زبان‌ورزی

🍁How Aphasia Affects the Brain ▪️The disorder that makes you lose your words Language is an essential part of our lives that we often take for granted. But, if the delicate web of language networks in your brain became disrupted by stroke, illness, or trauma, you could find yourself truly at a loss for words. Susan Wortman-Jutt details a disorder called aphasia, which can impair all aspects of communication. ©️ TED Website or YouTube (2016) 🔗 ترجمۀ فارسی این ویدیو را در اینجا ببینید. #️⃣ #زبان_و_عصب‌شناسی

🍁 Euphemisms and Dysphemisms ✍🏻 Lewis Vaughn: Euphemisms are words used to convey positive or neutral attitudes or emotions in place of more negative ones; dysphemisms are words used to convey negative attitudes or emotions in place of neutral or positive ones. These rhetorical devices work by using the persuasive force of a word’s connotations, the feelings and attitudes linked to the word’s literal meaning. The devices can mislead, obscure, and confuse. To hide the truth, political, economic, or military leaders might use the euphemism meaningful downturn in aggregate output for recession; revenue enhancement for tax increase; downsizing for firing; armed reconnaissance for bombing; neutralize for kill; enhanced interrogation methods for torture; collateral damage for civilian casualties; or soft targets for people to kill. In debates about gun ownership, those who want to restrict gun ownership may characterize their position as “anti-assault weapon.” Those opposed to this position may label it as “anti-self-defense.” Both these labels are meant to provoke certain attitudes toward the subject matter—attitudes that may not be supported by any evidence or argument. Consider the disparate impact on the reader of these pairs of terms, both of which refer to the same thing: full-figured (fat) guerrillas (freedom fighters) routed the enemy (made a strategic withdrawal) resolute (pigheaded) emphatic (pushy) sweat (perspire) But keep in mind that euphemisms often perform a useful social purpose by allowing us to discuss sensitive subjects in an unoffensive way. We may spare people’s feelings by saying that their loved ones “have passed on” rather than that they “have died,” or that their dog “was put to sleep” rather than “killed.” Nevertheless, as critical thinkers, we should be on guard against the deceptive use of connotations. As critical writers, we should rely primarily on argument and evidence to make our case. (Vaughn, 2016: 178 - 179) 📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press. #️⃣ #تفکر_انتقادی

🍁 Languages are not world views. ✍🏻 Timothy Williamson: Some philosophers deny the possibility of communication between different ‘conceptual schemes’, which they liken to mutually untranslatable languages. Others deny the very possibility of different conceptual schemes. Social anthropology demonstrates the limits of both views. Radical disagreement between human cultures is possible, but so is rational communication across such disagreements. Contrary to what some have thought, languages are not world views or forms of life; they do not dictate how you must think or behave. Instead, languages are more like marketplaces where people with clashing world views and forms of life can sometimes peacefully exchange ideas. None of this means that no world view or belief system is truer than another. The extreme relativist belief that all beliefs are somehow equally true implies a refusal to take the challenge of other beliefs seriously. In dismissing the possibility that we are right and they are wrong, it also dismisses the possibility that they are right and we are wrong. (Williamson, 2018: 114 - 116) 📚 Williamson, Timothy. (2018). Doing Philosophy: From Common Curiosity to Logical Reasoning. UK: Oxford University Press. #️⃣#زبان_و_جهان‌بینی #ترجمه‌پذیری

🍁 Buzz Words ✍🏻 Watson et al: Public speakers also introduce words or phrases that seem meaningful, even technical and academic, but that have no meaning at all. This is a type of extraneous material called “buzz words.” Buzz words sound interesting and informative, and in some contexts they may be meaningful, but they are often used in ways that prevent them from meaning anything clearly. Words and phrases like “synergy,” “freedom,” “crisis,” “rights,” “paradigm,” “holistic,” “robust,” “leverage,” “productivity,” and “think outside the box” have no clearly defined meaning outside of very particular contexts. In their book, A Brief History of Liberty, David Schmidtz and Jason Brennan identify at least ten different meanings of the word “freedom” that politicians use to gain support from audiences. So, when buzz words are not explicitly defined in a particular context, they have only the pretense of meaning. Combining extraneous material and buzz words, you can make up exciting nonsense:

Today, I invite you to embrace your potential for excellence! This year holds robust new opportunities, and by leveraging our efforts and thinking outside the box, we can achieve a synergy that propels us toward unprecedented success. We are starting a new initiative that will shift the paradigms of our industry in exciting and innovative ways. It is a holistic restructuring of our operational mindset. The face of culture is changing, and we’re changing with it, moving forward to meet our customers just where they need us the most.

Some call this “politispeak” or “politalk” or “businesspeak.” Good reasoners call it nonsense. There is no information in this passage. But it is tempting to think there is. You can imagine someone saying: “Hey, we should invest in this company.” And if you ask why, the response might include the passage’s jargon: “Because they are shifting the paradigms of the industry! They are meeting their customers where they need them!” What do these sentences mean? Who knows? We haven’t been told. When this happens, we have to demand that speakers define their terms. (Watson et al. 2024: 49) 📚 Watson, Jamie Carlin & Arp, Robert & King, Skyler. (2024). Critical Thinking: An Introduction to Reasoning Well. UK: Bloomsbury Academic. #️⃣ #تفکر_انتقادی

🍁 Language and Reality ✍🏻 Timothy Williamson: According to Rudolf Carnap (1891 - 1970), when philosophers ask what sound like deep theoretical questions about the nature of reality, such as “Do numbers exist?”, what is really at stake is a practical question about which language it would be most fruitful to speak, for scientific purposes. If scientists use a theoretical language in which the word ‘number’ is logically analogous to the word ‘planet’, will that help their work? Some languages can express more than others, but greater expressive power comes with costs as well as benefits: it may generate unmanageable complexity. For Ludwig Wittgenstein (1889 - 1951), philosophical problems arise because our ordinary language exerts a deep pull on us towards confusions. For example, grammar suggests a misleading analogy between proper names—‘the River Danube’—and numerical terms—‘the number seven’—tempting us to think that numbers are just as much objects as rivers are, only more abstract. Then we wonder how we can think about things that are nowhere. But further investigation reveals ways in which the analogy between ‘seven’ and ‘Danube’ breaks down. “He interrupted seven times” makes sense; “He interrupted Danube times” does not. Obviously, what interested Carnap and Wittgenstein was not the six-letter word ‘number’ itself. Most of the issues would survive translating it by another word in another language. That point is often put by saying that what matters is not the word ‘number’ but the concept number. Different words can express the same concept, or have the same meaning. For them, philosophy asks conceptual questions, not merely verbal ones. It clarifies concepts, sorts out conceptual confusions. In the twentieth century, many philosophers held such views. Many still do. Naturally, those views influence how they do philosophy in practice. (Williamson, 2018: 37 - 38) 📚 Williamson, Timothy. (2018). Doing Philosophy: From Common Curiosity to Logical Reasoning. UK: Oxford University Press. #️⃣ #زبان_و_واقعیت

