رواندرمانی مبتنی بر انتقال

یکی از پیروان کریستوفر لَش شخصیت خودشیفته را این‌گونه توصیف می‌کند: محتاط در برقراری روابطی صمیمی و دائمی که مستلزم وابستگی است و بنابراین ممکن است خشم دوران کودکی را برانگیزد به‌ستوه‌آمده از احساس تشویش و پوچی درونی؛ دائماً در فکر «رشد» شخصی و تجربۀ احساسات جدید؛ مستعدِ داشتن تصاویری متضاد از خود شامل بزرگ‌نمایی و تحقیر؛ مستعد تجربۀ خشم و وحشت دربارۀ هر فرد صاحب قدرت، مشابه تجربۀ کودک دربارۀ هر کسی که به او وابسته است؛ ناتوان از همانندپنداری عاطفی با نسل‌های گذشته و آینده و بنابراین ناتوان از پذیرش دورنمایی از کهن‌سالی، زوال و مرگ. دو ■ @freudisalive جورج سایلابا (George Scialabba)

یکی از نقد ها اینه که تی اف پی و اتو کرنبرگ خیلی مواجهه ای هست و بیمار re_traumatized میشه جواب شما چیست؟ به نظرم این انتقاد از طرف افرادی که مستقیم با کار من آشنایی ندارند.. بلکه من اون چیزی که اونا میگن رو دارم شفاف سازی میکنم نه اینکه خشم انتقال متقابلی رو به اونا تحمیل کنم که بیمار خودش رو بشناسه ببینه چه چیزی تو رفتارش هست یا نیست .. کار حرفه ای من در تی اف پی عشق و تعهده!!! این موارد انتقاداتی که واقعا من خیلی جدی بهش نمی پردازم 😁 چه چیزی مشخصه یک رواندرمانگر خوبه ؟ صادق باشه و از صادق بودن نترسه از پرخاشگری بیمار و خودشون نترسند اینکه خشم بیمار نگه داری بسیار مهمه هیجانی واکنش نشون بدی ولی در خدمت کارت باشه اجازه بدی طیف متفاوتی از هیجانات تجربه کنی شفافیت شناختی و درک هیجانی صداقت و شوق یادگیری واقعا به مردم علاقمندی باشی و عشق بورزی @TFP_Kernberg

گاهی به رغم وجود سکوت، بیمار به طور ناخواسته از طریق وضعیت بدنی، حرکات و حالات چهره‌ی خود پرده از انگیزه ی پشت سکوت خود بر می دارد. برگردان چهره، پوشاندن چشمها با دست، تکان تکان خوردن روی کاناپه و چشمک زدن می‌توانند نشانه‌ی شرمساری باشد. اگر بیمار به طور همزمان و بدون هیچ اندیشه‌ای انگشتر نامزدی را از دست درآورده و بعد انگشت کوچک خود را درون آن فرو کند و این کار را تکرار کند به نظر میرسد به رغم سکوت، بیمار از افکار جنسی و خیانت زناشویی خود شرمنده است. سکوت نشان می‌دهد او هنوز نسبت به تکانه‌هایش آگاه نیست و درون او تعارضی بین میل به آشکارسازی و یک تکانه‌ی مخالف برای دفن این احساسات در جریان است. با این حال، سکوت می‌تواند معانی دیگری نیز داشته باشد، به عنوان مثال، سکوت میتواند تکراری از یک واقعه در گذشته باشد که سکوت نقش مهمی در آن داشته است. سکوت بیمار می‌تواند واکنش او به صحنه‌ی نخستین را به تصویر بکشد. در چنین موقعیتی، سکوت صرفاً یک مقاومت نیست بلکه محتوایی از یک تجربه‌ی زیست شده و در حال زیست مجدد است. رالف گرینسون @psychoanalytic_books

Brett Kahr and Salman Akhtar in conversation in Sigmund Freud's study

شاید مهم ترین چیزی که این رویکرد رو با دیگر رویکرد ها متمایز می کند درکی که ما هویت داریم اینکه فرد چگونه هیجانات را درک می کند و حالات هیجانی اش را در هم می آمیزد .. آن چیزی که ما دریافتیم چندپارگی و دوپاره سازی است که منجر به جداسازی حالت های هیجانی در ذهن فرد می شود که به آنها این امکان را نمی دهد در یک کل یکپارچه خودشان را ببینند... آنچه ما از دل روابط ابژه دریافتیم و نظریه خود را بر آن بنا نهادیم درک فرد از خود و دیگری ست که از درونی سازی تجربه های کلیدی اولیه پربار هیجانی شکل یافته و که به صورت رد های حافظه ای جای می گیرد و پارادایمی برای درک و تأویل تجربه های فرد در زندگی در نظر گرفته می شود .. ایده ما بر این باور است که با رشد موفقیت آمیز فرد می تواند تجربه های متفاوت اش را در یک کل یکپارچه منسجم کرده و آنها را در یک وبازنمایی غنی از خود که عمق و ظرافت دارد ترکیب می کند .. اما به دلایلی بعضی افراد به این یکپارچگی نمی رسند.. برای اینکه بی طرفی را حفظ کنیم بسیار مهمه چارچوب را به درستی بیان کنیم منظور ما از بی طرفی سرد بودن درمانگر نیست بلکه اجازه دهیم تعارض ها باز شده و روی رابطه درمانی بشینند .. هدف ما حل کردن مشکلات و یا تصمیم گیری نیست بلکه هدف ما شناختی ست که فرد از نحوه برخوردش با مسائل پیدا می کند که له آنها آگاهی نداشته که باز هم به معنای نادیده انگاری نیست بلکه دردناک بودن آنها مانع از آگاهی یافتن می شود .. صحبت هایی درمورد بیماران خودش هم هست که پیاده کردن آنها کمی وقت گیره ....