بلوطبانان پا به ركاب

استقبال مدیران انجمن کوهنوردی، باشگاه گیارنگ، انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی و بلوطبانان پا به رکاب از تیم سه نفره پیاده رو جاده پیمای باشگاه هه لگورد پیرانشهر که از  طلوع فجر  روز ششم تیرماه  به قصد مشارکت در مراسم سالگرد بمباران شیمیایی سال ۱۳۶۶ سردشت، قدم در جاده بین شهری پیرانشهر-سردشت  نهاده بودند و روز هفتم تیرماه، ضمن حضور در میدان سرچشمه، و راهپیمایی به سمت مزار شهدا، پیام مهربانی، همدردی و همدلی شهروندان و کنشگران پیرانشهری را به شهروندان و کنشگران سردشت_شهر صلح و مهربانی-ٚابلاغ کردند. بلوطبانان پا به رکاب، واجب می دانند همت این سه بزرگوار؛ ١_ حاج بایزید نیک بخت ۲-محمد گومانی ۳-آکو سجودی نیا را قدر نهاده و ایمان دارد هر قدم این عزیزان از مجموع ۳۷۵ هزار قدم برداشته شده، فاصله بین بحران و فاجعه تا مدیریت بحران و جهش به سمت توسعه پایدار، کوتاهتر می کند. سپاسگزار همت و حمیت و اراده پولادین عزیزانیم و امیدواریم اولین گام مشترک ما کنشگران سردشتی،پیرانشهری، کوردستانی، زاگروس نشین، ایرانی و جهانشهری، شروع از خود و اقدام مشترک برای تیمارگری طبیعت و مرهم نهادن بر زخم محیط زیست جمعی باشد 🙏🌹 @oaktree_loverbikers @oaktree_loverbikers

هفتم تیر سردشت و هفت خدمت بلوطبانان پا به رکاب https://t.me/oaktree_loverbikers/1588?single آنگاه که خلبانان هواپیماهای رژیم بعث، بمب های شیمیای را بر آسمان سردشت، خالی کردند، شاید خود هم نمی دانستند، تاریخ نه تنها قهرمانش نخواهند نامید، بلکه نفرین زمین و زمان و جهانیان نصیب خواهند برد! سی و هفت سال قبل، سردشت، داعیه دار امروز شهر صلح و مهربانی، به لطف عناصر سبزش شیمیایی شد که بیش از شهروندانش، اختلال در پایداری زیستی و محیطی آن بود که هم اینک نیز، آثارش جسته و گریخته هویداست.. گرچه فیلمنامه نویس و کارگردان فیلم میم مثل مادر ، درخت گردو و شاید دیگرانی نیز از زخم بر جان طبیعت همپای زخم بر جسم و روح و جان شهروندان گزارش داده و گاه از مرز واقعیت نیز عدول کرده اند اما هیچگاه و هیچگاه، به قدر ضرورت و نقش در توسعه، از آن نگفته اند و واسفا که در واقعیت مکانی نیز مخربانی در کسوت مقام و قدرت مندان در هیٲت خدمت، فجایعی ببش از زخم خلبانان بر جسم و روح و روان طبیعت سردشت وارد کردند و ما کنشگران و فعالان این حوزه نیز جز زیره به کرمان بردن، نتوانستیم گُلی بر گردن طبیعت وطن و بلوط های جان افزای سردشت، بیندازیم اما حقا که آنچه درژتوان داشتیم، در طبق اخلاص نهاده و کم نگذاشتیم. بلوطبانان پا به رکاب، تنها یک از بسیاری پروژه ها بوده که حتی در کنج عزلت گزینی بسیاری کنشگران وخواب عمیق پروژه های شان، دست از آستین ناامیدی به در کرده و آنی کرد که تانست و آنی رها کرد که عقیم کننده تلاش های مدنی است و آمد و هستی به نمایش گذاشت و اگر حداقل هم بوده، اثربخش ظاهر شد: اولینن گردهمایی محیط زیستی کشور، پساکرونا مواجهه جانانه با حریق ها پویش نۆژەنکردنەوەی ماڵی داربەڕوەکان چالش آغوش مهربانی شب بلوط سفر با دوچرخه برای جنگل ها و اصلاح نحوه مواجهه تورجاده ای هرساله به مناسبت هفتم تیر و اما این هفت هم، در قبال وطن کافی نیود و نیست و نخواهد بود هفتم تیر امسال نیز، اعلان حضور دو تیم جاده پیمایی و دوچرخه سواری پیرانشهری و یک زوج سنندجی، بر آن مان داشت تا در پی استقبال شان، گردهم آییم و مسیری ۱۵کیلومتری و بالعکس را به همرکابی مهمانان و پذیرایی و بدرقه شان و حتی تقبل سهمی از اسپانسری زوج جوان رکابزن عازم حلبچه برای رساندن پیام "بله به صلح، همزیستی مسالمت آمیز و پایداری محیط زیست"برعهده بگیرد.. ما هستیم و خواهیم ماند و هر قدم و رکاب و قلم و همت و مال و انرژی مان را در خدمت ژینایی وطن.هزینه خواهیم کرد... سپاس ویژه از: باشگاه هەڵگورد پیرانشهر،بابت اعزام دو تیم جاده پیما و دوچرخه سوار زوج جوان سنندجی-سقزی نیک بنیادان مهرگان کرمانشاه انجمن سەردەم انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت فیلمسازان آموزشگاه دیلان و سرجمع مشارکت کنندگان @oaktree_loverbikers

