مأوا

نام کامل او "لوکیوس آنائیوس سنکا"ست. در مقامش گفته‌اند که خطیب و فیلسوف رواقی‌ست. از بزرگ ترین نمایشنامه‌نویسان رم باستان است. می‌گویند آثارش جایگاهی مهم در تاریخ تراژدی غرب دارند. دو هزار سال پیش سِنِکا گفت: «آن زندگی که شجاعت مواجهه با مرگ در آن نباشد، جز بردگی نخواهد بود.» نام تو در سرم پیچید، حسین.

بمونه یادگاری از این روزا. یه عکس تار، از سرخی صحن و سرات.

مدتی میشه که از قورت دادن کودکان حرفی نزدیم. https://www.instagram.com/reel/CuHt35agVIc/?igshid=MmU2YjMzNjRlOQ==

صبحی که با یک "نشد" بزرگ شروع بشه به شب نمیرسه.

برای تداوم بقا در تابستان به این نیاز دارم.

آدمی باید تاج جواهرنشان داشته باشه که لا به لای فشارهای زندگی وقتی احساس بدبختی کرد، بتونه بذاره سرش بره جلوی آینه و زل بزنه به خودش و بگه "چیزی نیست، میتونی از پسش بربیای". نه اینکه صبح به صبح با تصویر موهای ژولیده و چشای پف کرده از جلوی آینه رد شه، دلش به حال خودش بسوزه و به جای قوت قلب دادن و حرفای انگیزشی زدن به خودش بگه "بیا، بیا بغلم اشکالی نداره ولشون کن، خرن".

اها راستی.

دیدم که به بوسه‌ای پرواز کرد، دیدم.

ولی ناراحتی‌های مقطعی که آدمیزاد در طول حیات دچارشون میشه شبیه سوپاپ اطمینان عمل میکنن. تنظیم تعادل میزان دخیل شدنت با جهان. یادت میارن دنیا چقدر درگیر قواعد مسخره‌ایه، یادت میارن گذشتن رو. چه کاری از دستمون برمیاد؟ هیچی، پس کاش خوابم ببره.