روباه مکار

چجوری این قابلیتو نداریم که اونایی رو که دوسشون داریم بخوریمشون ولی تموم نشن؟

خیلی تلخه که آدم برای پنهان کردن غمِ اصلی، باید غم‌های کوچیک رو به عنوان غمِ اصلی مطرح کنه. بعد به خاطر غم‌های کوچیک هم سرزنش و نصیحت بشه

آدما هیچوقت از بین نمیرن تبدیل به یه موزیک میشن و میرن تو پلی لیستت.

"جهان با من برقص"رو دیدم و این دیالوگ مدام توو مغزمه:توقع داشتم همه حواسشون به من باشه.ولی بعد فهمیدم آدما باید زندگی خودشون رو بکنن و اگه شد و دوست داشتن گاهی کنارم باشن. کنارم باشن و بی‌حوصله باشن.کنارم باشن و دعوا کنن.کنارم باشن و شادباشن. کنارم باشن و زندگی معمولیشون رو بکنن.کنارم باشن، همینکه گاهی باشن بسه.

دلم میخواد آدما و روابط و رفتارهای خوب هیچوقت تغییری نکنه. همیشه تو همون نقطه خوب و قشنگش بمونه. مثل همیشه. ولی انگار شدنی نیست.

من متاسفم بابت هر چیز که برای خودم اتفاق میفته. متاسفم که کسی بمن نگفته بود قراره اینطوری دهنم سرویس بشه. متاسفم که دنیا ازت نمیپرسه حاضری پاتو بذاری توی این حجم از کثافت یا نه؟

من نمیدونم چجوری باید به خانوادم بفهمونم که اگه بخوام بِدم و معتاد شم تو روز هم میتونم، اینقد گیر ندین شب خونه باش.

کاش همه آدمای مهم زندگیمون تو موقعیتی قرار بگیرن که رفتار ما با بقیه آدمارو ببینن تا شاید قدر ارزشی که براشون میزاریمو درک کنن