بازنمایی آنچه در هفتم تیرماه و مرتبط با بلوطبانان پا به رکاب، اتفاق افتاد... @oaktree_loverbikers

سامان حسن خانپور و پرشنگ رستگار، زوج جوان سنندجی-سقزی، با شعار نه به جنگ، سلاح کشتار جمعی و تخریب محیط زیست بله به صلح، همزیستی مسالمت آمیز و محیط زیست پایدار، از شهر صلح و مهربانی(سردشت) به سمت استان آشتی(حلبچه)، عازم شدند. هفتم تیرماه هر سال، سالگرد بمباران شیمیایی سردشت در سال ۱۳۶۶است که طی آن بیش از یکصدنفر شهید و هشت هزار و ۲۴ نفر مصدوم شیمیایی برجای گذاشت! حلبچه نیز در ۱۶ مارس ۱۹٨٨ بمباران شیمیایی پساانفال را تجربه کرد که زخم عمیق پنج هزار شهید و صدها جانباز برجای گذاشت... 🌳❤🚴 #بلوطبانان_پا_به_رکاب #سفر_با_دوچرخه #سردشت #حلبچه @oaktree_loverbikers

بەڕێکردنی دو سایکل توریستی هاوژین لە سەردەشت ەوە (شاری ئاشتی و دڵۆڤانی) بەرەو هەڵەبجە(پارێزگای ئاشتی) کات: کاژێر ۹ و ۳۰ خولەکی سەرلە بەیانی بەڕواری ۹ی پووشپەڕی ۲۷۲۴ی کوردی شوێن: پارکی گوڵان #موقت

دست مریزاد به پرسنل آتش نشانی سردشت...🙏

🔴ليست ٢٥ نفره و نهايی كميسيون کشاورزی دوره دوازدهم مجلس منتشر شد. کمال حسین پور نماینده پیرانشهر، سردشت و میرآباد به عنوان تنها نماینده مردم در استان که به عضویت کمیسیون تخصصی کشاورزی، آب و منابع طبیعی مجلس درآمده است.

