Purple Heart

هیچوقت دوست نداشتم توی این چنل مثل بقیه چنلام پست و دست نوشته بزارم . ترجیحم این بود با اهنگ ها و عکسا حرف بزنم تا اینکه رک صحبت کنم , چون گاهی لازمه آدما به چالش کشیده شن . هدف همه ی ما از زدن چنل بدون استثنا اینه که حرف بزنیم , اونم حرفی که باید به یک نفر خاص بزنیم و زبونمون نمیچرخه که صحبت کنیم و در عوض اونو با همه به اشتراک میزاریم . دوره ی سختیه هممون گرفته ایم و حالمون خوش نیس ولی زمان زانو زدنم الان نیست . گاهی باید فراموش کرد تا بشه نفس کشید تا بشه دل بست به زندگی و لبخند زد تا بشه با حال خوبت دوستانتم سر پا کنی و من مطمعنم هر کدوم از ما انقدر دوست های خوبی داریم که بهمون دلگرمی بدن تا این زانوهای خمیده رو صاف کنیم . توی این مدت با خیلی از دوستانم در ارتباط بودم و تک تکشون دلگرمی بودن برام که من , من درخت ک عاشق تبر شده کمر خم نکنه . امروز حرفی رو شنیدم که توی تصمیمام مصمم کرد "اینقدر میشناسمت که میدونم هر تصمیمی میگیری بهترین انتخابه و هیچکسم نمیتونه عوضش کنه" . شاید وقتشه هر کدوممون یه تصمیم بگیریم و پاش بمونیم , شاید وقتشه که دل بکنیم از تبری که از ریشه درمون آورده , شاید وقتشه زندگی روی خوششو به ما هم نشون بده , شاید وقتشه هر کدوم از ما آدم درست زندگی خودشو پیدا کنه . کسی که عمیقا مثل خودمون باشه , یکی که دنبال تجربه و وقت گذرونی نباشه و دیگه بچه بازی در نیاره , یکی که با خنده هامون بخنده , پایه ی دیوونه بازی باشه و ازمون علت نخواد , بلدمون باشه , بدونه که اگر فهمید دوسش داریم نباید خودشو گم کنه و نباید ازمون فاصله بگیره نباید فک کنه ما یه عروسکیم , اون یه نفر یکی باشه که برامون همه کس باشه و مطمعن باشیم ازمون خسته نمیشه و از موندنش مطمعن باشیم و اعتمادمونو جلب کرده باشه . یک نفر که فهمیده باشه که اگه گذاشتیم بیاد تو زندگیمون , یعنی روش حساب باز کردیم. --•--•--•--•-- درد هجران نگرانم چه کند با دل تو نقد ما نیست، دل پیر و جوان است، بخند. آنچه وا داشت دو خطی بنویسیم همه اش شرح دلتنگی و درد دگران است، بخند. آدمک نغمه ی آغاز بخوان به خدا آخر دنیاست، بخند.

+++

اگر این چرت و پرتا توی جامعه رواج نداشت من الان هنر میخوندم جای تجربی و چرت و پرتای بی معنی آنتالپی و لوگاریتم رو مجبور نبودم بلد باشم

دوازده سال درس خوندیم، گفتن به هر قیمتی که شده باید دکتر شی، مهندس شی، وکیل شی، به یک جایی برسی، بهمون فشار آوردن و یادمون دادن همیشه آخر داستانو ببینیم، زمان حالمونو قربانی آیندمون کنیم تا توی یک سن مشخص حسرت نوجوونی و جوونی به دلمون بمونه. بهمون نگفتن اول از همه خودتو بشناس، برای حال خوبت تلاش کن و از مسیرت لذت ببر. بین اون همه جبر و مثلثات و تابع ریاضی، بین اون همه استوکیومتری و مسائل سخت شیمی و جدول مندلیف، بین اون همه لغت و دستور ادبیات و اون همه درسای حفظی انسانیت رو یادمون ندادن، اهمیت دادن به خودمون، کمک به خودمون و دیگران رو یادمون ندادن، شعور رو یادمون ندادن، خیلی چیزارو یادمون ندادن. فقط گفتن بخون تا توی این سیستم داغون آموزشی نمره ی خوب بگیری، هیچ کس نگران یاد گرفتن ما نبود، هیچ کس نگران وضعیت جسمی و روحی ما نبود و هیچ کس مارو نفهمید. بهمون دروغ گفتن بری دانشگاه راحت می شی، بهمون نگفتن اگه علاقه نداشته باشی و ادامه بدی زندگی زهر مارت می شه و از هرچی تلاش کردنه بی زار می شی و به فنا می ری و به جایی نمی رسی. بهمون گفتن علاقه ی تو درامد و جایی توی این کشور نداره، استعداد و علاقمونو کشتن و خواستن همه شبیه هم بشیم. بدترین ظلمی که می شد کرد رو در حقمون انجام دادن و تهش گفتن ما دوست داریم و نگران آیندتیم

از بین تبریکایی که برام ناشناس فرستادین این یاداور خاطره ی جالبی برام بود

از بین تبریکایی که برام ناشناس فرستادین بهترینش همین بود