Nexus Dreams

مردم برای شما می‌نویسم. حسین رونقی (لطفا با حوصله بخوانید و نشر دهید) نامه پانته‌آ اقبال‌زاده را می‌خوانم که قبل از مرگ نوشته‌است، «بابا برای تو می‌نویسم» قلبم به‌درد می‌آید، حس می‌کنم منِ دیگری آن کلمات را روی کاغذ آورده‌است، احساساتش، ترس‌هایش‌ و افکارش را لمس می‌کنم، گاهی فکر می‌کنم نمی‌توانم تغییری ایجاد کنم، کارهای روزمره زندگی برایم سخت می‌شوند، گاهی امیدی به دوباره ایستادن و موفق شدن ندارم. اما... این داستان امروز و دیروز نیست، ۴۴ سال است که مردم ایران با همین سرنوشت شوم به‌واسطه حکومت درگیر هستند؛ حال روحی‌مان خراب است، هیچ‌کدام زندگی نمی‌کنیم، از زندگی لذت نمی‌بریم. از همان ابتدا که آمدند عقل و منطق را کنار گذاشتند، تخصص‌زدایی، نخبه‌زدایی، سیاست‌زدایی و انسان‌زدایی کردند، هویت ما را به‌عنوان یک ایرانی و انسان از ما گرفتند، تلاش کردند رقص، شادی، زیبایی، خنده و امید را از زندگی ما حذف کنند. همه اینها رخ داد و پس از آن بود که برای ماندن و رفتن کلنجار می‌رویم، از حس سرباری و ناتوانی خشمگین می‌شویم و حکومت سعی می‌کند راه‌های بروز این خشم‌ و مبارزه و تغییر شرایط حاکم را برای ما مثل همه این سال‌ها سرکوب…