🍁 «نیازمند ویرایش» ✍🏻 مهدی خسروانی: چندپهلوییِ واژه‌ها و عبارت‌ها خیلی جاها تفاوت‌هایی در معنا ایجاد می‌کند که، گرچه ممکن است ناچیز به‌نظر برسند، به پیامدهای مهمی در عمل منجر می‌شوند. ️یکی از نمونه‌های ملموسش همین عبارت «نیازمند ویرایش» است. شکی نیست که هیچ کتابی در تاریخ نشر جهان «بهترین نسخهٔ ممکن خودش» نبوده است. این یعنی همهٔ کتاب‌های جهان نیازمند ویرایش بوده و خواهند بود. اما در دنیای نشر ایران، کتاب‌ها معمولاً به شکلی ناروشن در دستهٔ «نیازمند ویرایش» قرار می‌گیرند. آن کتابی که حتی با چندین بار ویرایش ارزش خواندن پیدا نمی‌کند در این دسته قرار می‌گیرد؛ کتابی که هیچ نقصِ مهمی ندارد (و حتی پیش از ویرایش، از نود درصدِ کتاب‌های ناشران برجستهٔ ایران بهتر است) نیز در همین دسته قرار می‌گیرد. به‌عبارت دیگر، به‌خاطر ویرایشی بسیار ناچیز، چاپ کتاب چندین ماه یا بیشتر به تعویق می‌افتد. اتفاق بدتر زمانی رخ می‌دهد که ویراستاری که هنوز مرز «اصلاح» با «اعمال سلیقه» را نمی‌شناسد، برای آنکه خودی نشان داده باشد، به جانِ متن سالم می‌افتد و این تازه اول دردسر است. بسیاری اوقات، تغییرات نادرستی که در متن اعمال می‌شوند بیشتر از تغییراتِ درست‌اند. شاید بگویید «خوب چه ایرادی دارد؟ نویسنده یا مترجم می‌تواند ویراستار یا مدیر نشر را در این زمینه قانع کند». اما باید جای نویسنده یا مترجم دقیق باشید تا بفهمید که این کار چه ظلمی‌ است در حق نویسنده یا مترجمی که پیشاپیش کارش را با دقت انجام داده و حالا نه‌تنها متنش قاطیِ متن‌های بی‌ارزش‌ شده، بلکه باید انرژی فراوانِ جداگانه‌ای صرف کند، فقط برای آنکه ویراستار و/یا ناشر قانع شوند و متن به حالتِ درست (یا بهترِ) اولیه برگردد. شخصاً هرگاه به‌عنوان مترجم در چنین موقعیتی قرار می‌گیرم احساس می‌کنم نه‌تنها آن روزهایی که برای رساندن متن به درجهٔ مطلوب (و پس از آن، روزهای اضافه‌ای که برای روان‌تر کردن متن) صرف کرده‌ام دیده نشده، بلکه بابت «درست انجام‌دادن کار» به تنبیهی شدید محکوم شده‌ام؛ مثل خیلی کارهای دیگر در کشور ما که دقیقاً به خاطر درست‌بودن‌شان مستوجب تنبیه می‌شوند. ©️ از: کانال پارادوکس (۱۴۰۳/۳/۲۱) #️⃣ #ویرایش #ترجمه #کتاب

🍁 والتر استیس و زبان دین والتر ترنس استیس (۱۸۸۶ ــ ۱۹۶۷) فیلسوف تحلیل زبانیِ انگلیسی بود. او در خصوص عرفان به پژوهش‌هایی پرداخته بود. تحقیقات وی در خصوص عرفان، وی را به این نتیجه رساند که دین با عرفان برابر است. به باور وی، تجربه‌های عرفانی گوهر دینداری است و دین را می‌باید حول آن، تفسیر و تحلیل کرد. اما وی معتقد بود که تجربه‌های عرفانی توصیف‌ناپذیر و بیان‌ناپذیرند. لذا دین نیز از زبانی بهره می‌برد که صرفاً سویه‌ای نمادین و غیرقابل بیان دارد. از منظر استیس، زبان دینی زبانی نمادین است و قضایای نمادین برای گزارش واقعیت نیستند، بلکه کارکرد آنها برانگیختن عواطف دینی در مخاطبان و انگیزش تجربهٔ دینی است. والتر استیس اصطلاح «دین» را معادل و به معنای «عرفان» می‌داند و در تعریف آن، رویکرد ایمان‌گرایانه را اتخاذ می‌کند و جنبهٔ معرفت‌بخشی و گزاره‌ایِ دین را وامی‌نهد و آن را به معنای تجربهٔ دینی می‌گیرد. به تعبیر او، گوهر دین اخلاق نیست و بلکه عرفان است و طریق قدسیان طریق عرفان است. با همین مبناست که والتر استیس این‌گونه حکم می‌کند که کارکرد زبان دین تحریک‌کردن یا برانگیختن است. زبان تحریکی هیچ‌گاه مدعیِ توصیف واقعیت‌ها و امور واقع نیست، بلکه همانند زبان شعر و موسیقی در پی آن است که آنچه را در درون عارف است به یادمان آورد و آنچه برانگیخته می‌شود همان تجربه و اشراق عرفانی است. به باور وی، هر آنچه بیرون از وجود عارف قرار دارد در زبان دینی جایگاهی ندارد و سخنی بیرون از دین است. والتر استیس در این خصوص می‌گوید: «کارکرد زبان دینی همانند کارکرد زبان زیبایی‌شناختی است و کاملاً برخلاف کارکرد زبان علمی است. زبان علمی توصیفی است و زبان دین تحریکی (برانگیزاننده) است و نباید زبان دین چنان فهم شود که گویی زبان علمی است و به‌مثابهٔ زبانی که توصیف امور واقع می‌کند نباید در نظر گرفته شود.» وی صراحتاً هر آنچه با نام مباحث علمی در دین وجود دارد را برنمی‌تابد و رسالت دین و زبان دین را جدای از مباحث علمی می‌داند و هیچ‌گونه قرابتی میان این دو درنظر نمی‌آورد. والتر استیس زبان دین را با زبان هنر مقایسه می‌کند. به باور وی، زبان هنر جنبهٔ تحریکی و برانگیزاننده دارد و در آن نمی‌باید به دنبال جنبه‌های علمی و مباحث معرفتی بود. زبان دین نیز چنین است. از دیدگاه او، زبان دین اطلاعاتی دربارهٔ هیچ شی بیرون از ما در اختیار قرار نمی‌دهد. آنچه را در درون است برمی‌انگیزد و آنچه را در زیر آستانهٔ آگاهی است به روشنایی نمایان می‌کند. [...] والتر استیس معنای عمیق‌تر این گفتهٔ پاسکال که: «دل برای خود دلیلی دارد که عقل از آن بی‌خبر است» را این می‌داند که: «باور دینی بر پایهٔ تجربهٔ شهودی بی‌واسطه، و نه بر پایهٔ هیچ برهان منطقی استوار است.» از این عبارت، استیس می‌توان نتیجه گرفت که وی زبان دینی را انشایی می‌داند و محتوا و کارکرد آن را برانگیختن تجربهٔ عرفانی برمی‌شمرد. به عقیدهٔ استیس، دین درصدد تحریک تجارب عرفانی در انسان‌ها و برداشتن موانع است. و از آنجاکه در دین امور فراتر از ادراک و فهم عقل وجود دارد، در حقیقت، دین علاوه‌بر تحریک تجربهٔ دینی در انسان‌ها، در پیِ دادن موضوع برای تأملات عرفانی و دینی است. والتر استیس معتقد است که زبان دینی گزاره‌های نمادین را نمی‌توان به گزاره‌های حقیقی بازگرداند، زیرا دربارهٔ خداوند هیچ گزارهٔ حقیقی‌ای نمی‌توان بر زبان آورد. دلیل این امر به بیان‌ناپذیریِ خدا، یا تجارب دینی و احوالات عرفانی برمی‌گردد. عبارت استیس در این خصوص این‌چنین است: «ما دربارهٔ خدا این گزاره نمادین را داریم که خدا مهربان است. برگرداندن این استعاره به زبان حقیقی تنها به این معناست که گزارهٔ دیگری را بیان کنیم که در آن جای کلمهٔ «مهربان» را با کلمهٔ دیگری که استعاره نیست عوض کنیم، لیکن با این‌ همه ما یک گزاره داریم و تحلیل ما نشان داده که همهٔ گزاره‌های دربارهٔ خدا کاذب‌اند، یا به تعبیر دیگر، امکان ندارد هیچ گزارهٔ حقیقی صادقی دربارهٔ خدا وجود داشته باشد. والتر استیس با بیان اینکه هدف دین رهاییِ انسان از ظلمت زندگیِ دنیایی و رساندن وی به آرامش است به تفسیر ابزارانگارانه از زبان دین گرایش یافته است. وی هیچ‌گاه در باب صدق و کذب گزاره‌های دینی سخن نمی‌گوید. این متفکر انگلیسی با عطف توجه به موضوع هدف دین، برانگیختن تجربهٔ عرفانی و سامان‌دادن به زندگیِ دنیوی، انسان را غایت دین و دینداری عنوان می‌کند. 📝 متن کامل را در اینجا بخوانید. ©️ از: دین‌آنلاین (۱۳۹۹/۲/۳۱) | #زبان_و_دین

🍁 جراحی لهجه! 💬 رضا درویش (مدیرعامل باشگاه پرسپولیس) خطاب به فرشید سمیعی (مدیرعاملی باشگاه استقلال):

«شما اگه فرصت می‌کردین می‌رفتین این لهجه‌تون رو یه جراحی می‌کردین بهتر بود.»

