زندگی🍃

دلم میخواد یکی دو هفته تهران نباشم، برم خونه‌‌مون پیش مامانجون، خودم با خودم باشم، عصرها فاطمه بیاد پیشم، بریم قدم بزنیم، بریم پیش دایی جون، یه فاتحه بفرستم. دلم فرار کردن می‌خواد. همین چند روز آینده خواهم رفت…

.

شلوغی ذهنم باعث میشه شب‌ها بیدار شم و فکر کنم، بیدار بشم و فکر‌کنم و منطقی‌تر رفتار آدم هارو تحلیل کنم، توی سکوت شب، تو دیگه میتونی خیلی دقیق بفهمی چی داره اذیتت میکنه، کدوم رفتار چه کسی رو مخته، چه چیزی داره بهت استرس وارد میکنه؛ ولی آیا تو با همه‌ی این‌ها میتونی کنار بیای؟!

خیال، آزادیست.

گر بوی تو را باد به منزل برساند، جانم برهاند…

میزان رسیدگی که بهم میشه رو خیلی دوست دارم.

شب‌ها غمگین‌تر از کل‌روزم، انگار کل بار روز میاد میشینه روی شونه‌ی سمت چپم و سنگینی میکنه، پر از حس‌های متفاوتم، دورافتادن، جدا افتادن، خوب نبودن، ترسیدن، خسته شدن، مرور خاطرات، همه‌ی این‌ها جمع شده تو یه کالبد، که نزدیک‌ترین شکلش یه پیرزن بد شکل و پیره، نشسته روبروم و هی عصاشو میزنه توی مخم. حتی الان همون پیرزن بهم میگه تو دیگه مثل سابق خوب نمی‌نویسی مخصوصا ایندچند روز، وقتشه در اینجا رو هم تخته کنی و بره تو لیست کارهای ناموفقت…

گفته بود که منشن بذاریم تا ما رو به یه ارایه توصیف کنه، من رو اینجوری گفت و حس کردم چقدر دوست دارم استعاره‌ی مکنیه باشم.

بخواه انچه که میخواهی را!

امروز آش‌پشت‌پای ح رو خوردم، راهی مکه است، بغلش کردم، در گوشش گفتم من رو خیلی زیاد دعا کن، سفت بغلش کردم و احساس کردم قراره جایی بره که نیمی از خودم رو جا گذاشتم…