💔دِلً*شِکَسًتِهً💔

‌ در حس خود آواره و با حال خود بیگانه ایم... ‌

‌ اگر‌ نمیخاهید‌ بمانید، نشکنید دل‌ آدمیت‌ را... ‌

به آنان که ما را رها نمودند در خاک خالی، بی‌آب و بی‌گیاه بی‌هیچ اشک و آه بگویید: ما ریشه در خویش داشتیم و سبز گشتیم و سبز شد بهار....

یکی از سخت‌ترین کارها باز کردن صحبت با کسیه که قدیما باهاش صمیمی بودی .

شانس و بدشانسی عین همدیگه هستند دقیقاً وقتی بهشون نیاز نداری میاند سراغت .

فقط اون سکانسی که خسرو شکیبایی گفت: ینی همه چی دروغ بود…؟ همه حرف‌ها… زمزمه‌ها… عشق‌ها…؟ .

نبینم غم و اشک و تو چشمات :)) .

به بعضیا باس گفت: مشتی این دله مزرعه که نیست هی شخمش می‌زنی لعنتی .

اینقدری که آدما به نبودنت عادت میکنن، با بودنت کنار نمیان .

تو چه دانی که پس هر نِگَه ساده ی مَن چه جُنوُنی چه نیازی چه غَمی است؟!