🔗 پس‌نوشت: درویش بعداً در یک استوری «عذرخواهی» کرد. 🔗▪️آیا امکان دارد کسی بدون لهجه سخن بگوید؟ ©️ از: کانال ورزش سه | #لهجه

🍁 زدودنِ کلمات عربی در فارسی سیاست زبانیِ دولت پهلوی بر آن بود تا زبان فارسی را با زدودنِ کلمات عربی و دیگر کلمات «خارجی» پالایش کند. ایدهٔ پالایش زبان فارسی از عربی در نیمهٔ دوم قرن نوزدهم به ‌دست گروه کوچکی از روشنفکران ناسیونالیست رومانتیک آغاز شد. نخستین تلاش سیستماتیک برای یافتن کلمات فارسی برای واژه‌های فنیِ جدید، اما نه به‌منظور پالایش زبان فارسی، در آستانهٔ انقلاب مشروطه روی داد و به شکل‌گیریِ مجلس آکادمی انجامید که در سال ۱۲۸۲ ش. نشست‌های ماهانه برپا می‌کرد. چند سازمان دیگر نیز، که عمر کوتاهی داشتند و در دورهٔ سال‌های ۱۳۰۳ تا ۱۳۱۴ ش. تشکیل شدند، به جست‌وجو برای کلمات فارسی، به‌ویژه در عرصه‌های جدید نظامی و فنی، ادامه دادند. این امر به ابداع واژه‌های نامشخص بسیار و بحث‌های داغ به نفع و برضد جنبش پالایش منجر شد. این تلاش‌ها پس از دیدار رضاشاه از ترکیه در ۱۳۱۳ ش. به اوج خود رسید و تحت‌تأثیر یک پروژهٔ مشابه ازسوی آتاتورک قرار گرفت. در این شرایط بود که فرهنگستان زبان ایران در سال ۱۳۱۴ ش. به ابتکار محمدعلی فروغی، نخست‌وزیر ایران، بنیان‌گذاری شد و هدفش جایگزینیِ کلمات عربی با معادل‌های برگزیدهٔ دقیق فارسی بود. فرهنگستان اول در جریان شش سال فعالیت خود تا سال ۱۳۲۰ ش.، بیش از ۳۵۰۰ کلمه، از جمله نام مکان‌ها، را عرضه کرد. پس از یک مرحلهٔ طولانیِ تعطیلی، که با برکناریِ رضاشاه در ۱۳۲۰ ش. آغاز شد، فرهنگستان زبان در سال ۱۳۴۹ ش. به ریاست صادق‌کیا دوباره کار خود را آغاز کرد. کیا، که شاگرد ذبیح‌الله بهروز بود، یکی از طرفداران سرسخت پالایش زبان فارسی از عربی به‌شمار می‌رفت. فرهنگستان دوم تا زمان انقلاب ۱۳۵۷، ۱۴۷۰ واژهٔ فنی و کلمات معادل در زبان‌های عربی و اروپایی را جمع‌آوری و تصویب کرد. (از کتاب هویت ایرانی به نقل از کانال نشر نی) 📚 اشرف، احمد (۲۰۱۰) و دیگران. هویت ایرانی: از دوران باستان تا پایان پهلوی. ترجمهٔ حمید احمدی. (۱۳۹۵). تهران: نشر نی. #️⃣ #زبان_و_هویت #زبان_فارسی #سره‌گرایی

🍁 Fact and Opinion ▪️“That’s a matter of opinion.” ✍🏻 Lewis Vaughn: When we evaluate claims, we often are concerned with making a distinction between facts and opinions. But just what is the difference? We normally use the term fact in two senses. First, we may use it to refer to a state of affairs—as in, “Examine the evidence and find out the facts.” Second, and more commonly, we use fact to refer to true statements—as in, “John smashed the dinnerware—that’s a fact.” Thus, we say that some claims, or statements, are facts (or factual) and some are not. We use the word opinion, however, to refer to a belief—as in, “It’s John’s opinion that he did not smash the dinnerware.” Some opinions are true, so they are facts. Some opinions are not true, so they are not facts. Sometimes we may hear somebody say, “That’s a matter of opinion.” What does this mean? Often it’s equivalent to something like, “Opinions differ on this issue” or “There are many different opinions on this.” But it also frequently means that the issue is not a matter of objective fact but is entirely subjective, a matter of individual taste. Statements expressing matters of opinion in this latter sense are not the kinds of things that people can disagree on, just as two people cannot sensibly disagree about whether they like chocolate ice cream. (Vaughn, 2016: 113) 📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press. #️⃣ #تفکر_انتقادی

🍁Doing implicature in a post-football match press conference ✍🏻 Canning & Walker: Football press conferences can be very entertaining discourse situations, especially for those interested in pragmatic implicature. On 19 February 2020 Jose Mourinho, then manager of the English football club Tottenham Hotspur (Spurs), was interviewed at a press conference following his team’s 0–1 defeat to Leipzig at the former’s home ground. The extract opens with a forced choice question “Was it Spurs that were bad or [. . .] Leipzig [. . .] good?” where neither option casts Spurs in positive light. Mourinho answers the question with a yes-no question, “You think we were bad?” and throws the first choice in the initial question (‘bad’) back to the reporter. The reporter’s response “Well, the result says you lost at home” flouts the maxim of Relation (by not answering the question with either ‘yes’ or ‘no’) and Quantity (by saying more than is required: either ‘yes’ or ‘no’). These flouts give rise to the implicature that losing at home means that the team is ‘bad’. The discourse context (a post-match conference) means that those in the interaction will share some common ground knowledge: that away wins are more impressive than home wins; that this is reflected in the points awarded in deciding the winner in tie-breaking situations3 and conversely, that, psychological factors such as an advantage gained from increased home supporters and familiar surroundings mean that winning should be easier for the home team. With this shared background or common ground information, it’s pretty clear that the implicature will be picked up. The assumption has to be that conversational cooperation is the communicative goal here, unless there are overriding reasons to suggest otherwise – in which case it wouldn’t be a flout and there would be no implicature. Mourinho interprets the Relation flout (“Well, the result says you lost at home”) as a hedged insult: that Spurs were bad and that they should have won because they would have had the easier time of it given that they played at their home ground. When Mourinho leaves the press conference, as he walks away, he shouts “Great question, mate”. This is an ironic side¬swipe at the reporter and is a flout of the maxim of Quality as Mourinho does not mean what he says. The reporter retorts “Great answer”, which may well generate a similar implicature because it’s not clear whether he is being ironic. If he is, then he, too, flouts the Quality maxim and in doing so distances himself from the harm done by Mourinho’s side-swipe. Or maybe he simply misses the implicature. (Canning & Walker, 2024: 145 - 146) 📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge. #️⃣ #تحلیل_گفتمان

🍁 Could Neanderthals talk? ✍🏻 Emily Cooke While still the topic of ongoing debate, some scientists think Neanderthals could talk and may have had language. Neanderthals were our closest human relatives, and they had many similarities with anatomically modern humans. But could Neanderthals talk? Several pieces of evidence suggest they could. But to answer this question, first it's important to distinguish between speech and language. Speech refers to the ability to verbally say sounds and words. Language is far more complex; it means using those sounds to share ideas. Some research suggests that speech was acquired long before Homo sapiens and Neanderthals split in the evolutionary tree, sometime between 400,000 and 800,000 years ago. Andrey Vyshedskiy, a neuroscientist at Boston University, told Live Science:

"Before modern humans split from Neanderthals, the last common ancestor already possessed articulate speech,"

One of the most convincing pieces of evidence to support this theory is that H. sapiens and Neanderthals share two evolutionary mutations in a gene called FOXP2. This gene is associated with the control of muscles in the mouth and face that help produce speech. Mutations in FOXP2 can cause language deficits in humans. This suggests Neanderthals could make the movements associated with speech, Vyshedskiy said. But what about language? By studying modern humans with language impairments, Vyshedskiy and colleagues have proposed that humans evolved through three different language comprehension phenotypes. The most-advanced phenotype, which is what most people have, is syntactic language. Syntactic language conveys complex narratives, uses possessive pronouns, and includes verb tenses and spatial prepositions, he said. A less-complex language comprehension phenotype, called modifier language, includes an understanding of colors, sizes, and numbers. The least-complex language comprehension phenotype involves only the comprehension of commands, he said. Command language comprehension phenotype likely evolved earliest in our evolutionary history, soon after the human line split from the chimpanzee line six million years ago, he said. Modifier language gradually evolved 3 million years later, as humans started to manufacture stone tools, followed by syntactic language acquisition a mere 70,000 years ago, he said. He proposed:

"So Neanderthals were likely speaking like us, but they had a modifier language phenotype. Effectively, Neanderthals may have spoken like a 3-year-old child – well-articulated speech, but no syntactic language comprehension”

Some fossil research also supports the idea that Neanderthals had language. For example, in a 2021 study in the journal Nature Ecology & Evolution, researchers took high resolution CT scans of the bones related to hearing abilities. They determined that Neanderthals and modern humans have a greater sensitivity to some sounds in the frequency range of spoken language than do other primates. 🔗 Read the full text here. ©️ LiveScience (May 17, 2024 ) 🔗 ترجمۀ فارسی این مطلب را در یورونیوز بخوانید.

