سان‌رایز

هیچ‌وقت دلم نمی‌خواد ذوق آدما رو کور کنم ولی امروز بهش گفتم تو خیلی احمقانه امیدواری. از دهنم پرید، خیلی عصبی بودم و نتونستم خودمو کنترل کنم و صرفا چیزی که بنظر واقعی میاد رو بیان کردم. چه حس بدیه.

این عموئه زنگو زد گفت سلام من مدیر ساختمونم.

من نمی‌دونم چطور با این حجم از شوک و غمی که در طول روز بهم وارد می‌شه سکته نمی‌کنم.

من ریدم تو این بخت و اقبالمون. اصلا نپرسید چرا، فقط کنارم باشید و تاییدم کنید.

کاش موقعیتم جوری بود که می‌تونستم ابروهامو صولتی کنم🧚🏻‍♀️

پژمرده و خشکیده‌م.

این‌جا هیچی پیدا نمی‌شه واسه خوردن. تو یخچال فقط یه خامه شکلاتی بود، خوشحال و خندان اونو آوردیم با نون خشکی که نمی‌دونم از کی مونده بخوریم. با خوشحالی لقمه اول رو گذاشتم تو دهنم ولی دیدم خامه‌ش خرابه و طعم کپک می‌ده. اما همکارم به خوردن ادامه داد یهو این تصویر تو ذهنم شکل گرفت که تایم ناهار از فرط گشنگی ممکنه بهم حمله کنه، منو گاز بزنه و خام خام بخوره.

ناخن‌های نازم رو در نهایت سادگی گل‌گلی کردم که هم دل مدیرم رو نشکنم بخاطر طرح و رنگای عجیب‌غریب، هم دل کوچک خودم رو شاد کنم.

گاهی مقداری انعطاف هم خوبه. سازش داشته باشیم، لازم نیست همیشه حرفای خودمون به کرسی بشینه.

سرمو گذاشتم رو میز، خوابم برد. داشتم لذت می‌بردم، خواستم جابجا شم، چشامو باز کردم دیدم اع سرکارم.