اَشاچه.

از تک‌تک شما ممنونم که این مدت من رو شنیدید. خدانگه‌دار.

می‌دونین دارم گمان‌هام رو جمع می‌کنم که اینجا رو پاک بکنم.

بچه‌ها جون فردا دارم می‌رم اداره پست، استوری‌های اینجا را چک کنین. بوس.

گفتم آروم نیستم و نواخت. این بهترین جمله‌ی این شبه.

حقیقت اینه که از خرده جلوه دادن چیزی که برام مهمه خسته‌م.

اینکه چرا و کجا رفت دیگه مهم نیست. اما باعث شد مثل مار پوست‌اندازی کنم.

راستی عکس اینجا، باباست. که داره ازدواجش با مامان رو امضا می‌کنه. هنوز نرفته بوده.

امروز تنها بودم. تنهایی بد نیست. تنها نشستن توی کافه بامداد اما عذاب است. موکایی که مزه‌ی کاپوچینو بدهد عذاب است. راننده‌ی تاکسی نوشته بود: «ناشنوا.» بهش حرفی نزدم. اما به لب‌هایم نگاه کرد تا بفهمد کجا پیاده می‌شوم. ماسک را دید و برگشت. روی سرم امروز طهران را پوشیدم. اول شال زرد سرم بود، اما رفتم توی مستراح کافه و این را پوشیدم. حسم بهتر شد. موکای بدمزه چسبید. چشم‌هایم شبیه قطره اشک شدند و خیلی وقت است نمی‌چکند. روزها قاتلم نیستند و جمعه هم خون‌ریزتر نیست دیگر. مامان گفت خدا خدا می‌کردم وقت ناهار برسی و من توی راه خدا خدا می‌کردم تکه‌ای از تاکسی که منم چپ کند و بمیرم. این را به مامان نگفتم و احساس گناه را قورت دادم.

افسردگی‌م: خب خب..، ما دیگه کم کم جمع و جور کنیم و زحمت کم کنیم.. بارون: نه بابا تشریف داشته باشین، مزاحم چیه مراحمید، الان منم میام و ۶۸۳۹۱ شبانه روز می‌بارم تا با هم بِکُشیمش.