اثر پروانه اى

راست میگن که آدم جهنم رو تو همین دنیا تجربه می‌کنه. وگرنه چه جهنمی میتونه بدتر از این باشه که آدمیزاد صدبار، هزاربار، میلیون‌ها بار در روز از درد و غصه دق کنه ولی نمیره.

من چندمين باره كه همين مكان سربسته ميشينم و هركاري كه مي كنم اشك هام ميريزه؟ دهمين بار؟ يا بيشتر؟

هواي نيمه ابري و باروني، هيجده درجه بالاي صفر، روي تخت دراز كشيدم و به متن ايميلي كه بايد بنويسم فكر مي كنم. مچ پاي راستم آسيب ديده و من فكر مي كنم اين مهم تره يا بايد زودتر برم چشم پزشكي و بعد پهلو به پهلو ميشم. يه قطره اشك از چشمم مي چكه روي رو تختي خالدار آلبالويي تخت و من فكر مي كنم قطره ي اشكم رو با چه بهانه اي توجيه كنم؟ دست ميكشم روي چشمام خيسه هنوز. موزيك ميخونه، موزيكي كه شازم كردمش. بارون ميزنه و موزيك ميخونه و من آلبالوي خالدار ميخورم و ..

ولي تو فكر نمي كني دنيا يكم براي همه چيز زيادي بي رحمانه ست؟

توي قلبم درد دارم شايد توي دردم قلب دارم…

كاش ميشد بخوابم و هرگز بلند نشم ولي متاسفانه پروژه مردم دستمه و مجبورم بلند شم…

روز خوب توي زندگي من روزيه كه وجود نداشته باشم ديگه…

به شكل عجيبي هوا اينجا مستقيم از زمستون ريخته شد توي تابستون! هيچ بهار خنكي در كار نبود! ديروزش هوا ١٢ درجه سرد و يخبندون بود و كاپشن پوشيده بوديم توي سرما و يهو شد بيست و خورده اي و آفتاب سوزان و رطوبت و دم! آه!

خسته ام، نه خسته ي روحي و جسمي و هرچي. فقط خسته ام، خسته خسته. خسته براي هميشه…!

قبلش داشتم فكر مي كردم خيلي ترسناكه كه دو روز از ذهنم بخاطر داروها پاك شده كه امروز از كسي مسيج گرفتم كه سال تا ماه بهش تلفن نمي كردم و بعد ديدم كه خودم بهش مسيج داده بودم و رندوم حالش رو پرسيده بودم. اما حالا فكر مي كنم گاهي بد هم نيست. اين كه به خودت بياي و يادت نباشه، انگار تازه به دنيا اومده باشي، ميدوني؟ بعيد ميدونم…