون بگم من میتونم جراحی تونو ببینم، برق رفت=)))))))) بعد یه ربع که برق اومد و مریض رو اوردن، اوره، کراتش خیلیی بالا بود و عمل کنسل شدددد=))) بعد پرسنل اتاق عمل میگفتن وای خانم دکتر شما چه قدر خوش کشیکید! همش بیایید عمل های مارو کنسل کنید =)) بچه ها پاشید بریم شام بخوریم=)) اون وقت من؟ من تمام شجاعتم رو جمع کرده بودم، نتیجه؟ بیهوده. بیهوده.

دوست داشتن رشته ای که می‌خونیم چه شکلیه؟ دوست داشتن کاری که میکنیم چه احساسی داره؟

ماه رو امشب دیدید؟ هم خیلییی به زمین نزدیکهه هم خیلیی زیباست هم خیلیی زرده اگه ازش عکس خوشکل گرفتین برام بفرستید لطفااا