🍁 رابطهٔ فرهنگ و زبان : بیان احساسات ✍🏻 طاهره شیخ‌الاسلام: هموطنی معترض و متعجب بود از اینكه چرا بعضى از زوج‌‎هاى ایرانى با زبان انگلیسى به یكدیگر ابراز علاقه مى‌كنند و مى‏‌پرسید مگر ما در زبان فارسى عبارت «دوستت دارم» را نداریم. شیوهٔ غیرمستقیم‌گویى و استفاده از لفافه و كنایه و «به در بگو تا دیوار بشنود» تنها به اظهار عقیده، انتقاد و بیان عیوب محدود نمى‌‏شود، بلكه اظهار محبت را نیز به‌نوعى شامل مى‏‌گردد. از آنجایی‌كه در این جوامع محبت، چه در قالبِ رفتار و چه در قالبِ كلام، بیشترِ اوقات از طرف فروتر یا سلطه‌پذیر (ضعیف) به فراتر یا سلطه‌گر (قدرتمند) در راستاى كسبِ حمایت، دفعِ خطر و یا به‌دست‌آوردن امتیازى اظهار مى‏‌شود، مى‏‌تواند از طرف هركس ـ صرف‌نظر از موقعیت او در هرمِ اجتماعى ـ به ضعف یا نیاز تعبیر شود و همین امر مانع از ابراز مستقیم آن مى‏‌شود. كلماتى چون مخلصم، كوچكتم، ارادتمندم و واژگان مبالغه‌آمیزترى چون خاک پاتم، فدایت شوم، قربانت بروم و قَدَمت روى چشم و ده‌ها كلمه و عبارت دیگر همان دوستت دارم است، اما به‏ گونه‌اى غیرمستقیم. مبالغه‌آمیزبودن این كلمات نیز، همان‌گونه که بیان شد، به دلیل عدم اعتمادی است که شنونده به گوینده دارد. طبیعتاً در این جوامع اظهارِ محبت از طرف فرادست به فرودست كسرِ شأن تلقى می‌‏شود، چراكه فرادست را نیازى به فرودست نیست. از این ‌رو، در جوامع مردسالار، مردان تمایل چندانى به اظهار علاقهٔ مستقیم به همسران‌شان ندارند. اما از آنجا كه در جوامع غربى این تفاوت‌ها و تبعیضات تا اندازه زیادى كاهش یافته، و نه انتقاد و بیان صریحِ عقیده توهین تلقى مى‌شود و نه ابرازِ صریحِ محبت احساسِ حقارت و كوچكى با خود به‏ همراه مى‌آورد، عده‌اى ترجیح مى‌دهند از این زبان براى بیان انتقاد، بیان عقیده یا اظهار محبت خویش استفاده کنند. هرچند در شروع استفاده از زبان دیگر هنوز بارِ معانىِ فرهنگِ قومى پافشارى مى‏‌كنند، اما پس از مدتى این دو زبان بار معانى و احساسىِ خویش را از یكدیگر جدا مى‌‏نمایند. غیرمستقیم‌گویی و عدم صراحت در اظهار دلگیری از عدم محبت دیگران نیز صادق است عباراتی چون: ما را نمی‌بینی، خوشی، راه گم کرده‌ای، دیگر ما را نمی‌شناسی، آفتاب از کدام طرف درآمده است و ... شِکوه ملایم و غیرمستقیم از نامهربانی‌هاست البته در بسیاری از مواقع نیز میل شنیدن به کلام محبت‌آمیز از جانب دیگران انسان را به استفاده از این عبارات وامی‌دارد. بسیاری از مهاجران در بدو ورود برای نشان‌دادن مهر خویش یا به محک كشیدن مهر دوستان غربیِ خود به دنبال معادل این کلمات گشته و چون آنها را نمی‌یابند، مأیوس می‌گردند. علت نبودِ معادلی برای این عبارات یا مصطلح‌نبودن آنها این است که [فرد] غربی نیازی به بیان غیرمستقیم و استفاده از ایما و اشاره ندارد و حتی اگر بتوان این کلمات یا جملات را ترجمه کرد، به دلیل اینکه او معانی حقیقیِ کلمات و عبارات را دریافت می‌کند و نه مفاهیم پنهان‌شده در آنها را، دچار حیرت و گاه نگرانی می‌گردد. با تمام احوال، دیده می‌شود که هموطنان این جملات را ترجمه کرده و به‌کار می‌برند و همین ترجمه‌ها بخش قابل‌توجهی از لطیفه‌های مهاجرت را به خود اختصاص داده است. برای مثال: قَدَمت روی چشمم: Your feet be on my eyes راه گم کردید، آفتاب از کدوم طرف دراومده: From which side the sun has risen? Did you lose your way? در همین‌جا می‌توان فهمید که ترجمهٔ کلمه‌به‌کلمه بعضی از اشعار فارسی که به‌خاطر شرایط ناأمن حاکم بر جامعه سراسر آغشته به ایهام و استعاره و اشاره است به زبان‌های اروپایی تا چه اندازه می‌تواند بی‌معنا جلوه کرده و غربیان را دچار سوءتفاهم کند. این نوع ترجمه از ارزش کار این شاعران ــ که از ماهرانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین شیوه‌ها در استفاده از این ابزارها در شرایطی سود جسته‌اند که صراحت بیان بهای جان می‌طلبیده است ــ کاسته و غنای ادبی و فرهنگیِ یک قوم را در چشم قومی دیگر زیر سؤال می‌برد. مطالعهٔ ترجمهٔ بعضی از اشعار مولانا و حافظ به انگلیسی مرا به‌شدت متأثر کرد و این اعتقاد را عمیقاً در من به‌وجود آورد که درک كامل و درست از متون ادبی و به‌خصوص شعر مقدور نخواهد شد، مگر با خواندن آن به زبان اصلی و با آگاهی از شرایط تاریخی و اجتماعیِ خلق آن اثر. (با اندکی ویرایش به نقل از شیخ‌الاسلام، ۱۳۹۵: ۳۰۴ - ۳۰۶) 📚 شیخ‌الاسلام، طاهره. (۱۳۹۵). در اسارت فرهنگ: ریشه‌یابی خلق‌وخو، آداب و عادات ما ایرانی‌ها. تهران: انتشارات صمدیه. #️⃣ #زبان_و_فرهنگ #ترجمه

چندی پیش یکی از دوستانم، مدیر آموزشگاه صاد، از من دعوت کرد تا بخشی از کارگاه آموزشی این آموزشگاه را برعهده بگیرم. برای این کارگاه آموزشی پاورپوینتی مختصر آماده کردم، که در پیوست ملاحظه می‌کنید. حسین حسن‌زاده #️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه

«گرگ تنها» ترجمهٔ تحت‌اللفظیِ اصطلاح lone wolf است. در فارسی به کسی که lone wolf‌ است می‌گویند: آدم «گوشه‌گیر»، «منزوی». حسین حسن‌زاده #️⃣ #ترجمه #اصطلاحات #idiom

