تـرنـج‌⚜رمان روزگار دلربـا⚜

من مهر تو بر، تارک افلاک نهم دست ستمت، بر دل غمناک نهم هر جا که تو بر، روی زمین پای نهی پنهان بروم، دیده بر آن خاک نهم... »مولوی» ━━━✿⃟ ⃟✿⃟ ⃟✿━━━

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_81 - زودتر امرتون رو می‌گین؟ طاقت دلربا تمام شده بود. هم ترسیده بود برای محمودخان مشکلی پیش آمده باشد، هم می‌ترسید شرّ این اتفاق دامن خود و بچه‌هایش را بگیرد. اما حسن‌چراغی را هم کم‌وبیش می‌شناخت. از تعریف‌های سیروس می‌دانست حلال و حرام سرش می‌شود، سر سفرهٔ پدرومادر بزرگ شده و تومنی‌دوزار با محمودخان فرق دارد. نگران پرسید: - محمودخان اومد سراغتون؟ بهتر بود؟ آخه تو کوچه خورده بود زمین. حسن‌چراغی با صورتی درهم سر بلند کرد و با صدایی گرفته جواب داد: - کاشکی زمین نخورده بود آبجی! این محمود خیلی کینه‌ایه. حالا بیچاره‌مون می‌کنه. حساب نون و نمکیه که باهاش خوردم و دست رفاقتی که دادم، وگرنه عمراً الان این‌جا بودم! دست‌های پینه‌بستهٔ روغنی‌اش را بین موهای جعد سیاهش برد و آن‌ها را کشید. کلافگی‌اش کاملاً هویدا بود. - آبجی، محمود گفت که بگم... گفت که بگم الان می‌ره پزشک قانونی و بیمارستان، اما حتماً شب میاد برای خواستگاری. بلاتکلیف و مردّد یک دور، دورخودش چرخید تا برود، اما بازگشت و برای قانع کردن دلربا، شاید هم خودش ادامه داد: - گفتم کینه‌ایه، اما... اما... خاطر دخترتم می‌خواد. می‌خواد... . دلربا اما امانش نداد و در را روی هم کوبید. پیشانی را به در تکیه داد و زمزمه کرد: - می‌خوام صدسال سیاه خاطر دخترم رو نخواد. مردک لجن بی‌شعور! ... خدایا ... خدایا می‌بینی تنهام؟ یه فرجی برسون دیگه. این سیروس حالا که باید باشه کجاست؟ لطفاً برسونش! اما بغضی سنگین، چون گرهی کور راه گلویش را بست، چرا که می‌دانست سیروس هم اگر بود، راه به جایی نمی‌برد.‌ وثیقه سنگین‌تر از آن بود که از عهده‌اش برآیند و محمود سمج‌تر از آن که دست بردارد. خدا خدا خدا... من رو می‌بینی؟ ترمه و تیدا کنارش آمدند. صدای بغض‌دار ترمه جگرش را خراشید. - مامان! من قبلاً تصمیمم رو گرفتم. اگه تو این‌جا کنارمون باشی و جای خودت و بچه‌ها امن باشه، منم کنارِ... کنارِ... دلربا بلافاصله برگشت و انگشت بر لبان ترمه گذاشت. - اصلاً به زبونش نیار! من به حکمت خدا مطمئنم. مطمئنم خودش یه فرجی ومی‌رسونه. خدا همیشه به مو می‌رسونه برای امتحان ما، اما مو پاره نمی‌شه و خودش به فریادمون می‌رسه. دلربا دست دور شانه‌های دخترکانش انداخت و سرهایشان را به خودش نزدیک کرد. - خدا کمکمون می‌کنه، از این گرفتاری هم رد بشیم. بهتون قول می‌دم. صدای زنگ گوشی از توی کیفش، از هم سوایشان کرد. آه از نهادش برآمد. یادش آمد توی کارگاه، یک‌ دفعه هول و اضطراب سراغش آمده و به دلش افتاده بود بچه‌ها در خطرند، پس همه‌چیز را رها کرده و به خانه آمده است. - وای دخترا... حتماً شهلاست. سفارشا مونده. احتمالاً من امشب دیر میام، شما... حرفش ناتمام ماند و نگاه مشکوکی به اسم مخاطب کرد. گوشی را دم گوشش گذاشت. - بفرمایین! ... بله خودم هستم. ... بله درسته. ... با بدنی مرتعش و صدایی لرزان پرسید: - ببخشید! یه بار دیگه آدرس رو بگین! گوشی از دستش رها شد و برای نیفتادن به لباس دخترها چنگ زد.

