عکس مهتاب | عبدالله محمد

📺 عید قربان و قربانی‌کردن یکی از اسلام‌ستیزان فضای مجازی به عید قربان و قربانی‌کردن حیوانات اشکال کرده و داستان ابراهیم و اسماعیل (علیهما السلام) را مشابه با بعضی پرونده‌های جنایی دانسته بود که در آن‌ها پدر یا مادر، کودک خود را به قتل رسانده بودند! آیا شباهتی میان این دو هست و کسی امروز می‌تواند با ادعای ارتباط با خداوند یا خوابی که دیده، مرتکب قتل شود؟ آیا قربانی‌کردن عملی اخلاقی است؟ در یوتوب، با کیفیت دلخواه تماشا کنید __________________ @pezhvaak_ch

این راه‌های نیمه تمام و آدم‌ها بازمانده، فکر می‌کنید مشکلشان چیست؟ مشکلشان آن است که خداوند کتاب فرستاده، اما صبرش را ندارند، آهن فرستاده اما توانش را ندارند، امر نموده اما گوش شنیدن ندارند. آدمی که کتابش را نمی‌خواند و منتظر پاسخ یک خطی است، آدم راه نیست. نیست.

به پایان بسیاری از سوره‌ها فکر کرده‌اید؟ مثلا پایان بلندترین سورهٔ قرآن؟ می‌بینید پایان‌های قرآنی چه زیباست؟ شاید آغازش «الف لام میم» باشد و پرسش آغاز، اما پایانش حرف دل است. آیات با تو سخن می‌گویند؛ انگار می‌خواهد بگوید تو با رَوَند آیات پیش برو، هرجا ندانستی اعتماد کن و منتظر پاسخ بمان و هرجا دشوار بود بدان که یاری من حتمی است، اما ادامه بده. تلاش زیبا قطعا پایان زیبا دارد و اصلا مهم همان پایان است،

در دعای خود عجله نکن، ثنا مهمتر از درخواست است و بلکه الله تعالی اگر بخواهد دعایی را بپذیرد، دروازهٔ ثنا را بر بنده می‌گشاید. در حدیث شفاعت آمده که رسول الله ﷺ فرمودند: «پس [در روز قیامت] به زیر عرش می‌روم و برای پروردگارم سجده می‌برم؛ سپس الله دروازه‌های حمد و ثنایش را به روی من می‌گشاید به گونه‌ای که پیشتر برای هیچکس نگشوده است، آنگاه گفته می‌شود: ای محمد! سرت را بلند کن و بخواه...» (بخاری و مسلم) ستایش، ثنا، حمد... اینها بخش گم شدهٔ رابطهٔ بسیاری از ما با پروردگار است.

«کتابهایم را خواهم فروخت و تفنگ خواهم خرید». اردوگاه نورشمس، کرانه‌ی باختری

دوستان عزیزی به لینک ناشناس پیام می‌فرستند اما من نمی‌توانم به این پیام‌ها جواب دهم و از این عزیزان معذرت می‌خواهم. به زودی لینک ناشناس دیگری که قابلیت پاسخ‌گویی داشته باشد برای کانال قرار خواهم داد.

چه مرگ ساکتی است. با پای شکسته افتاده‌ای در چاهی، در بیابانی که هیچ جاده‌ای از میان آن نمی‌گذرد. #سودان

یکی از نشانه‌های اخلاص، بیشتر شدن تلاش داعی با بالا رفتن سن و بیشتر شدن تجربه است.

این حرف خیلی درستی است و اگر زندگی را بی‌معنا بدانیم در یک پوچی مستمر خواهیم افتاد. سؤال معنا اصلا شوخی‌بردار نیست. ولی باید به یک تفاوت بزرگ میان معناگرایی امثال ویکتور فرانکل و معناگرایی برگرفته از وحی اشاره کنم؛ از نظر فرانکل و دیگر معناگرایان سکولار (یا حتی ملحد) زندگی معنایی فراتر از خودش ندارد یا به معنای دیگر ذاتا معنایی ندارد بلکه باید برایش معنا ساخت. یعنی تو هر معنایی که برای زندگی‌ات بیابی همان معنای زندگی تو است، حتی اگر با معنایی که دیگری برای زندگی‌اش یافته متفاوت باشد. اما از نظر دینی زندگی ذاتا معنا دارد و معنایش از بیرون این زندگی و مصدری والاتر آمده است. این تفاوت خیلی مهم است، یعنی زندگی معنا و هدفی دارد حتی اگر من از آن غافل شوم. این یعنی من معنایی که هست را می‌یابم نه آنکه معنایی را بسازم.

همه می‌سوزند، اما همه روشنی نمی‌بخشند.