حافظ خلوت نشین

جسته و گریخته از من می پرسید چرا نمی‌نویسم؟ خب دوباره تصمیم گرفتم به فضای مجازی برگردم. این بار در اینستاگرام! https://www.instagram.com/p/B_SE9QCJbto/?igshid=are9y3e07n2m

این متن نبستا طولانی آخرین پست این کانال است و قرار است چیزی باشد شبیه نامه خداحافظی پس اگر حوصله متون طولانی را - مثل 99 درصد بقیه - ندارید, به خودتان زیاد فشار نیاورید. اولا: زمانی که این کانال را راه انداختم دوست داشتم یک آرشیو نیمه شخصی از چیزهایی که دوست دارم به علاوه یادداشتهایم داشته باشم. که خب الان تقریبا چنین آرشیوی در این کانال گرد آمده و نیازی به به روز رسانی اش حس نمی کنم. ثانیا: فکر می کردم اینجا نوشتن می تواند چیزی شبیه داستان نوشتن باشد و الان می بینم که اشتباه می کردم. یادداشت های طولانی را اگر برای خودم بنویسم و سعی کنم به سمت داستان کوتاه شدن ببرمشان - هر چند تلاش بیهوده ای باشد, باز هم - به تمرکز ذهنی ام بیشتر کمک می کند. ثالثا: باید بگویم من آدم میانه کوچه های بن بستم, نه آدم انتهای کوچه. یعنی جایی که انتهای کوچه را ببینم و یقین کنم انتهای این کوچه بن بست است, راهم را می کشم و برمی گردم. در همه چیز; ارتباطاتم, شغل ها و حتی یک گشت و گذار شبانه. و امروز انتهای کوچه تلگرام را می بینم که بن بست است. تلگرام روزی رسانه یک ایران بود ولی الان یک پیام رسان سخت است. احتمالا یادداشت های کوتاه تر و دغدغه هایم را در اینستاگرام شخصی ام منتشر خواهم کرد. از شما 250 نفر هر کدام که دوست من هستید احتمالا آنجا من را فالو دارید. رابعا: در شرایطی که اینقدر برای همه چیز وقت کم می آوریم, حس می کنم دنیا فرصت جدیدی برای بهتر زندگی کردن به من داده و دلم نمی خواهد آن فرصت را سوخت کنم و در اینجا وقت بگذرانم. کما اینکه به واسطه شغلم تا گردن در فضای مجازی غرق هستم.

بالاترین نرخ رشد اقتصادی در جهان! همراه با کاهش مستمر نرخ تورم ... اگه گفتین این آمار مربوط به کدوم کشوره؟ @hafezemoon

وقتی می گویند فلان چیز به مویی بند است فکر می کنیم اغراق کرده اند تا مثلا ما توجه بیشتری بهش داشته باشیم. اما واقعا من نمونه ای را این روزها می بینم که یک تار مو زندگی اش را به فاک داده. چند سال پیش یک تار از موهای کمرش فر می خورد و می رود داخل پوست. طبق قانون نانوشته طبیعت که اجازه نمی دهد چیزی که سر جای خودش نیست زندگی آدمیزادی بکند یک غده کوچک آنجا تولید می شود. اما بنده خدا توجهی نمی کند و حالا بعد از چهار سال غده شده اندازه گوجه سبز آخر تابستان که بی شباهت به یک آلوی کوچک نیست. حالا که عنان از کف داده و مجبور شده عمل جراحی کند یک سیاهچاله ی کوچک توی گودی کمرش ایجاد شده که پرستارها هر روز می آیند باند و بتادین می چپانند آن تو که عفونت نکند و وضع بدتر نشود. یک ماهی باید ماتحتش به سمت سقف باشد و یحتمل جز بازی کردن با موبایل کاری ازش برنمی آید. همه و همه به خاطر یک تار مو! این همه روده درازی کردم که بگویم جلوی آفت را باید به وقتش گرفت, همان وقتی که به باریکی مو است با یک قیچی ببریدش و بیندازیدش در چاه حمام. نگذارید غده شود, نگذارید سیاه چاله شود. @hafezemoon

درباره دشمن اگر فرق بین غرور و تعصب را بلد باشید فرق بین حریف و دشمن را هم متوجه خواهید شد. تعصب, غرور بیجا و بیش از حد است. غرور یا مباهات یا افتخار کردن در ذات خودش اصلا ناپسند نیست, اما تعصب یا همان غرور بیجا بد است. متاسفانه در ذات روزمرگی ما ولی بد جا افتاده و گاها مغرور بودن را با دماغ سربالا بودن اشتباه می گیریم و متعصب بودن را با قاطعیت و چیزهای دیگر. حتی با افتخار می گوییم من روی همسرم, تیمم, وطنم و خیلی چیزهای دیگر تعصب دارم... تفاوت حریف و دشمن نیز از همین دست است. حریف شما را ورزیده می کند; به تمرین و مهارت آموزی وامی دارد و رشدتان می دهد چرا که حریف امروز شماست و اگر ازش عبور کنید فردا با حریفی قدرتر روبرو خواهید بود یا در صورت شکست, حریف حریفی ضعیفتر. اما دشمن حضوری پایدار دارد, حتی اگر روبروی شما نباشد سایه شومش همه چیز را سیاه می کند. دشمن همیشه در جنگ است و تا دم مرگ خودش یا مرگ شما دست از دشمنی برنخواهد داشت. این جنگ فرسایشی تحلیل می برد آدم را و از درون می پوکاند. دشمن موریانه است, از درون می خورد. اینها را گفتم که نتیجه بگیرم اولا که استقلال و پرسپولیس حریفند نه دشمن و این همه خون و خون ریزی توی زمین مسابقه و روی سکوها واقعا اسفناک است. برای من که دوستدار تیم قرمزم حریفی قابل احترام تر از استقلال وجود ندارد و بخشی از لذت فوتبال دیدن من در مقابله با این حریف شکل می گیرد. فکر می کنم اگر حریفها و دشمنانمان را درست بشناسیم بهتر زندگی خواهیم کرد. @hafezemoon

محمد حسن شهسواری در کتاب حرکت در مه نکته نغزی بیان می کند. صحبت از یک پژوهش گسترده جامعه شناسی است درباره موفقیت. خلاصه اش اینست که کلی پژوهشگر زندگی افراد موفق در رشته های متفاوت از نویسندگی و تئاتر و هنرهای متفاوت گرفته تا کاسبی و حتی دزدی و موادفروشی را بررسی می کنند و درمی یابند که همه اینها یک وجه اشتراک دارند; اینکه برای خبره شدن در هر کاری حداقل 10000 ساعت باید در آن مسیر زمان صرف کرده باشید. ارتباط متن با عکس هم که واضح است ... @hafezemoon

برداشت کدو انجیری صومعه سرا @hafezemoon

📝 : Night commuters 📸 : Gabor Csorba @hafezemoon

این درخت توت جوان که در ناحیه دروان کرج رشد کرده است برای من نماد زندگی است; هجوم پاییز از یک سو و تلاش برای سبز ماندن از سویی دیگر. یاد ناصر عبداللهی بخیر که می خواند: سراپا اگر زرد و پژمرده ایم, ولی دل به پاییز نسپرده ایم ... @hafezemoon