Mehran popal

اگر غم کوه و قلبت قلکی باشد غم انگیز است مصیبت بی‌حد و صبر اندکی باشد غم انگیز است اگر اندازه یک شهر غمگین باشی و برعکس دلت اندازه آلونکی باشد غم انگیز است اگر قد خمِ پیری که روزی پهلوان بوده‌ست دلیل ریشخند کودکی باشد غم انگیز است امیر کشوری باشی که در حال فروپاشی‌ست ولیعهد تو با دشمن یکی باشد غم انگیز است صدای ناله ملا سرِ منبر دغل بازی‌ست صدای ناله گر از دلقکی باشد غم انگیز است مهران پوپل @Mehran_popal

به ملک غیر که گل در بهار می‌روید ز خاک خسته ما خاص خار می‌روید به اشک مردم ما گِل شده‌ست خاک وطن کدام سبزه تهِ شوره‌زار می‌روید؟ در این میانه درختی اگر که رشد کند برای اینکه شود چوب دار، می‌روید دلیل دلخوشی ی هیچکس نخواهد شد گلی که بر سر خاک مزار می‌روید غمت مباد بیا چون همیشه تخم نفاق جناب دشمن دیرین، بکار، می‌‌روید به خون چنان شده آغشته خاک وطن که سیب اگرچه بکاری انار می‌روید مباش در پی گندم در این خمارآباد تو هرچه کشت کنی کوکنار می‌روید رسد که بر سر دوش ضحاک قصه ما به جای مار، دوتا «اژدهار» می‌روید به پاس خون جوانان خوب «شمال» چقدّر لاله که در «قندهار» می‌روید مهران پوپل @Mehran_popal

تا مگر یک زنده جان

شاد خواهی گشت، ممکن نیست که غمگین بمانی نیست در شان تو ای سردار، سر-پایین بمانی می‌شود این تلخ‌کامی ها تمام و نیست ممکن تا ابد در حسرتِ یک لحظهِ شیرین بمانی این خراسانِ بزرگ انگشتر است و تو نگینش ای منارِ جام جان! باید چنان آذین بمانی ای طبیعت! خشم خود در سینه پنهان کن، مبادا بر دل پر درد ما داغی چنان سنگین بمانی غم مبادا قامتت را خم بگرداند، الهی سربلند ای مامن «سلطان غیاث الدین» بمانی @Mehran_popal

ای وطن! شاید زعیم صادقی پیدا شود عاقبت گوهرشناس لایقی پیدا شود دردهایت استخوان‌سوز است، می‌دانم ولی صبر کن، شاید طبیب حاذقی پیدا شود... یادداشت محمّدکاظم کاظمی و چند شعر از مهران پوپل، پدیدۀ شعر افغانستان را از پیوند زیر بخوانید: https://shahrestanadab.com/Content/ID/12454/ #مهران_پوپل #محمدکاظم_کاظمی #شعر_افغانستان @shahrestanadab

‏فایل صوتی از طرف مهران

تا به پیرش، خواجه عبدالله بفرستد درود کاروانش از هریوا رفت سمت شاهرود ما و تو دو شاخه ایم از ریشه های مشترک ما دو تا هستیم مثل رشته های تار و پود هر زمانی کشت‌زارانت بخواهد آب، هست هم هریرود عزیز آماده هم زاینده رود گرچه مرزی هست بین خاک ما اما چه باک هیچ‌گاهی بین قلب ما دوتا مرزی نبود سرنوشت ما چنان رود فرات و دجله است می‌شویم آخر یکی ای دوست چون اروند رود تا وسط پای سیاست آمد و دیوار ساخت دست فرهنگ از دل دیوارها دربی گشود پارسی، این آبروی مشترک نگذاشته‌ست ورنه دشمن بارها از هم جدا مان می‌نمود دیده‌ام هر دفعه که کابل در آتش سوخته‌است آنطرف برخاسته‌ست از قلب تهران نیز دود مهران پوپل @Mehran_popal