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_80 دلربا که نامحسوس دو طرف کوچه را می‌پایید، حرصی میان حرفش پرید: - شما درست می‌گین. من باهاش حرف می‌زنم. بفرمایین سر پا واینسین! بفرمایین! می‌خواست تا کسی نرسیده و شاهدی بر ماجرا نیست، محمودخان را از آن‌جا دور کند. محمودخان همچنان که زیرلب غرغر می‌کرد، با لب‌های آویزان و سری خونین، از جلوی دلربا گذشت. دلربا راضی از کم شدن شرّش خواست به خانه برود که زن همسایه را لای در خانه‌شان دید. زن که مثل همیشه رنجور و بیمار به‌نظر می‌رسید، بی‌رمق پرسید: - چی شده؟ دلربا کلافه از دیده شدنش، نگاهی به محمودخان که می‌رفت، کرد و وقتی مطمئن شد به‌اندازهٔ کافی دور شده، جواب داد: - بندهٔ خدا زمین خورده. زن بلافاصله دست روی هم کوبید و لب پایینش را گاز گرفت. او هم به خوبی می‌دانست این مرد شرّ است. - خدا بهمون رحم کنه! دلربا از ته دل آمین گفت و با حالی خراب وارد خانه شد. از خودش و ضعفی که نشان داده بود، متنفر بود. در را بر هم زد، که ترمهٔ ترسیده و نگران را پشت در یافت. - چرا تو تنهایی؟ پس تیدا و بردیا... . همین موقع تیدا در را باز کرد و ترمه را صدا زد. - ترمه خوابت برد اون پایین. اما با دیدن مادرش، مشکوک شد و از پله‌ها پایین آمد. - چی شده؟ چرا این‌جایی مامان؟ دلربا چشم‌غره‌ای حواله‌اش کرد و بازویش را گرفت و تکان داد. - مگه نگفتم خواهرتون رو تنها نذارین؟ منم کمک، منم کمک.... ادای تیدا را درآورد. - این‌طوری کمک می‌کنین؟ اگه نرسیده بودم... بازوی تیدا را ول کرد و روی اولین پله ولو شد. - خداروشکر که به دلم بد افتاد و اومدم! ترس و وحشتی که با دیدن افتادن محمودخان و ترمه، جلوی در خانه دچارش شده بود، تمام توانش را گرفته بود. شانه‌های نحیفش شروع به لرزیدن کرد و نوای سوزناک گریه‌اش در محیط کوچک پشت در پیچید. تیدا دست دور شانهٔ نحیف مادر انداخت و او را بغل کرد. ترمه هم جلوی پایش زانو زد و اشک‌های سرازیر شده‌اش را پاک کرد. - الهی قربونت برم! گریه نکن! اما اشک‌های دلربا تمامی نداشت و ترمه و تیدا را هم به گریه واداشت. تنها صدای در خانه توانست آرامشان کند. تیدا برخاست و پشت در رفت. صدای مرد پشت در به‌وضوح شنیده می‌شد که با دلربا کار داشت. دلربا اشک‌هایش را پاک کرد و پشت در رفت. حسن‌چراغی تعمیرکار سر کوچه بود. همان که رفیق محمودخان بود و از قضا امروز شهلا را برای یافتن کارگاه تعقیب می‌کرده. سلام کرد و برای گفتن ادامهٔ حرفش سربه‌زیر مِن‌‌مِن کرد. - زودتر امرتون رو می‌گین؟

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_79 دلربا قدمی جلوتر رفت. بند کیف را از دست محمودخان بیرون کشید و آرام نجوا کرد: - من همیشه به بچه‌هام گفتم، بعداز خدا و باباسیروس، ما محمودخان رو کمک‌حالمون داریم. ایشون مثل یه پدربزرگ... و وقتی دید اخم‌های محمودخان درهم و دهانش برای اعتراض باز شد، حرفش را اصلاح کرد. - یا عموی بزرگ‌تر همیشه کنار ما هستند. از گفتن این سخنان معده و رودهٔ دلربا به هم پیچید. دلش می‌خواست تمام محتویات معده‌اش را بر روی مردک لجن روبه‌رویش بالا بیاورد، اما چاره‌ای نداشت؛ بدون وثیقه‌ جایش در زندان بود و فرزندانش