🍁 بنویسیم یا تایپ کنیم؛ کدام‌یک برای تفکر، خلاقیت و آموزش مفیدتر است؟ آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. تواناییِ یادداشت‌برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ‌کردن به‌مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟ برای برخی از نویسندگان حرفه‌ای اینکه نوشتن با کاغذ و قلم به خلاقیت و تفکر کمک می‌کند خبر جدیدی نیست. به‌رغم اقبال عمومی به استفاده از وسایل دیجیتال، برخی نویسندگان به نوشتن با دست به‌عنوان راهی برای افزایش بهره‌وری ادامه‌ می‌دهند. دنیای علم به‌تازگی به کشف مزایای این ‌کار پرداخته است؛ با وجود این، نتایج به نظر قانع‌کننده می‌آیند. امروزه با حرکت تدریجیِ جهان به‎سوی گزینه‌های دیجیتال، بسیاری از مدرسه‌ها هم به‎جای تأکید بر نوشتن با دست، تمرکز خود را معطوف به استفاده از وسایل دیجیتال و محصولات فناوری کرده‌اند. در نتیجه، در برخی موارد، کودکان بیش از آنکه نوشتن با دست را بیاموزند در تایپ‌کردن مهارت پیدا می‌کنند. با این حال، بنابر تحقیقات انجام‌شده در مورد رشد کودکان پیش‌دبستانی، کسانی که الفبا را از طریق ترسیم با حرکت دست مانند نوشتن می‌آموزند نسبت به کسانی که این کار را با تایپ‎کردن انجام می‌دهند از قدرت تشخیص و درک بهتر و پایدارتری برخوردارند. همچنین تصور می‌شود که عملِ نوشتن و حرکات مربوط به آن در به‎خاطرسپردن کلمات بیشتر نیز ﻣﺆثر است. عادت یادداشت‌برداری با تلفن همراه و رایانه در بزرگسالان به‎صورت فزاینده‌ای رواج پیدا کرده است، اما به‎نظر می‌رسد اثربخشی این کار کمتر از نوشتن با دست است. برای مثال، بنابر مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، دانشجویانی که برای یادداشت‌برداری در سمینار‌ها متکی بر کامپیوتر بودند نسبت به کسانی که با دست یادداشت‌برداری می‌کردند در پاسخ به ﺳﺆالات مفهومی از تواناییِ کمتری برخوردار بودند. چرا نوشتن با دست بهتر است؟ به‌‎نظر می‌رسد پاسخ این ﺳﺆال به پیچیدگیِ نسبیِ بیشترِ عمل نوشتن در مقایسه با تایپ‌کردن بازمی‌گردد. نوشتن مستلزم حرکات، مهارت و هماهنگیِ بیشتر است. این کار همچنین به توجه بصریِ بیشتری نیاز دارد و بنابر این برای تبدیل اَشکال درون ذهن ما به چیزی قابل‎مشاهده قسمت‌های مختلف مغز را به‌کار می‌گیرد. برای درک بهتر این موضوع تصور کنید که نوشتن با دست را برای کسی تشریح می‌کنید. از کجا شروع می‌کنید؟ چگونه می‌توانید تمام اَعمال ظریفی که به‎سادگی با دردست‎گرفتن یک خودکار و حرکت انگشتان برای ترسیم حروف مختلف را توصیف کنید؟ چه مقدار فشار بر خودکار و یا بر صفحه نیاز است و این فشار چگونه با حرکت خودکار تغییر می‌کند؟ تازه سیستم بیناییِ شما هم هست. چشمان‌تان باید اطلاعات شکلی که رسم می‌کنید را دریافت و به مغزتان منتقل کند. آنگاه مغز وظیفۀ بررسی و تطابق آن شکل با طرح ذهنی‌تان را برعهده دارد و در صورت هرگونه تناقض باید پیام‌هایی را برای اصلاح به دست‌تان مخابره کند. حتی فکرکردن به این موضوع به‎نظر دشوار می‌آید، چه برسد به توصیف آن. اما با این حال، مغز ما هر بار که با دست روی کاغذ چیزی می‌نویسیم، این کارها را انجام می‌دهد. یا می‌توانید تایپ کنید آن‌‎وقت هیچ نیازی به این پیچیدگی‌ها وجود ندارد. می‌توانید به‎سادگی به‎دنبال کلید مورد نظرتان بگردید، آن را رسم کنید و سپس ببینید که آیا حرف درستی بر روی نمایشگر شما نقش می‌بندد یا خیر. با این حال، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که اتکای بیش از حد به تایپ‎کردن، به‎خصوص برای کودکان، در یادگیری تأثیر کمتری دارد. برای بزرگسالان نیز، اگرچه سرعت بالای تایپ‎کردن ممکن است به ما اجازه دهد تا اطلاعات را کلمه‎به‎کلمه به‎یاد بسپاریم، اما این بدان معنا نیست که می‌توانیم آنها را به‌طور معناداری پردازش کنیم. تمام اینها به‎معنای بی‌فایده‎بودن تایپ‎کردن نیست؛ ما همچنان می‌توانیم ارتباط مشابهی به‎وجود آوریم و اطلاعات را یکپارچه سازیم، اما باید این کار را آگاهانه‌تر انجام دهیم. و تنها به این دلیل که به‎نظر می‌رسد نوشتن با دست برای به‌خاطرسپردن و پردازش اطلاعات مفیدتر است، به این معنی نیست که باید ابزار‌های دیجیتال‌مان را دور بریزیم. بنابر برخی تحقیقات استفاده از قلم نوری بر روی صفحه‎نمایش می‌تواند به همان اندازه مفید باشد، زیرا مهم حرکت قلم و ترسیم است. ©️از: یورونیوز (۱۴۰۳/۲/۲۵) | #نگارش

🍁 Nominalisation ✍🏻 Canning & Walker: A good place to find nominalisations is in journalistic discourse, where the convention is to anchor news stories on headlines that encapsulate an action or series of actions into a single noun phrase. For example, read the following BBC news headline (28 December 2022). Murder arrests over Birmingham nightclub stabbing (BBC News 2022) The act of murdering appears here as a modifier ‘murder’ for ‘arrests’ which is a noun derived from a verb ‘to arrest’. The stabbing of a young man is presented here as a noun (a gerund – see Chapter 2), ‘stabbing’. Such grammatical conversions may be due to discourse constraints on headline text – often, the body copy that follows makes the agency more explicit (e.g. “Two men have been arrested on suspicion of murdering a man who was stabbed to death on a nightclub dancefloor in Birmingham”, BBC News 2022). As well as the generic constraints and conventions of news stories, police officers often use nominalisations as a way of distancing themselves from reported or unverified actions. This could be a conscious attempt to present a neutral institutional stance. For example, compare the use of the verb form ‘allege’ in ‘Victim alleges that suspect did X’ against its nominalised counterpart ‘There was an allegation of X’. In the former, the victim is the source of ‘allege’ which may imply that they are not believed or there is a lack of evidence from the victim, whereas no agent can be derived from the nominalised form ‘allegation’ and so no overt stance is taken towards the victim. Police also use nominalisations in the categorization of crimes. For example, an act of violence committed by someone towards another person is categorised as an ‘assault’ (Calligan 2000) and by doing so, the implicit grammatical transitive structure of ‘X assaulted Y’ is packaged neatly into a noun ‘assault’ which obscures not only the perpetrator of the ‘assault’ but also the victim as Figure 9.1 shows. (Canning & Walker, 2024: 212 - 213) 📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge. #️⃣ #تحلیل_گفتمان

🍁 Inside the News ▪️who decide what’s newsworthy and what isn’t ✍🏻 Lewis Vaughn: Deliberately or unconsciously, editors and reporters may skew their reporting so as not to offend their advertisers, their audience, or their stockholders. They may also moderate their reporting to keep their sources of information open. Reporters get a great deal of their news from sources such as government officials, corporate public relations people, and advocacy-group spokespersons. A reporter who irritates these sources by writing stories that they don’t like could end up being shunned by the sources. There is always the temptation, then, to craft inoffensive or watered-down stories to please the source. Not all news people give in to the temptation, but many do. Editors and reporters are the ones who decide what’s newsworthy and what isn’t. And these decisions can help give us a clearer picture of the world or a more distorted one. The distortion can happen in several ways. First, it can arise when reporters do what we might call passive reporting. Most reporters aren’t investigative reporters, going off into the world and digging up the hard facts. Often, the news is simply handed to them by spokespersons and public relations experts hired by governments, corporations, and others who want to get their own version of the facts into the news media. In these situations, reporters may report only what they’re told at press conferences or in press releases. The result is canned news that’s slanted toward the views of the people who supply it. Second, for a variety of reasons, publishers, editors, producers, and reporters may decide not to cover certain stories or specific aspects of a story. With so much going on in the world, some selectivity is necessary and inevitable. Too often, though, decisions not to cover something can lead the public to conclude that there is nothing happening when in fact something very important is transpiring. During the run-up to the war in Iraq, some massive anti-war protests occurred in the United States and Europe. But, at least at first, the mainstream American news media didn’t cover them, leading some observers to accuse the news media of bias in favor of the war. Likewise, some observers complain that the American news media don’t cover many international stories that news organizations in other countries cover in depth, such as famines and human rights violations in developing nations. The result, the complaint goes, is that Americans are blithely ignorant of what’s really happening in the world. Also, many times the news media forgo covering a story because they deem it too complex or too unexciting for an audience hungry for titillation, scandal, and entertainment. The police chase of a local bandit on Highway 13 may get a full hour of TV coverage, but the federal deficit’s effect on middle-income families may get two minutes, if anything. Third, editors, reporters, and producers can dramatically alter our perception of the news by playing certain aspects up or down. Television and radio news broadcasts can make a trivial news item seem momentous just by making it the lead-off story in the broadcast. Or they can make an important story seem inconsequential by devoting only fifteen seconds to it near the end of the broadcast. Newspapers can play the same game by putting a story on the front page with a big headline and compelling photo—or embedding it on page 22 with a tiny headline. Parts of a story can also be arranged for the same effect, with the most telling information mentioned last. (Vaughn, 2016: 138 - 139) 📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press. #️⃣ #تفکر_انتقادی #زبان_و_رسانه #تحلیل_گفتمان

