اليكترون

استرس امتحان رو به یه تمرین زیربغل خفن تبدیل کردم و مودم اینجوریه که هیچی ارزش غصه خوردن نداره جیگر.

به قول مولانا بیدل «هر که آمد سیر یأسی زین‌ گلستان‌ کرد و رفت.»

وقتی استرس دارم خفه میشم هیچ جوره حرف زدنم نمیاد.

با این امید به روزام ادامه میدم «هیچ شک نیست که روزی اثری خواهد کرد آن تیر آهی که به وقت سحر انداخته‌ایم.»

از باشگاه که برگشتم دیدم مامان با چشمای پف کرده داره ظرفارو میشوره. می‌دونستم چندساعته بیدار شده و پف چشماش حتما بخاطر اینه که دیشب گریه کرده. به کدوم در بزنم که بتونم حالشو بهتر کنم؟ خوشحال کردن دهه چهل پنجاهیا سخته جدی.

از باشگاه که برگشتم دیدم مامان با چشمای پف کرده داره ظرفارو میشوره. می‌دونستم که چندساعته بیدار شده و پف چشماش حتما بخاطر اینه که دیشب گریه کرده. به کدوم در بزنم که بتونم حالشو بهتر کنم؟ خوشحال کردن دهه چهل پنجاهیا سخته جدی.

برای بار نمیدونم چندم، دوست داشتن یه مجموعه رفتاره، یه جمله نیست.

فکرکنم از آخرین روزی که صبح ورزش کردم حداقل ده ماه میگذره و دیگه عضو ثابت تایم عصر شده بودم. تنبلی بسه شاید.

بدنم راه میاد ولی مغزم نه.

از اونجایی که تقریبا همه‌ی بچه‌های مرکز به جن و روح اعتقاد دارن چون محیط خانوادگیشون این اعتقادات رو میپذیره٫ واقعا حل این موضوع برام سخته.