بی‌پناه. کیف را به‌طرف ترمه گرفت و اشاره کرد، به خانه برود. ترمه که هنوز حالش سر جا نیامده بود با دستی لرزان کیف را گرفت و داخل رفت، اما بالا نرفت. پشت در خانه قایم شد تا نزدیک مادرش بماند. می‌دانست مادرش از محمودخان خوشش نمی‌آید و برایش این نوع برخورد جالب بود. انگار شگرد مادرش جواب داده و محمودخان آرام شده بود، چون صدای ملایمش توجه ترمه را جلب کرد. دلش برای خودشان سوخت که بابت جا و وثیقه، مدیون این مردک بودند. - بله. درست می‌گین. من هر کاری از دستم بربیاد برای دوستانم می‌کنم، دیگه شما که جای خود دارین و از نزدیکانم حساب می‌شین. داشتم به ترمه خانمم می‌گفتم... . اما دلربا نگذاشت بحث به جاهایی که دوست نداشت، برسد. می‌خواست به محمودخان هم جایگاهش را خاطر نشان کند، پس فوری میان کلامش آمد. - بله. قطعاً بچه‌ها به‌خاطر دارند که شما و پدرشون رفیق پامَنقلی بودین. اینا چیزی نیست که فراموش بشه. محمودخان آچمز شده و قیافهٔ خنده‌داری پیدا کرده بود. متوجه نمی‌شد، دلربا از او تعریف می‌کند یا تخریب. با آن سر شکستهٔ خونریزی کرده و چشمان متعجب، حسابی مستأصل و بدبخت به نظر می‌رسید. دلربا با دیدن سر و وضع محمودخان، از کیفش چند برگ دستمال کاغذی درآورد. - این رو بذارین روی زخمتون. موقع افتادن پوستتون خراشیده. بهتره یه معجونی چیزی بخورین که فشارتون نیفته. و با شرمندگی در کیفش را باز و بسته کرد. - پولم کمه وگرنه خودم... . محمودخان به‌محض شنیدن حرف دلربا دست‌وپایش را فوری جمع کرد. او آدم صدقه دادن نبود، حتی به مادر ترمه. همیشه بهای هرچیزی را بعداز استفاده می‌داد. - نه! لازم نیست. می‌رم مغازهٔ حسن. دستمال‌ها را گرفت و روی جایی که درد می‌کرد گذاشت. معلوم بود سرش به سنگ یا چیز نوک‌تیزی خورده که درد و خونریزی داشت. کوچه را از نظر گذراند. آسفالت درست‌حسابی نداشت و پر از چاله‌چوله و سنگ بود. - من می‌رم، اما... عصایش را بلند کرد و سمت خانه گرفت. - به این نازدونه خانم بگین این رسمش نیست. اون باید حالاحالاها هوای من رو داشته باشه، نه این‌که...

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_78 ترمه خسته از هیجانات امروز و گستاخی محمودخان، به‌دنبال راه نجاتی به دو طرف کوچه نگاه کرد، اما دریغ از یک جنبنده. سه ساعت از ظهر گذشته بود و گرمای ظهر اردیبهشت ماه، همه را به خنکای خانه کشانده بود. ناچار جواب داد: - بله آزاد شده، شما رو سنّن؟ سر پیازی یا تهش؟ محمودخان که منتظر دختر باحجب و حیای همیشگی بود، چند لحظه‌ای هاج‌وواج نگاهش کرد، اما زود به خود اصلی‌اش بازگشت. بند کیف را بیشتر کشید تا صورت ترمه مقابل صورتش قرار بگیرد. - تو قول دادی مادرت که آزاد شد زنم بشی. یادت که نرفته؟ بوی بد دهانش زیردل ترمه زد و ترسیده از حرکت یه‌هویی محمودخان، دست بر تخت سینه‌اش گذاشت و به عقب هُلش داد. محمودخان غافلگیر شد، تعادلش را از دست داد و از پشت بر زمین افتاد. چون بند کیف را محکم گرفته بود ترمه نیز کشیده شد و بر رویش افتاد. ترمه ترسیده و یکه‌خورده از اتفاق افتاده دست‌وپایش را گم کرد. دوبار بلند شد و چون بند کیف در دستان قوی محمودخان گیر بود، دوباره بر روی او افتاد. محمودخان فارغ از وضعیت مضحکشان با یک دست بند کیف را محکم گرفته بود و دست دیگر‌ را ناله‌کنان بر سرش می‌کشید. ترمه هم خنده‌اش گرفته بود، هم گریه. می‌ترسید هر لحظه کسی برسه و از وضعیت پیش آمده، فکر ناجور بکند. صدای دادوقال تیدا و بردیا هم از بالا نشان می‌داد، اصلاً متوجه چیزی نشده‌اند. عجب وضعیتی بود! در دل نالید، خدایا اتفاق از این بدتر و مضحک‌تر نبود بر سر من بیاوری و دوباره بند کیف را کشید. ناگهان دستی بازویش را از پشت گرفته و کشید. همزمان بند کیف را از دستش گرفت و به کناری هلش داد. این‌جا بود که مادر را دید. چنان غضبناک به او و محمودخان نگاه می‌کرد، که ترمه گرخید. دلربا به‌طرف محمودخان رفت. - اجازه بدین بلندتون کنم! محمودخان چشمش به دلربا که افتاد، ترسید، اما به‌عمد صدایش را بلند کرد: - آخ! وای سرم! آخ خدا! دلربا زرنگ‌تر عصایش را به دستش داد و بند کیف را گرفت و آرام کشید. - سعی کنید بلند شید پدرجان؛ ممکنه جک‌وجونوری تو لباستون بره. محمودخان با شنیدن اسم پدرجان، مثل فشفشه از جا برخاست، اما تا ایستاد دوباره سرش را گرفت. - آخ! چقدر درد داره؟ پدر چیه خانم کاشفی؟ من و شما شاید ده‌پونزده سال با هم تفاوت سنی داشته باشیم! آخ! خدا... ! دلربا که رد خون را بر دست و سر محمودخان دید، حسابی ترسید.‌ بند کیف را که هنوز رها نکرده بود، کشید. - بذارین یه لیوان آب‌قندتون بدم. شاید فشارتون افتاده، سرتون گیج رفته؟ محمودخان که خودش گرگ باران‌دیده بود، می‌دانست دلربا ترسیده و دنبال دردسر نیست، پس صدایش را بالاتر برد تا او را بترساند. - چه گیج رفتنی؟ دختر هَر... اما زود حرفش را خورد و به پراندن مَتلکی اکتفا کرد. - دختر خانم تحصیل‌کرده‌تون هلم داد.

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود آه از این راه که باریک تر از موی تو بود تا مرا عشق تو انداخت ز پا دانستم که قیامت مثل از قامت دل‌جوی تو بود «فروغی بسطامی» ━━━✿⃟ ⃟✿⃟ ⃟✿━━━

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_77 دلربا خیلی دلش می‌خواست موافت کند، اما سفارش‌ها روی دستش مانده بود و باید تا شب تحویل می‌داد، ناچار سر تکان داد. _ نمی‌شه. مجبوریم اینا رو تا شب تموم کنیم. نهایت دو روزم وقت داریم برای بقیهٔ سفارشا تا کار جدید رو شروع کنیم. تازه نماینده‌شونم موی دماغمونه. هر روز این‌جاست. شهلا جاخورده و با دهانی باز خیره‌اش شد. _ این‌طوری که خیلی سخته. دلربا شانه بالا انداخت. _ مجبوریم. همین امروزم خدا باهامون بود این دم‌کنی‌ و دستگیره‌ها رو‌ ندیدن. - خب مامان ما رفتیم. تیدا بود که خبر رفتن می‌داد. دلربا از پشت میز بلند شد. طوری که بقیهٔ دوزنده‌ها نشنوند گفت: - شما تنها امید من به زندگی هستین، پس خیلی مراقب خودتون و همدیگه باشین! پیشانی تک‌تکشان را بوسید. - برین! درپناه خدا! ترمه مثل همیشه سربه‌زیر و ساکت پشت‌سر تیدا و بردیا رهسپار شد. دلربا دعای محافظتش را خواند و به طرفشان دمید، بعد سر کارش بازگشت. آن‌قدر اتفاقات و حوادث زندگی‌‌اش، سریع و پشت‌سر هم بود، که گذر زمان را حس نمی‌کرد. جدای از دستگیری و اتهامش، مسئله گم‌شدن سیروس همچنان لاینحل باقی‌مانده و آزارش می‌داد. حالا هم که