📔 نکاتی چند دربارۀ ترجمه (۱۴۰۳) ✍🏻 حسن هاشمی میناباد: ▪️واژۀ all یعنی «همه چیز» ▪️ترفندی در ترجمۀ صفت‌های مختوم به able– و مشتقات آن ▪️مؤلفه‌های معنایی و معادل‌های کم‌بسامد attempt to 🔗 از: فصلنامه مترجم (شماره ۸۴) #️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه #مقاله

🍁 Given Injustice: the Case of Derek Bentley ✍🏻 Canning & Walker: Derek Bentley was the last man to be hanged in Britain. His crime – which he didn’t commit and was (much) later pardoned for – was the murder of a police officer. The judge made a great deal about Bentley’s (later disputed) confession, which contained the phrase “I didn’t know he was going to use the gun” (Coulthard 2006). The phrase concerns Bentley’s ‘accomplice’, Chris Craig – the person who actually murdered the officer – and the gun that Craig was carrying and used to shoot the officer. The judge claimed that if Bentley was telling the truth, that he did not know Craig had a gun, then why would he refer to it as ‘the gun’ and not ‘a gun’? The answer, of course, is that once Craig used said gun to shoot the police officer it was completely obvious to all that Craig did indeed have a gun! By using the definite phrase ‘the gun’ (even though it was the first mention in the confession), Bentley appears to be assuming, quite reasonably, that the gun is Given information because by that point, it is known to all concerned with the case. (Canning & Walker, 2024: 53) ▪️What is Given-New information? Haviland and Clark (1974: 513) make the point that the primary purpose of language is to impart information; speakers/writers use language to tell their hearers/ readers something. That ‘something’ is typically information that the hearers/readers did not already know. However, when speakers/writers do impart information, the message will inevitably contain things that the hearers/readers do know. To communicate successfully (i.e. to impart information) speakers/writers must make assumptions about what their hearers/readers do and do not know, and they must choose their language accordingly. Information that the speaker/writer assumes is already known by their addressees is Given information, while information that is assumed not to be known is New (Brown and Yule 1983: 154) (ibid: 49) ▪️Signalling Given-New information The status of information in discourse (i.e. the Givenness or Newness) is signalled by language choices made by the speaker/writer based on their assumptions about the hearer’s/reader’s knowledge. Information can be assumed to be known to their addressee and therefore Given if it has already been mentioned in the discourse or is physically present in the immediate context. Information can be assumed to be not known to their addressee and therefore New if it is not obvious in the context or has not already been introduced. Givenness can be (but not always) signalled by the definite article (‘the’) or pronouns, whereas Newness can be (but not always) signalled by indefinite reference, which usually involves the grammatical articles ‘a’ and ‘an’. (ibid.) 📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge. #⃣ #تحلیل_گفتمان

🍁 The Art of Persuasive Storytelling “Storytelling is one of the most powerful marketing and leadership tools there is,” says communications expert Kelly D. Parker. She explains how stories make proposals of all kinds more memorable — and shows how you can craft a compelling narrative to connect, persuade and drive meaningful action. ©️ TED Website or YouTube (2024) #️⃣ #روایت #زبان_و_ارتباط

🍁 دنیای رو به زوال ۱۳ گویش ایرانی! در حال حاضر، تعدادی از زبان‌های ایرانی رو به زوال هستند، به این اعتبار که فقط جمعیت بسیار اندکی از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها با آن صحبت می‌کنند، پدر و مادرها می‌فهمند که آنها چه می‌گویند اما فرزندان‌شان نه زبان را می‌فهمند و نه می‌توانند با آن صحبت کنند. ایرنا ۲۴ در گفت‌وگو با بهروز محمودی بختیاری، استاد دانشگاه و عضو انجمن زبان‌شناسی ایران، به بررسی این موضوع پرداخته است. این کارشناس زبان‌شناسی می‌گوید:

اولین کار برای برای حفظ و حراست از زبان‌های در معرض خطر، شناسایی این زبان‌ها و سپس مستندسازی زبان است. مستندسازی زبان یعنی پیکرهٔ بزرگی از مواد زبانی و آوانویسی را جمع‌آوری کنیم و دستور زبان را تولید کنیم. این یک واقعیت اجتناب‌ناپذیر است که زبان‌های کوچک محکوم به فنا هستند.

🔗 گفت‌وگوی کامل را در اینجا ببینید. © از: کانال خبرگزاری ایرنا (۱۴۰۳/۲/۵)

📚 زبان، فرهنگ، جامعه: موضوعات مهم حوزهٔ انسان‌شناسیِ زبان‌شناختی ✍🏻 کریستین جوردن، کوین تیوت ✍🏻 مترجم: اعظم داودی زبان نخستين و مهم‌ترين ابزار تفكر و ادراک است كه در بطن هويت فردىِ ما جاى دارد. زبان‌ها پيوسته در حال تغيير هستند، آنها گاهى به گونهٔ كاملاً جديدى از گفتار تبديل مى‌شوند و منجر به بروز تفاوت‌هاى ظريفى در نحوهٔ معرفىِ هويت ما به ديگران مى‌شوند. در اين تحقيق، دوازده كارشناس زبده در حوزه‌هاى زبان‌شناسى، انسان‌شناسى، فلسفه و روان‌شناسى به اين منظور گرد هم آمده‌اند كه رابطهٔ شگفت‌انگيز بين زبان، فرهنگ و تعامل اجتماعى را آشكار كنند. در اين كتاب طيف گسترده‌اى از سؤالات مهم مورد بحث و توجه قرار گرفته‌اند. براى مثال: زبان چگونه بر درک ما از جهان اثر مى‌گذارد؟ زبان‌هاى جدید چگونه پدید مى‌آیند؟ کودکان چگونه یاد مى‌گیرند که از زبان به شیوهٔ درست و مناسب استفاده کنند؟ عوامل تعیین‌کنندهٔ انتخاب زبان در جوامع دوزبانه و چندزبانه چه هستند؟ زبان تا چه اندازه به شکل‌گیرىِ شخصیت ما کمک مى‌کند؟ و در نهایت، زبان به چه طریق از ما انسان مى‌سازد؟ (جلد پشت کتاب؛ انتشارات فرهامه) #️⃣ #کتاب #زبان‌شناسی #زبان_و_جهان‌بینی

🍁قطع میکروفون نمایندۀ کردتبار پارلمان ترکیه به دلیل تبریک عید ایزدی‌ها به زبان کردی رییس مجلس ترکیه: اگر نمایندگان به‌جز زبان ترکی، که زبان رسمی است، صحبت کنند میکروفون به‌طور خودکار قطع می‌شود. ©️از: کانال عصرایران (۱۴۰۳/۲/۲) #️⃣ #زبان_و_سیاست #زبان_کردی #زبان_ترکی

🍁 The Influence of English Language ✍🏻 Rodney Huddleston et al: Almost certainly, English is now the most important language in the world. This might not have been clear even just fifty years ago, but it cannot reasonably be denied today. English is used for government business in well over sixty countries and territories around the world. By international agreement it is the primary language for all air traffic control and maritime navigation. It’s the uncontroversial choice ofofficial language for almost all international academic conferences, and increasingly the main language ofhigher education globally. The European Union is increasingly using it for conducting business even though the United Kingdom is no longer a member. The widespread use and enormous influence of English is not due to anyone having objectively judged it to be deserving. The unique status of the language is just a side-effect of various mutually reinforcing historical trends. From the eighteenth and nineteenth centuries onward, British exploration, missionary work, imperialism, and colonial policy began to spread English around the world. The whole North American continent ultimately adopted English as its dominant language (despite important early rivals like Spanish, French, and German). India’s huge multilingual population recognized English as a subsidiary official language (alongside Hindi) for government business after independence. The twentieth century, especially after the outcomes of the first and second world wars, saw an extraordinary growth in the economic power of the USA and the British Commonwealth. The growing importance of scientific research further strengthened the standing of English; it emerged as the language in which the majority of scientists publish their results. The economic importance of university education accentuated this effect: many universities in non-English-speaking countries allow or even require PhD dissertations to be submitted in English. And a hugely important additional factor was the global success of English-language broadcasting, publishing, songwriting, and above all film production: in Hollywood, the only place on earth where film-making budgets routinely run into the hundreds of millions of dollars, almost every film script is in English. It may not be a good thing for a single language to come so close to predominating all over the planet, but it seems to be happening. (Huddleston et al, 2022: 1; emphasis added) 📚 Huddleston, Rodney & Pullum, Geoffrey K. & Reynolds, Brett. (2022). A Student's Introduction to English Grammar. 2nd edition. UK: Cambridge. 🔗 Also see: Where did English come from? #⃣ #زبان_انگلیسی

