Smartis

I have invisible dreams where no one can touch me Maybe I'll find a way to disappear

The End of the World, 1963. by René Magritte

امشب قرار بود به کسی زنگ بزنم، فراموش کردم. چند روز پیش تماس دوستی، تلخ‌ام کرد.احتمالا فعالیت در کانال رو متوقف کنم؛ چند روز دیگه مشخص می‌شه. از نوشتن در این‌جا همیشه احساس بدی داشتم اما همیشه هم نوشتم (اُمید که این آخرین متن باشه) کاش پول سرنوشت آدم‌ها رو عوض نمی‌کرد. هرچه زمان بیشتر می‌گذره، به تنهایی وابسته‌تر می‌شم و توان تحمل‌کردنِ آدم‌ها رو بیشتر از دست می‌دم. حرف زدن در قالب متن، خیلی وقت‌ها باعث دریافت اشتباه مخاطب از لحن گوینده می‌شه. استیصال‌ام رو نمی‌تونم شرح بدم. نه این‌که نیاز به فهمش توسط دیگری باشه، بلکه در بیان کردنش برای خودم عاجزم و همین آزاردهنده‌ست. چیزهای ساده‌ای در زندگی می‌تونستن حالم رو بهتر کنن اما خب بخت یار نبود. خاورمیانه خود مرگه. اُمیدی به بهبود شرایط نیست مگر معجزه‌ای رخ بده. سیاست برای سیاسیون مانند بازیه. همانطور که ما در زیر گرفتن و کُشتن آدم‌ها در بازی عذاب وجدان نداشتیم. چند کتاب رو به دوستی قرض داده بودم، بعد از سه سال پس‌شون داد: «فقط یکی رو خوندم.» کتاب‌ها رو می‌شه هدیه داد اما قرض نباید داد. جوان ترسیده. آخرین سخن سرگئی یسنین این بود: «در این زندگی مرگ چیز تازه‌ای نیست، اما زیستن هم تازه‌تر از آن نیست.» تازه الان که ساعت سه صبحه یادم اومد شام نخوردم. گرسنه هم نیستم. کاش خوابم هم نمیومد.

#nostalgic

یک داستان جالب James Tissot - An Interesting Story, 1872.

حسم مثل بچه‌ایه که تو بازار شلوغ گم شده، با ترکیبی از امید و اضطراب به آدم‌هایی که از کنارم رد می‌شن زل می‌زنم تا شاید یه چهره‌ی آشنا ببینم. نمی‌دونم چرا واسه هرکاری که ذوق دارم و انجامش می‌دم، وقتی به تهش می‌رسم از خودم می‌پرسم «من اینجا چیکار می‌کنم؟». توی خودم گم شدم، بیرون گم شدم، من سعی کردم برای رد شدن از این هزارتو، به نوبت دیواراش رو خراب کنم و تو یه مسیر مستقیم ازش بگذرم، ولی الان به دیواری رسیدم که قبلا خراب شده.