صاحبخانهٔ نانجیب، برای به‌دست آوردن ترمه نقشه‌ها کشیده بود. پشت میز که نشست افکارش را پس زد. درحال‌حاضر باید شش‌دانگ حواسش را روی تکمیل سفارشاتش می‌گذاشت. اگر مشکل مالی نداشتند، حل بقیهٔ مشکلات راحت‌تر بود. بسم‌الهی گفت و پا روی پدال گذاشت. از اتوبوس که پیاده شدند، تمام حواسشان به مغازهٔ حسن‌چراغی بود. کرکره‌های نیمه‌پایین نشان از نبودن صاحبش داشت. به سرعت از جلوی مغازه‌ گذشتند و وارد کوچه شدند. ترمه که حسابی هیجان‌زده شده بود، نفس حبس‌شده‌اش را رها کرد‌. بردیا سریع‌تر دوید و به در خانه رسید. کلید را در قفل چرخاند و وارد شد. تیدا زبانش را برای ترمه که خانمانه راه می‌رفت و مثل آن‌ها شلنگ‌وتخته نمی‌انداخت، درآورد، و پشت‌سر بردیا داخل خانه رفت. با رسیدن به خانه قلب ترسیدهٔ ترمه آرام گرفت. در را هل داد و پا به درون گذاشت که ناگهان بند کیفش از پشت کشیده شد. تمام آرامش و وقارش را از دست داد وقتی برگشت و محمودخان را با آن خندهٔ کریه پشت‌سرش دید. - سلام دختر سیروس. کم پیدا شدی؟ دندان‌های زردش زیادی توی ذوق می‌زد، وقتی می‌خواست با خنده‌ خوش‌رو به نظر بیاید. - چه‌ته؟ چرا این‌جوری می‌کنی؟ ترمه گفت و با حرص بند کیفش را کشید. - ولش کن ببینم! محمودخان همچنان بند را محکم گرفته و اخم کرد. - شنیدم مادرت آزاد شده. قول و قرارمون که یادت نرفته؟ هوم؟

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_76 لیوان آبی که تیدا برایش آورد را یک نفس سر کشید. عرق‌ صورت را با دسته روسری‌اش پاک و تعریف کرد: - سر خیابون وایسادم یه‌کم خرید کنم که احساس کردم نگاه کسی رومه. نیم‌ساعت تو خیابون بالاوپایین رفتم و‌ مغازه به مغازه گشتم تا شکم به یقین مبدل شد.‌ نگاهش روی صورت منتظر تک‌تکشان گذشت. - تعمیرکار سر کوچه‌تون هستااا، همون که رفیق صاحبخونه‌تونه... اون بود. دلربا اخم کرد و ترمه هین کشید! - حتماً فهمیده شما آزاد شدین، می‌خواد بیاد دنبال شرطش. تیدا مثل همیشه فقط به قسمت هیجانی اتفاقات کار داشت. - خاله! کارآگاه گجتی بودی برای خودتا. بردیا هم به تأسی از خواهر سربه‌هوایش بشکنی در هوا زد. - ای‌ول خالهٔ شجاع! ترمه که اشک در چشمانش حلقه شده بود، از این‌همه سربه‌هوایی خواهر و برادرش بغض‌کرده به اتاق پناه برد. دلربا اما نگران از شهلا پرسید: - دید کجا اومدی؟ شهلا با دست موهای بیرون زده‌اش را زیر روسری برد و مرتب کرد. - نه! رفتم تو یه فروشگاه دو در و از در دیگه فرار کردم. بعد قیاف حق‌به‌جانبی گرفت. _ ولی آخرش که چی؟ امروز نه، فردا، فردا نه، پس‌فردا باهاش روبه‌رو می‌شیم. مرگ یه بار شیونم یه بار؛ باید قال قضیه رو بکنی دلی! دلربا سر تکان داد. - حرکت اول رو اون باید بزنه. بلاتکلیف دست‌هایش را در هوا تکان داد. _ من حتی مطمئن نیستم محمودخان وثیقه گذاشته. حالا گذاشته باشه، دلیل نمی‌شه بچه‌م رو قربونی کنم! و دست روی دهانش گذاشت، بلکه بغض بی‌کسی‌اش را بچه‌ها نبینند. اندیشید؛ خدا خیرت نده سیروس! حالا وقت غیب شدن بود؟ دلربا افکار مشوّشش را پس زد و پشت یکی از چرخ‌ها نشست. خطاب به شهلا گفت: - خیلی کار داریم. باید سرویسای آشپزخونه رو‌ تا شب تموم و جمع کنیم. امروز نزدیک بود آبرومون بره. تیدا، بردیا! و با پلک زدن اشاره کرد نزدیک بیایند. _ الان وقت بازی و شوخی نیست. تیدا سقلمه‌ای به بردیا زد، که از نظر دلربا دور نماند. _ با هردوتونم. عین بادیگاردا، چهارچشمی مراقب همه‌جایین و با خواهرتون می‌رین خونه. تو خونه می‌مونین تا من‌ برگردم. با شنیدن صدای چشم گفتن‌شان دلش کمی آرام گرفت‌. _ زود برین! شهلا خودش را به دلربا رساند. _ می‌خوای باهاشون برم؟

