هزار کاکُلی شاد در چشمان من است!

دقایقی در زندگی هست که دلت برای کسی آنقدر تنگ می‌شود که می‌خواهی او را از رویاهایت بیرون بکشی و در دنیای واقعی بغلش کنی... . •مارکز

«انسان خودش را نمی‌شناسد، خصوصا قدرت هایش را... .»

"این حرفارو دارم به خودم میزنم" وقتی از کارای کوچیک شروع میکنی خیلی همه سعی میکنن تخریبت کنن بگن کارت خوب نیست، درآمدت خوب نیست، اگه تو این موقعیتی گوش نکن به حرف دیگران حداقل کار کوچیک کردن بهتر از هیچ کاری نکردنه و اونا انتظار دارن تو یهو رئیس یه شرکت بزرگ باشی در حالی که نه سنت به ریاست میخوره، نه تجربه و نه حتی تواناییت پس چرت میگن خیلی خیلیم چرت میگن فقط یه کاری رو شروع کن اگرم فهمیدی اشتباه کردی کار مناسبی نبوده عب نداره تو تجربه کسب کردی شایدم حتی تجربه کسب نکنی فقط برات خستگی و فرسودگی بوده باشه ولی بازم عیبی نداره تو حداقل شروع کردی و جا نزدی و بهترین کاری که فکر میکردی باید انجام بدی رو انجام دادی

امروز در آستانه‌ی یک فروپاشی روانی بودم که خواهرم پیام داد: «وای به خبر خوب دارم» این دختر همیشه به داد من رسیده.

درسته که آقای ابتهاج خیلی زیبا فرمودند: «دریا شود آن رود که پیوسته روان است» اما عزیزان در اینجای زندگی حقیقتش حق با جناب منزوی هست: «جز همین دربه‌در دشت و صحاری بودن ما به جایی نرسیدیم، ز جاری بودن...»

توی سی و یک سالگی با یکسری از آدمها مواجه شدم که اصلا تا حالا فکر نمی‌کردم چنین افرادی هم هستن... آدمهایی که توی عمق وجودشون ترس از تنها گذاشته شدن با توی اولویت اول نبودن و دارن و برای اینکه یک وقت تنها گذاشته نشن یا از اولویت یکت خارج نشن قبل از این احتمال‌ها خودشون میزنن زیر میز... و به الکی‌ترین بهونه ولت میکنن که مثلا عه آب خوردی پس همه چی تموم تو از اول هم نمی‌خواستی با من کار کنی... در این حد خنده دار حتی! نمی‌دونم واقعا با اینجور آدمها مواجه شدید یا نه فقط دور و بر من اینهمه پر از دُرُّ و گوهر هست... خلاصه که الحذر از آدمهای مودی و یهو زیر میز بزن

آدمهایی که از لحاظ نسبت بهم نزدیک هستن خیلی مهربونن ولی دنیا و فکرشون باهام متفاوت هست و من آزار میبینم وقتی بیشتر از یه حدی باهاشون صمیمی میشم دوستام که فکر عقیده‌شون و قبول دارم قلبم و میشکنن... خیلی احساس تنهایی میکنم توی این روزا...

وقتی می‌خوابه، دلم براش تنگ میشه...

‏«چطور می‌شود میزان درد و رنج جسمی یا روحی را اندازه گرفت؟ یا به چه کیفیتی می‌توان فعالیتِ غدد اشکی انسان را برآورد کرد؟ چه کسی دانه‌های اشکمان را، وقتی که نصفه شب‌ها گریه می‌کنیم، می‌تواند بشمارد؟ بالاخره چه کسی به خنده‌ها و رنج‌های ما می‌اندیشد؟» •سیمای زنی در میان جمع هاینریش بل

گفت: اندوه مَلِکی است که چون جایی قرار گرفت، رضا ندهد که هیچ چیز با او قرار گیرد. •تذکرة الأولیا ذکر بشر حافی