اتـ؋ـاق در یـک رویـا...

وسطِ بهار پائیز شدم. اردیبهشتم سوزِ سرمای دِی ماه رو گرفت و شکوفه ها برام شدن برگای لُختِ بی حیایِ اوایل زمستون. میشنوم که صدام میزنی، انقدر دوری که صدات تو همه ی کوه های بینمون منعکس میشه و انقدر نزدیکی که نفس کشیدنِ بین کلماتت رو میشنوم. پرسید چطور آدمی بود؟ هرچی فکر کردم فهمیدم روحِ آدما هیچوقت توی کلمات جا نمیشه. نگاش کردم گفتم عجیب بود. خیلی عجیب.. برام نوشته. نمی‌دونم چطوری ولی عمیقن چند روزی بود که فکر می‌کردم، کاش یکی برام بنویسه. خیلی حقیقت قشنگی بود که بین همه، این نوشته، از طرف تو باشه! 💙

دوباره طلوع کن که برگ و برم را بهار و خورشید نمی‌تواند زنده کند تو اما می‌توانی تو اما توانش را داری هزار بار با چیزهایی که می‌شد و می‌توانستم امتحانش کردم، ولی فایده ای نداشت. قصه در جایی دیگر نوشته شده بود و من دست و پا زدنم فقط برای هیچ ک پوچ طی می شد. قصه ات را خدا نوشته بود و من خوانده بودم. خوانده بودمت که هرکس تورا دید به خود ببالم و بگویم تو یک روز با من در آزادی، آزادانه زندگی کردی. و برای من همه چیز از آنجا، رنگ و بویی دیگر گرفت. دقیق مثل همین که گفتم، من نور و طلوع تورا می‌خواهم. نه بهار و خورشیدی که‌ چندی بعد پشت اَبرها پنهان می‌شود. لطف کن برس و بتاب و بباز و بساز من در این شب تاریک با انتظار به تماشایت خیره شده ایم.

همه چیز تو این ثانیه ها فراتره.

Escape from the crowd: @Mahsa_Bayrami

نه.

واقعا داری شکوفه میدی؟

درخت دور افتاده شب های تاریکم. که ماه فقط می‌بیندش.

امتحان کردم، ای روزها واقعا در بی حسی شدید به سر می‌برم. اما وقتی صدا و شعرهای براهنی می‌رسه، همه چیز رو فراموش می‌کنم و شروع می‌کنم به شکوفه دادن.

رضا براهنی.