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_75 ترمه فوری جواب داد: - چشم آقا سرمدی! و چون از طرح‌هایش تعریف کرده بود، به‌نظر خودش سنگ تمام گذاشت و اضافه کرد: - خوش اومدین! و دوباره خودش را مهمان لبخند سرمدی دید. بردیا که رسید دلربا ناهار کشید و تیدای گرسنه، زیر نگاه سنگین ترمه، دوباره هم‌سفره‌شان شد. خواهر و‌ برادر مشغول کل‌کل و خوردن بودند که ترمه متوجه سکوت دلربا شد. با غذایش بازی می‌کرد و اصلاً حواسش آن‌جا نبود. - مامان از قراردادی که بستی راضی‌ای؟ دلربا که انگار منتظر چنین تلنگری بود تا از تفکراتش خارج شود، بشقاب ماکارونی را جلوی بردیا و تیدا که سر رشته‌های ماکارونی تهِ قابلمه کشمکش داشتند، گذاشت. - اینا دهنی نشده. می‌خواین شما بخورین! بچه‌ها عین قحطی‌زده‌ها بشقاب را جلو کشیده و مشغول خوردن شدند. دلربا به خودش تذکر داد، دفعهٔ بعد کمی بیشتر رشته بردارد و رو به ترمهٔ نگران گفت: - راضی‌م؟ اصلاً تو مخیله‌م نمی‌گنجه با چنین تولیدی بزرگی کار کنم. خیلی اسم‌ورسم‌دارن ترمه؛ فقط موندم چطوری به ما پیشنهاد دادن؟! هرچی فکر می‌کنم جز مشیت خدا چیز دیگه‌ای توش نمی‌بینم... فقط ماه‌ اول بهمون سخت می‌گذره، چون تا کار تحویلشون ندیم و به سوددهی نیفتیم، حقوقی نداریم. ترمه صندلی‌اش را نزدیک‌تر کشید و زمزمه کرد: - چرا نذاشتی طرحام رو بفروشم؟ کمک‌خرجمون بود. دلربا اخم کرد اما با انگشتانش گونه‌های لطیف دخترک نگرانش را نوازش کرد. - فروشی هم باشه، برای خودته، اما نه الان. من فقط درمورد شرکت شنیدم که معتبره، اما سرمدی و منفرد رو اصلاً نمی‌شناسم. بهتره صبر کنیم. - اما مامان دانشگاه من کلی هزینه داره. لااقل بذار طرح‌هایی که قبلاً زدم رو بهشون بفروشم. دلربا به چشمان شبرنگ دخترش خیره شد و هشدار داد: - قول می‌دی اگه هیچ‌کدوم رو قبول نکردن، سرخورده نشی؟ ترمه تازه دلیل مخالفت مادرش را متوجه شد. او نگران روحیهٔ نازک دخترش هم بود. - آره مامان. مطمئنم تعداد زیادی‌‌شو قبول نمی‌کنن، اما نگران من نباش! الان نه، دوسال دیگه باید دنبال کار باشم. فکر کنم کنار شما و با همچین شرکتی شروع کنم خیلی‌ برای آینده‌م خوب باشه. دلربا خم شد و پیشانی ترمه را بوسید. - درست می‌گی. کنار خودم خیالمم راحت‌تره. خب بسه دیگه بچه‌ها! شماها برین خونه، تا منم بتونم سفارشام رو زودتر تحویل بدم. و خودش سریع بشقاب و قاشق‌ها را جمع کرد. تا بچه‌ها کمک مادر آن‌جا را جمع‌وجور کنند و لباس بپوشند، دوزنده‌ها رسیده بودند. نزدیک رفتنشان هم خاله شهلا نفس‌زنان رسید. سرووضعش آن‌قدر آشفته بود که همه نگران دورش جمع شدند.

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری نه یاد می‌کنی از ما نه می‌روی از یاد...! «حافظ» ━━━✿⃟ ⃟✿⃟ ⃟✿━━━