ردپایِ آبی.

خیلی گارد داشتم رو این موضوع که می‌گفتن خوبیِ زیادی، خوب نیست. همش می‌گفتم خوبی اگه صرف آدم درست بشه هیچ‌وقت هدر نمی‌ره! اما در این لحظه از زمان واقعا پی بردم بچه‌ها؛ خوبی زیاد، دلِ آدما رو می‌زنه. حالا تو می‌خوای با هر منطقی برای من توضیح بده که اینجوری نیست! این موضوع دیگه ثابت شده‌ست واسم.

واسه اين که حسادتِ دريا رو تحريك كنيد پا نشيد بريد تو فاضلاب .

جهان به چه کار آید؟!

قد یه تیمارستان دیوونت بودم…😅

جوری که آدما دلت‌رو میشکنن باعث میشه «مرور خاطرات توی تنهایی»رو ترجیح بدی به روابط جدید ؛)

اونی که تمامِ پُل‌های پشت سرش‌و خراب کرد، تو بودی. اونی که ذوقم‌و کور کرد، تو بودی. اونی که من‌ و از صبور بودن و تلاش کردن ناامید کرد، تو بودی. اونی که همه چی‌و سوزوند، خاکسترش و برام یادگاری گذاشت، تو بودی. اونی که باعث شد همون نخِ باریک بینمون هم پاره بشه، تو بودی. اونی که راهِ برگشت نذاشت، تو بودی. اونی که غریبه شد، تو بودی. نباید یادت بره اونی که من‌و مجبور به رفتن کرد، تو بودی...

شاید بره تو چیز مهمی نبود، اما قلبِ من بود.

جدی امیدوارم زمان همه چیز رو درست کنه، یا حداقل یکم بهترش کنه.

کاش شبُ رد کنیم به صبح برسیم زود.

چطور این قصه ی تلخو واسه ما دوتا نوشتنن!