Dryad on the wrong tree

بچه‌ها، من خیلی از همراهی‌اتون توی این سه سال و خُرده‌ای و خوندن کانالم ممنونم اما دیگه فکر می‌کنم وقتشه اینجا رو جمع کنم. چون ریموو کردن همه سخته و آروم آروم انجام‌ میشه، ممنون میشم اگه ترک کنید چنل رو. ایّامتون پرتقالی🍊

مختصر و مفید.

It is a challenge not to bite anyone's head off today...

I think about her probably even more than I thought about you when we first met. She lives in every girl I see, lying dormant until the twitch of an eye or the crease of a smile wakes her up and she starts beaming, in her full glory, staring deep into my self-loathing soul. She lives in the perople I overhear in cafés, in every tall girl who does not have any of these jarring curves in her legs. She lives in the coffee I drink, the air I breath, the compliments I receive and the hatred I surrender to, in the places I liked and can't go to without thinking about her rich happy family living there. She taints everything! Like the stains of blood dripping every where, from the floor to the ceiling. She lives under my moments of grace and into the dark corridors of my shame. She lives under my skin, begging to take over my body, begging for the coward that I am to be like her, tall and white and rich and nice and loved. But alas, I am stuck being me, who is loved sufficiently on occasion, but never properly.

یه وقت‌هایی هم هست تنها راه ممکن واسه اینکه بتونم بیش‌تر بخوابم اینه که توی خواب بمیرم‌ و وارد مرحله‌ی ابدی ِ خواب بشم. یک وقت‌هایی هم هست که این اصلا ایده‌ی بدی به نظر نمیاد.

Can I just say how much I love this class?✨ I'm giving them oral exam prompts and waiting for them to prepare their answers and they are so talented and lovely it's honestly heart-warming. Been together for two semester now and it's kinda sad to see them go. Our sessions always made my day.

تازه وقت دکتر هم دارم و موجودی کارتم دو رقمیه. صبح فقط تاکسی گرفتم و اینجوری بودم که عجالتاً خدا رو شکر 《دایی‌ جان! مهم اینه خودش سالمه!》

آیا دارم از بی‌خوابی و گریه‌های دیشب و خستگی و گیجی پس میفتم؟ بله درسته اما آیا بازم اومدم که امتحان‌های بچه‌ها رو بگیرم؟ بله کاملاً درسته.

من متوجه نمی‌شم چطور ممکنه این‌ حجم تلخی و نفرت نسبت به چیزی ابراز بشه که معتقدید دوستش دارید...مگه اینکه در سطوح پنهانی واقعا ازش بدتون بیاد...باورم‌ نمی‌شه حتی این رو هم پرسیدم. شاید اینقدر خودفریبی شدیده که به این نفرت پنهانی اقرار نشده تا حالا. در عین حال چطور ممکنه اینقدر پر از علاقه‌ی رفتاری و کلامی بود و در کسری از ثانیه، انسان رو از کلوخ‌های روی آسفالت کم‌ارزش‌تر کرد؟ اگر کل این انفجار جریان ِ توی یه مداره که کلیدش رو من‌ می‌زنم، چرا هر چیز کوچکی روشنش می‌کنه؟ چرا بخشیدم؟