ری را

بچه آ؛ من دستم خورد و کانال حذف شد برام. من دیگه نمیتونم وارد کانالم بشم چون نه مدیرم نه ادمین‌ و تنها به عنوان عضو ساده م؛ لذا کوچ کردم. از طرفی چون رومینا دسترسی داشت فقط، گفتم این پیام رو بذاره تا ببینم میتونم برگردونمش یا نه. پس، من اینجام: @Ri_raam

انشالله که متوجه شدید منظورم از رمان، رمانِ عاشقانه ست:(

من توو خیلی از سایتا نوشتم و فقط یه داستانِ به سرانجام رسیده دارم که اولین داستانمه ولی نذاشتم پی دی اف شه. از نودوهشتیا بگیر تا نگاه دانلود و کانالای تلگرامی. توو همشون بودم. مجازی دوست ندارم. و یه چیز مهم اینکه، کِی قلم نون شده؟

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ https://t.me/ree_raam/10799تو یک انجمن نویسندگی به صورت آنلاین بنویس که هم ازش نقد و تعریف بشه هم اینکه انگیزت برای نوشتن بیشتر بشه چون میبینی که بقیه میخونن نوشته هات رو. شاید کمک کننده باشه

من قوه ی تخیلم خیلی بالاست. همیشه توو ذهنم داستان میسازم و دیالوگ میگم. با هر کلمه یا صحنه یا نوشته یا هر چیز با ربط و بی ربطی یه قصه توو ذهنم میسازم و نقشاشونو تعیین میکنم و دیالوگاشونو بال و پر میدم. لذت میبرم. تنها چیزی که لذت میبرم ازش همینه. و میدونم تووش خوبم. وقتی میگم میدونم یعنی واقعا میدونم. یعنی تجربه دارم و قاطی هزار تا قصه زندگی‌ کردم. آدمِ دیالوگ دوستی ام و به یه اندازه از پس دیالوگ و مونولوگ بر میام. فقط تنها ضعفم نداشتن حامی و پشتکار بوده.

چرا نمی نویسم؟ چون هزار هزار تا نوشتم و همه رو نصفه ول کردم. چون کسی نبود بخونه، نقد کنه، کمک کنه، و امید بده. چون آخرش گفتم «که چی؟» و سرخورده نوشته هامو پاک کردم.

اگه بگم استعدادم چیه بهم نمی خندید؟ نمیگید گیر کرده توو نوجوونی و غرقه توو دنیای صورتی؟ +من استعدادِ رمان نوشتن دارم. چرا نمی نویسم؟ چون هزار هزار تا نوشتم و همه رو نصفه ول کردم. چون کسی نبود بخونه، نقد کنه، کمک کنه، و امید بده. چون آخرش گفتم «که چی؟» و سرخورده نوشته هامو پاک کردم.

بریم درس بخونیم تا بعد ببینیم با دنیا چند چندیم.

که شراب ناامیدی... که شراب ناامیدی... که شراب ناامیدی... @ree_raam

خانم مرضیه یه آهنگ داشت میخوند: زندگی اینجوری خواسته سرنوشت ها جور واجوره همین. همه ی توضیح همینه.