آدرنالین

جمعیت انسان‌های بامزه روز به روز داره کمتر می‌شه. دیروز فتحعلی اویسی، امروز متیو پری، فردا من و شما.

۷۰ ساله‌ای غمگین، با اسپیکری به گردن، روی نیمکت پارک نشسته بود. با هر ریتم از آهنگ هایده‌ای که صداش تو اسپیکر پیچیده بود، کامی از سیگارش می‌گرفت. نسخه‌ی پیری خودم رو دیدم.

رسول الله اگه این روزها رو می‌دید، عربستان رو به قصد زن‌های بیشتر ترک می‌کرد و به اسرائیل می‌رفت.

عزیزم، تو موقعیت‌هایی از زندگی ایرانی بودنت رو تحمل کردم و این جسم بی جانی که از تو رو دستم مونده بابت ایرانی بودنت نیست، وسط غذا نباید حرف می‌زدی.

از وقتی که فهمیدم نمی‌تونم انسان خوبی باشم، تلاش کردم که تظاهر رو کنار بذارم و لااقل کسکش خوبی باشم و الان دختر دارم از هر شهری. لطفا قیمت بده عزیز.

چه روزی بهتر از روز تولد رسول الله برای به پشت بام رفتن و پریدن؟

فریاد ازین مسکنت و ذلت و شومی. گوییم که کیخسرو ما تاخت به کلدان در سایه‌ی خورشید گوییم که اگزرسس ما رفت به یونان با لشکر جاوید گوییم که بهرام درآویخت به خاقان آن یک چه بر این کرد، این یک چه از آن دید گر بس بود این فخر به ما، وای بر ایران گر کورش ما شاه جهان بود، به من چه جان بود به تن چه گشتاسب سرپادشهان بود، به‌ من چه دندان به دهن چه ور توسن شاپور، جهان بود به من چه جانا، تو چه هستی‌؟ اگر آن بود، به من چه ای وای دریغا که وطن مرد ندارد کس درد ندارد روبین‌تنی اندر خور ناورد ندارد همدرد ندارد در خاک وطن خصم‌، همآورد ندارد هم جمع ندارد، هم فرد ندارد جز دیدهٔ گریان و رخ زرد ندارد خاکم به دهن ملت ایران این مزرعه خشکید دلیران.