جوون اولِ آسایشگاه .

خیلی ناراحت می‌شم وقتی آدما با یسری از مسائل غم‌انگیز و ناراحت‌کننده، شوخی می‌کنن. :(

این دگرگونی روحی، بد وقتی داره یقه‌م رو می‌گیره. اصلا زمان خوبی نیست.

درس امروز: فکر و ذوقی که بخاطر چیزی که تو ذهنت داری و هنوز انجام ندادی رو، از آدما پنهون کن.

"دوستی‌ها و روابط عاطفی مثل لیوان چای می‌مونن. وقتی تموم می‌شن، تو می‌تونی دوباره آب‌جوش بریزی توش، ولی مسئله اینجاست که دیگه رنگ لیوان کم‌کم تموم می‌شه." -مکالمات و آدم‌ها؛ بغل طولانی روی تخت خوابگاه

دلم برای جمع کردن وسیله تنگ شده. منظورم اون مدلی هست که قدیما کیفم رو برمی‌داشتم تا شب خونه عمو بمونم و مشق‌هام رو هم باید می‌نوشتم. یا اون‌جوری که شب می‌خواستم خونه بچه‌ها بمونم و فردا هم از اون‌جا برم دانشگاه. اون مدلی!

دختره یه مسیره ده دیقه‌ای رو سه چار قدم ازم جلوتر راه می‌رفت و من انگار داشتم پست سر آتنا راه می‌رفتم. استایل آتنا، مدل راه رفتن آتنا و بوی آتنا رو داشت. *-*

یه مدت استوری هرکسی رو باز می‌کردم، صبونه داشت اوتمیل می‌خورد. الان؟ تست پنیر و گوجه.

من دیگه خسته‌م از خبر گرفتن از آدم‌ها جدی. به کیرمم نیست دیگه اگه ارتباطم با کسی به‌خاطر این موضوع به‌گا بره.

ببینید سفارش کی رسیده🦥 از فردا برنامه فقط اکلیل و برق‌برقی بازیه.🔮