✍🏻 Michael McCarthy:

More than 50 countries have English as one of their offcial languages. They include countries as widely geographically dispersed as Bangladesh, Myanmar, sudan, sierra Leone, Cyprus, Malta, The Bahamas, Vanuatu, Barbados, Namibia, and Qatar. Not everyone in those countries can speak English fuently, and not everyone uses English on a daily basis, but English is very visible in public life and in the media. Most of the countries have English as a result of their history as part of the British Empire. These different varieties of English have developed their own vocabularies alongside the original colonizing variety of English. (McCarthy, 2023: 4)

📚 McCarthy, Michael. (2023). English Vocabulary: the Basics. UK: Routledge. 🔗 Also see: Where did English come from? #⃣ #زبان_انگلیسی

🍁 خاستگاه زبان انگلیسی کجاست؟ ©️ از: ویدوآل (۱۳۹۵/۱۰/۲۱) | منبع اصلی ویدیو (۲۰۱۵) #️⃣ #زبان_انگلیسی

براساس سندی که در اختیار آماج‌نیوز قرار گرفته، وزارت تحصیلات عالی طالبان ترجمهٔ اثرها جهت «ترفیع علمی» به زبان‌های تُرکی و اوزبیکی را ممنوع اعلام کرده است. این وزارت در مکتوبی از دیپارتمنت‌های زبان و ادبیات اوزبیکی و تُرکی دانشگاه‌ها، به‌ویژه شمال افغانستان، خواسته تا جهت «ترفیع عملی» از «پوهنملی» به «پوهندویی» اثرهای علمیِ خارجی را به زبان‌های رسمیِ پشتو و فارسی ترجمه کنند. پیش از این استادان زبان و ادبیات اوزبیکی و تُرکی جهت ترفیع علمی اثرهای علمیِ خارجی را به اوزبیکی #ترجمه می‌کردند. با حاکمیت طالبان فارسی‌ستیزی اوج گرفته و این گروه همهٔ مکتوب‌های ادارات را به پشتو تغییر داده و از سوی دیگر اثرها و مفاخر فرهنگیِ فارسی را از بین برده‌اند. اما این نخستین‌بار است که طالبان به گونهٔ واضح در ولایت‌های شمالی، که اوزبیک‌‌نشین‌اند، مانع زبان تُرکی و اوزبیکی می‌شوند. (از: آماج‌نیوز؛ ۱۴۰۳/۲/۳)

چندی پیش مطالعهٔ کتاب «چرا؟ هدف جهان» (۲۰۲۳) را تمام کردم. کتابی است خواندنی. در این کتاب چند بی‌دقتی یافتم. این موضوع را از طریق ایمیل با نویسنده در میان گذاشتم. او وعده کرد در چاپ بعدی این نکات را لحاظ کند. نکتهٔ جالب اینکه، نویسنده در سرتاسر کتاب برای God (خدا) از she و Her استفاده کرده است. پس‌نوشت: شاید یادآوری این نکته خالی از لطف نباشد که خانم الیزابت بِرنز نیز در کتاب «چه باشد آنچه نامندش فلسفه دین؟» (۲۰۱۸) با معضل ضمیر مواجه بوده است. وی عنوان می‌کند که در سرتاسر کتابش برای اشاره به خدا از Xe استفاده کرده و Xe را از Ze برگرفته است، اما جای Z را در آن واژه با X مجهول عوض کرده است، چه اینکه X مجهول را معمولاً برای چیزی به‌کار می‌برند که چیستی‌اش درک نمی‌شود. (ص ۳۹) پیش‌تر در یادداشتی به چالش‌های ضمیر در زبان انگلیسی پرداخته‌ام. حسین حسن‌زاده #⃣ #کتاب #ویرایش #ایمیل #زبان_و_جنسیت

🍁 چگونه در شبکه‌های اجتماعی بحث کنیم؟ ✍🏻 جواد حیدری: این مطلب برگرفته از نویسندهٔ جدی و خوشنام به‌ نام لوئیس وُون است که در تفکر انتقادی و نظریه‌های اخلاقی تخصص دارد. وُون در کتاب بسیار تأمل‌برانگیزش به‌ نام «فلسفه‌نگاری: راهنمای دانشجویان برای خواندن و نوشتن جستارهای فلسفی» مطلب مهمی را دربارهٔ چگونگیِ بحث در شبکه‌های اجتماعی و آنلاین مطرح می‌کند. فرض کنید که شما می‌خواهید در شبکه‌های اجتماعی دربارهٔ موضوع سیاسی یا اخلاقی یا فلسفیِ مهمی وارد بحث جدی، صادقانه و سازنده شوید. شما قصد دارید در یک مباحثهٔ واقعی مشارکت کنید و از بحث‌های بی‌فایده‌ای که وقت و انرژی شما را هدر می‌دهند اجتناب کنید. چگونه این کار را باید انجام دهید؟ به این شیوه: ➊ قبل از هر چیز، از کسانی که فکر می‌کنید فقط می‌خواهند برتری خودشان را به رخ بکشند، جلب توجه و خودنمایی کنند، خود را آرام کنند، خشم خودشان را بر سر شما خالی کنند، یا شما را عصبانی و تحریک کنند دوری کنید. اگر در نیمه‌راه بحث متوجه شُدید که طرف مقابل شما علاقه‌ای به بحث عقلانی ندارد، خداحافظی کنید و خود را کنار بکشید. به سمت گفت‌وگوهایی بروید که در آن مباحث محترمانه و هوشمندانه رایج است. ➋ فقط روی استدلال متمرکز شوید. شکل استدلال یا صدق مقدمات طرف مقابل‌تان را نقد کنید و اصلاً به شخصیت او کار نداشته باشید. از شخصی‌کردن بحث اجتناب کنید و عواطف خود را وارد بحث نکنید و بحث بی‌ربط به موضوع را طرح نکنید. ➌ سعی کنید دیدگاه طرف مقابل را خیلی خوب فهم کنید. با این کار، مجال ارائهٔ بحث خوب را افزایش می‌دهید و چیزهایی را که نمی‌دانستید، یاد می‌گیرید و با نشان‌دادن همدلیِ خود بحث را آرام می‌کنید. با ارج‌نهادن به ایرادات طرف مقابل‌تان می‌توانید استدلال خودتان را قوی‌تر کنید و نشان دهید که در بحث جدی و منصف هستید. ➍ به طرف مقابل‌تان در بحث احترام بگذارید. حرف‌های او را با دقت بخوانید و گوش فرادهید. در مورد انگیزه‌های او، یا ارزش‌های او یا پیشینهٔ او بدترین حالت را متصور نشوید. تنها بر مبنای گرایش‌ها و تمایلات سیاسی به طرف مقابل‌تان برچسب نزنید. از اظهارنظرهای رکیک، تمسخرآمیز، فحاشانه و توهین‌آمیز اجتناب کنید. ➎ محل نزاع را عوض نکنید؛ با طرح موضوعات جانبی بی‌ربط یا با عیب‌جویی بحث را منحرف نکنید. با اشاره به اشکالات گرامری طرف مقابل‌تان یا برشمردن خطاهای تایپی و املایی او اصلاً بحث پیش نخواهد رفت و احتمالاً مهر خاتمه خواهید زد بر هرگونه شانس بحث عقلانی. ➏ احساسات خود را مهار کنید. اگر خشمگین یا مضطرب یا عصبانی هستید، نمی‌توانید، آن‌طور که باید، واضح فکر کنید. ممکن است به‌جای اقامهٔ استدلال قوی و محکم، شروع کنید به ناسزاگفتن و احتمالاً طرف مقابل‌تان هم به همین شیوه به شما پاسخ خواهد داد. ➐ بدانید که در مورد چه چیزی صحبت می‌کنید. فرض کنید که با کسی دربارهٔ یک موضوعی بحث می‌کنید. در گرماگرم بحث متوجه می‌شوید که از واقعیاتی بی‌خبر هستید. اما همچنان اصرار می‌ورزید که برحق هستید، چون برای شما بسیار عذاب‌آور است که قبول کنید دربارهٔ آن موضوع یک‌سری نکات را نمی‌دانستید. این وضعیت اتلاف وقت است. بهتر است قبل از اینکه وارد بحث و منازعه شوید از واقعیات باخبر شوید. از قبل در مورد موضوع تحقیق کنید و از استدلال‌های له و علیه موضع مورد بحث مطلع شوید. ➑ قبل از اینکه بخواهید وارد بحث جدی در یک پلتفرم شبکه‌ی اجتماعی با کاراکتر محدود مانند توئیتر شوید، دوباره فکر کنید. محدودیت کاراکتر توئیتر بحث دربارهٔ موضوعات پیچیده و طولانی را دشوار یا بی‌فایده می‌کند. ©️ از: روزنامه هم‌میهن (۱۴۰۳/۱/۲۱) #️⃣ #زبان_و_رسانه #تفکر_انتقادی #زبان_و_ارتباط

