از دلخوشی‌های کوچک

خواستم مداد را بردارم که صدای تقه‌ی ریزی آمد و دیدم تار شد و شیشه‌ی عینکم افتاد زمین. تجربه‌ی عجیبی است که یک‌باره یک چشمت تار و یک چشمت درست ببیند. عینک یک چشم فایده‌ای نداره، تطابق درست اتفاق نمی‌افتد و بدتر دل‌آشوبه می‌گیری. پیچ کوچک قاب باز شده و پیدایش نمی‌کنم. از اولش هم این پیچ مشکل داشت، مال خودش نبود. آن‌قدر بی‌دقتم که وقتی عینک را گرفتم ندیدم یکی از پبچ‌هایش مشکی نیست. گفتم می‌برم می‌گویم درستش کند که هیچ‌وقت نرفتم. چندبار شل شده و محکمش کردم و گفتم می‌روم عوضش می‌کنم و هنوز نرفته‌ام. به دو شماره نمی‌شود گفت خیلی ضعیف، اما آن‌قدر به بودنش وابسته‌ام که اگر نباشد گیجم. حالا همه‌ی اطرافم تار است. باید به جای هر کاری، بنشینم و با دست لای پرز‌های فرش را بجورم یا ببرم عینک‌سازی بدهم درستش کنند. کیفیت زندگی این‌جوری بند به یک پیچ کوچک است. آن‌وقت تو فکر می‌کنی بود و نبودت برای کسی فرق ندارد! از پیچ که کمتر نیستی، هستی؟! _بنین_ @delkhoshihayman

اجسام در تنهایی زود کهنه می‌شوند، برخلاف وقتی که کسی دوروبرشان است، و کهنگی‌شان هم فرق می‌کند؛ عوض این‌که از ریخت بیفتند جلوه‌ی زیباتری پیدا می‌کنند. مرگ به‌ وقت بهار مرسه رودوردا #از_سطرها @delkhoshihayman

آدم‌هایی که وقت می‌گذارند و بعد از دیدن اثرت/یادداشتت/نقاشی‌ات/عکست برایت چند خطی می‌نویسند خیلی ارزشمندند و البته کمیاب. روز به روز هم دارند کمتر می‌شوند. خیلی‌ها کارت را می‌بینند، می‌خوانند، می‌شنوند، خوششان هم می‌آید اما به خودشان زحمت نمی‌دهند چیزی بگویند! تا قبل از ظهور این استیکرها و پاسخگویی‌های فوری، باز وضعیت بهتر بود، حالا فقط انگشتشان را دوبار می‌کوبند و گاهی حتی نمی‌روند استیکر دلخواهشان را پیدا کنند! صبح داشتم پادکستی گوش می‌کردم که از نتایج یک پژوهش بزرگ می‌گفت که تبدیل به کتاب شده و بسیار قابل استناد است. همه‌ی این‌ها را توضیح داد تا بگوید طبق آن پژوهش اثربخش‌ترین روش تشویق بچه‌ها، بازخورد دادن است. این‌که خیال نکنند تلاششان نادیده گرفته شده و بیهوده بوده، آن‌ها را به ادامه‌ی کلاس و درس مشتاق‌تر می‌کند. بهترین نوع بازخورد هم آن‌هایی است که بیشتر از یک کلمه باشد، توصیفی از کار بچه باشد، دیدن جزییات و توجه کردن به زاویه‌ای که از دید بقیه دور مانده. بچه و بزرگ ندارد البته. بازخورد دادن توی کلاس آدم‌ بزرگ‌ها هم جواب می‌دهد. ارتباط چشمی، لبخند، سوال پرسیدن، یا حتی توجه به خط زیبا و نت‌برداری منظم کسی، احساس خوبی در مخاطب ایجاد می‌کند. کلاس و غیر کلاس هم ندارد. همه‌ی ما که چیزهایی را برای به اشتراک گذاشتن با بقیه انتخاب می‌کنیم، با خوب و بدش، درست و غلطش و همه‌ی قضاوت‌هایی که ممکن لست پشتش باشد در معرض نمایش قرار می‌دهیم، دلمان می‌خواهد کسی بزند پشتمان و چیزی بگوید. چیزی که دلسردی‌ها را کم‌رنگ کند. چیزی بیش‌تر از یک استیکر تایید! _بنین_ @delkhoshihayman

وقتی بعد مدت‌ها دوباره عاشقش می‌شی!

هوا یک‌جوری خنک و ابردار است و بوی اسفند و عطر می‌دهد فکر می‌کنی اشتباهی در تاریخ دیگری بیدار شده‌ای. در روزی که پنج‌ ساله‌ای، کفش‌های تق‌تقی‌ا‌ت را از صبح پوشیده‌ای، مواظبی کسی به لباس پف‌پفی سفیدت دست نزند و نگرانی‌ات این است که موهایت را برای عروسی شب چه کسی قرار است برایت ببندد.

ما در روشنایی داستان‌های دیگران را می‌خوانیم اما در تاریکی داستان‌هایمان را ابداع می‌کنیم. خاطرات کتابی احمد اخوت #از_سطرها @delkhoshihayman

از راه‌پله‌ها @delkhoshihayman

از کوچه‌ها

از طاقچه‌ها. @delkhoshihayman

اتاق دلخواه.