|در سرا

آسوده می‌گه هیچی. چندتا آمپول نوشته گفته قراره خوب شی. توام باید لبخند بزنی. لبخند دل‌گرم کننده. بگی معلومه! و هاید کنی قبلش چیا شنیدی و قراره چه روزایی‌رو ببینی.

هر چی بیشتر وارد محیط کار می‌شی بیشتر پی می‌بری که همکارت رفیقت نیست و ابداََ هیچ کس قابل اطمینان نیست.

داری با انگشتات آبرسان ماساژ می‌دی زیر چشمات، حواست‌هم پی چیز دیگه‌ایه، یهو یادت میوفته چندماه پیش پول طلاتو گذاشتی برای سفر کربلا، چمدون‌ جمع کردی، برنامه سفرتم کامل ریختی اتفاقا، بعدش آقا نخواست. نذاشت. راهت نداد... هنوز باورم نشده.

عکس را تار کرده‌ام. بالاخره احتیاط شرط عقل است. احتمال دارد زن بارداری این پست را ببیند. یا فردی با سابقه ناراحتی قلبی. می‌خواهم تعریف کنم عکس را. بچه‌ای‌ست ۱۱_۱۲ ساله در آغوش پدرش. زخمی‌ست. زخم؟ ببخشید. عضوی از بدنش را از دست داده. کدام عضو؟ جمجمه. بچه در آغوش پدر است. نصف جمجمه‌اش نیست. کاسه جمجمه‌اش خالی شده. انگار که مغزش را خالی کرده باشند. چشمانش را هم ندیدم. سر جایش نبود. پدر، جنازه پسر را در آغوش دارد و با بی‌تابی گریه می‌کند و نام الله را صدا می‌زند. الله را می‌شناسید؟ همین خدای خودمان. همین که ما هم هنگام مشکلات‌مان صدایش می‌زنیم. وقتی موعد چک‌مان فرارسیده یا استکان چایی‌مان برگشته روی فرش یا انگشت‌مان را رنده بریده و سوز دارد خدا را صدا می‌زنیم. مرد، جنازه پسر بی‌جمجمه‌اش در دست خدا را فریاد می‌زند. اهل فلسطین است. اهل رفح. احتمالا گلوله دوشکایی یا توپ بمبی خورده به فرق سر فرزندش و نصف سرش را نیست کرده. آخ ببخشید. از قلم‌م خون می‌چکد. هم‌چنین از چشمم. باقی بماند، بعدا می‌نویسم...

برای قرعه‌کشیِ سالمِ ۲۰ نفره ی دخترونه ی مشهدیِ ۱۰ میلیونی کسی هست؟!🤝 ده نفر دیگه جا داریم. اطلاعات بیشتر پیویِ ابراهیمیِ اقتصاددان زادان : @Ricablanca_org

😂😂

بچه‌ها یاسمن خیلی باحیاس، به پسرای دانشگاهمون نگاه هم نکرد. عوضش تا دلتون بخواد رو دخترا کراش زد.

دلم برات می‌سوزه که فکر می‌کنی اونا بسیجی‌ان :))))))) اونا دانشجوهای معمولی دانشگاه شاهدن. اینجا همه مثل بسیجیان.

آلواسفناج می‌دن و باقالی‌پلو با ماهیچه بعد فخرایی رفته برای من آلواسفناج گرفته ذهن هیچی اینا ذات‌شون فقیره