بلوط های، قربانی آزِ بومیان و سازِ ناسازِ متولیان! این روزها که همگی در آستانه مواجهه ای سخت در زاگروسِ جان و ویژه در استان کرمانشاه(پاوه، ثلاث باباجانی، دالاهو،جوانرود، روانسر و..) با حریق های سریالی هستیم، تصاویر زخم های ماندگاری بر پیکر جنگل بلوط کم نظیر منطقه سردشت و به نحوی تلاقی آغازین رویش های جنگلی زاگروس را شاهدیم که نه دشمن و رژیم بعث، بلکه به ظاهر دوست اما نادان یا بد دان، عامل آنست! تصاویری که مشاهده می کنید فقط اسلایسی از فاجعه جنگل تراشی بومیان و به تعبیری تاکداران همجوار جنگل است که به فاجعه بیشتر شبیه است تا یک رویداد و خطای انسانی! چند روز آینده، هفتم تیر و سالگرد بمباران شیمیایی سردشت را پیش رو داریم و قبل تر از همین تریبون، نوشته بودیم و چندی هم در مناسبت ها و پشت تریبون،اعلام کرده بودیم که صدام، با آن همه دژخیمی و بدطینتی، یک از بسیار طماعان و آزمندان خودی، دست در جان و مال و سرمایه های نمادین این شهر نبُرد و حتی با بمباران شیمیایی اش، قدر آنچه امروز خود از پاره تن طبیعت، می زداییم و می ستانیم، نزدود و نستاند و تخریب نکرد! ملت را چه شده که اینک در اوج نیاز به این کپسول های اکسیژن و کارخانه های اکسیژن سازش، چنین چنگال تیز طمع بر اندام جنگل و بلوط می کشند و در وقیح ترین وجه ممکن، تنه از رمق افتاده بلوط را هم به سد و حایل و پایه فنس باغ نامبارک برآمده از نیاز ریه های جانبازان شیمیایی شهر، تبدیل می کند و به ریش بلوط های سر از تن جداکرده، می خندد! این قلم و این جمع، بارها با متولیان روز جنگل، رودرو و حضوری، به وقت پایش و سفر و مٲموریت و در محل کار و چندبار حتی در اتاق های در بسته و محوطه سازمان و ویژه بر سریادمان شهدای جنگل، هشدار، تذکر داده و تمنا کرده، نوغ مواجهه و سمت نگاه شان را ویژه به جنگل های زاگروس و فاجعه ای که در شرف اتفاق است، جلب کرده است، اما دریغ از تلنگری و ولی بسیار توجیه و بهانه کمبود نیرو و امکانات و... هربار گفته ایم و باز تکرار می کنیم که چنین ناسازی در ادای مسئولیت متولیان، اگر همچنان تداوم داشته باشد و مردمان نیز الی ماشاء ا... تماشاگر منفعل فاجعه و آزمندان نیز چنان جسور، قطع یقین جنگلی و بلوطی جز آنچه در گلدان و نهالی درپسا حریق های سال گذشته تقدیم سازمان جنگل شد، باقی نخواهد ماند و فردا، جملگی شرمنده نسلی خواهیم شد که برخلاف عادت مٲلوف ما، عادت به بخشش ندارد! امروز و همین امروز باید کاری کرد اگر ذره ای جوهر مسئولیت و جربزه تولیت و دوستداری طبیعت و جنگل و بلوط داریم... کارزارهای انتخاباتی می آیند و می روند و باز می آیند اما جنگل و بلوط اگر بروند، بازآمدنی نیستند، هستند؟! پس باید که آستین ها را بالازد و فرجام جنگل و طبیعت و بلوط را چون برجام، به اراده دشمن، بدخواهان، کاسبان تحریم و آزمندان واگذار نکرد! پ.ن: گرچه تصاویر پیوست مرتبط با منطقه بالادست شهر سردشت در حدفاصل روستاهای زوران به کونه مشکه و آن هم بخشی از بسیار آن است، اما این صحنه ها و این جنایات را در جای جای روستاها و پیرامون شهر و شهرهای همجوار به سمت پیرانشهر، مهاباد، بانه و بوکان را شاهدیم و جایی و نقطه ای نیست که از تعرض، تخریب و آزِ آزمندان و تساهل متولیان، در امان مانده باشد! لینک دسترسی به تصاویر فاجعه👇 https://t.me/oaktree_loverbikers/1582 🌳❤️🚴 @oaktree_loverbikers

💢استفاده از دوچرخه در اروپا؛ کدام کشورها بهترین مشوق‌ها را برای رکاب‌زدن تا محل کار ارائه می‌کنند؟ برای بسیاری از ما، رسیدن به محل کار به معنای صبح‌هایی است که پشت فرمان در یک ترافیک گیر افتاده‌ایم یا اینکه در واگن مترو به دنبال جای نشستن هستیم. اما در برخی از کشورهای اروپایی، روز به روز بر شمار افرادی که رکاب‌زدن تا محل کار را بر خودروهای شخصی و وسایل نقلیه عمومی ترجیح می‌دهند افزوده می‌شود. دوچرخه سواری نه تنها فواید زیادی برای سلامتی شما دارد، بلکه می‌توان از آن به عنوان یک روش سازگار با محیط زیست در جهت جایگزین کردن خودروهای آلاینده استفاده کرد. شهرها و کشورهای اروپایی یکی پس از دیگری سعی می‌کنند طرح رکاب‌زنی تا محل کار را به اجرا بگذارند. سوال اینجا است که کدام کشورها بهترین مشوق‌ها در این زمینه را به اجرا گذاشته‌اند و کدام کشورها در این زمینه جا مانده‌اند؟ جزئیات بیشتر:https://rb.gy/c6vvar @euronewspe