🍁 مهم‌ترین خبرهای گوگل دربارۀ ایران (۱۴۰۳/۱/۲۶) The Guardian: Iran missile and drone attack on Israel Aljazeera: Iran fires over 300 drones, missiles at Israel BBC News: Iran launches drones at Israel in retaliatory attack Euronews: How world leaders responded to Iran's drone attack on Israel? The Economist: Iran attacks Israel, risking a full-blown regional war #️⃣ #زبان_و_رسانه

🍁۱۳ زبان و گویش ایرانی در معرض نابودی است! 💬 سیدمجید امامی (دبیر شورای فرهنگ عمومی): لهجه جزو مسائل ملی و جهانی است. مسئلهٔ زبان‌های در حال زوال در جهان مطرح است و سازمان یونسکو اطلسی بر اساس خوداظهاریِ کشورها از زبان‌ها و گویش‌های در حال زوال منتشر می‌کند. فکر می‌کنم حدود ۱۳ زبان و گویش ایرانی در معرض زوال هستند. در معرض زوال یعنی کسی دیگر به آنها گویش نمی‌کند و نابودیِ یک زبان و گویش نابودی یک فرهنگ است. دوستان‌مان در دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی سال‌ها قبل یک کار خوبی را انجام دادند، که تقریباً ضبط صوتیِ آواها، واج‌ها و جزئیات بیش از ۲۶۰ زبان و گویش ایرانی را انجام دادند. من باز این جا به کم‌کاری همهٔ نهادهای مرتبط اقرار می‌کنم. فکر می‌کنم این حمله‌ای، که به زبان فارسی شده و در مقابل آن، پاسداشت زبان فارسی و جدی‌گرفتن زبان معیار، کار درستی هم هست، ما را از پاسداشت گویش‌ها و زبان‌های متنوع غیرفارسیِ ایران‌زمین غافل کرده و من این انتقاد را به خودمان و همه دارم. شبکه‌های استانیِ صداوسیما یکی از موفق‌ترین پروژه‌های ملی و جهانی در نگهداشت زبان‌های محلی را دارند. البته از سوی دیگر آموزش و پرورش و نظام آموزش عالی در مطالعات این موارد کم‌کاری دارد. وعده می‌دهم که بیانیهٔ راهبردی تنوع فرهنگیِ اقوام و زبان‌های ایرانی، که یک سند راهبردی است، ان‌شاء‌‌الله تا قبل از روز جهانیِ تنوع فرهنگی، تا یک خرداد، به تصویب می‌رسد و این اولین سند برخاسته از قانون اساسی است. قانون اساسیِ ما طرفدار تنوع فرهنگی و فرهنگ‌های متنوع مردم ایران است. امیدوارم به‌عنوان اولین سند مستقل بعد از قانون اساسی در این زمینه راهنمای فعالیت‌ها و الزام بر تلاش مسئولین برای ترویج تنوع‌های فرهنگیِ ایرانیان خصوصاً زبان باشد و ان‌شاء‌الله دیگر نگوییم در ایران ۱۳ زبان و گویش در حال زوال داریم. (ایسنا؛ ۱۴۰۳/۱/۲۵) #️⃣ #تنوع_زبانی

📚 نگارش دانشگاهی (۱۴۰۲) ▪️از تفکر نقادانه تا نوشتن پژوهش علمی ✍🏻 سمیه آقابابایی و محمدمهدی زمانی: کتاب حاضر حاصل رویکردی نوین به نگارش دانشگاهی است. این کتاب می‌کوشد از بنیادین‌ترین تا صوری‌ترین جنبه‌های این نوع نگارش را پوشش دهد. بدین منظور، از تفکر نقادانه و نگارش نقادانه به‌عنوان مبنای نگارش دانشگاهی شروع می‌کند و به قالب‌های مختلف (شامل پیشنهاده، پایان‌نامه رساله و مقاله) می‌رسد. از جمله امتیازات این کتاب نسبت به آثار پیشین پرداختن به اصول تفکر/نگارش نقادانه (مخصوصاً اصول استدلال و نیز مغالطات رایج در نگارش دانشگاهی) و ارتباط‌دادن آنها به جنبه‌های مختلف نگارش دانشگاهی است. در فصل‌های دیگر نیز نویسندگان کوشیده‌اند، براساس معیارهای نگارش نقادانه، به اصول کاربرد زبان و پاراگراف‌نویسی، اخلاق پژوهش و مستندسازی و جنبه‌های صوری در این نوع نگارش بپردازند. مخاطبان این کتاب دانشجویان پژوهشگران ویراستاران و همهٔ علاقه‌مندان به نگارش علمی‌اند. (از: جلد پشت کتاب؛ انتشارات علمی) #️⃣ #کتاب #نگارش #تفکر_انتقادی

🍁 Projection of Cultural Conditioning onto the World ✍🏻 Philip Goff: When you look around you, you feel as though you’re looking directly at the world, and seeing things as they are in and of themselves. But a little reflection renders it obvious that we experience reality in a highly culturally conditioned way. This is perhaps most obvious when we reflect on the experience of language. When you hear someone say to you ‘Get out! The building’s on fire!,’ you can’t help hearing those words as meaning what they do. Suppose you’re standing next to a Chinese speaker who doesn’t speak English. They would just hear meaningless sounds. In a sense, that would be closer to the truth, to experiencing what’s really out there in the world. After all, the sounds themselves are just vibrations in the air. They don’t contain any ‘intrinsic meaning.’ And yet, when you know a language well, you experience sounds as intrinsically meaningful. This is just one trivial way in which we project our cultural conditioning onto the world. This particular form of culturally conditioned experience can be interrupted, at least a little bit, simply by persistently attending to a specific word. If you say the word ‘bread’ to yourself numerous times, it starts to lose its meaning; you find yourself experiencing meaningless phonemes rather than a meaningful word. This simple game is a useful way of appreciating one of the major purposes of meditation: using persistent attention to break cultural conditioning. (Goff, 2023: 139) 📚 Goff, Philip. (2023). Why: The Purpose of the Universe. UK: Oxford University Press.

📚 نسکبان: جست‌وجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی نَسکبان یک کتابخانه از فایل‌های PDF بیش از سی‌هزار کتاب فارسیِ دریافت‌شده از کتابخانهٔ اینترنتی سُها است، که امکان جست‌وجو در متن آنها وجود دارد. برای دسترسی به و استفاده از نسکبان باید در آن نام‌نویسی کنید. در نسکبان فعالیت‌های کاربر شامل کتاب‌ها و صفحات کتاب‌های مشاهده‌شده با مقاصد آماری ذخیره و به شکل تجمیعی رصد می‌شود. تاریخچه و کتاب‌ها و صفحات نشان‌شدهٔ کاربر خصوصی هستند و فقط به خود او نمایش داده می‌شوند. کاربر می‌تواند هر زمان که اراده کند حساب کاربریِ خود را پاک کند. با پاک‌شدن حساب کاربری، آمار بازدیدهای کاربر بی‌نام می‌شوند و سایر اطلاعات خصوصی او پاک می‌شود. نسکبان در حال حاضر توسط یک شخص نگهداری می‌شود و اطلاعات کاربران آن در اختیار هیچ سازمانی قرار نمی‌گیرد. این شخص حق پایان‌دادن به فعالیت نسکبان را در موقعیت‌هایی که به هر دلیلی معذوریتی ایجاد شود برای خود محفوظ می‌داند. #️⃣ #کتاب #پیکره #ابزار_کاربردی