خواب و خیال(کهکشان)

نمی‌دانم همین‌لحظه که این کلمات را می‌خوانی، روزگار بر تو چطور گذشته، نمی‌دانم چقدر رنج کشیده‌ای، چقدر خشمگین شده‌ای، چندبار کم آورده‌ای، یا چقدر از آنچه برایت اتفاق افتاده ذوق کرده‌ای، چقدر خوشحال بوده‌ای و چقدر کسی را عمیقا دوست داشته‌ای. نمی‌دانم چقدر نداشته‌ای و چقدر از دست داده‌ای، چقدر احساس تنهایی مطلق کرده‌ای و چقدر کسی را نداشته‌ای که با او حرف بزنی. نمی‌دانم روزگار بر تو چطور گذشته و آدم‌ها با تو چطور رفتار کرده‌اند. نمی‌دانم چند بار دلت گرفته، چند بار کم آورده‌ای و چند بار تعادل جهانت را از دست داده‌ای و از کوره‌ی منطق و اعتدال در رفته‌ای. نمی‌خواهم بیهوده دلداری‌ات بدهم و بگویم روزهای خوب‌تری می‌رسد، حتی می‌خواهم بگویم روزهای بدتری هم می‌رسد، تو باید قوی باشی. تو تنها جنگجوی میدان زندگی خودت هستی و باید جسور و امیدوار، روی پای خودت بایستی، زمین بخوری و دوباره بلند شوی. فرقی نمی‌کند چقدر زخمی و خون‌آلود و دردمندی، تو باید قوی باشی، قوی‌ترینِ خودت. فریبِ ظاهرِ آرامِ آدم‌ها را نخور! درونِ هرکس میدان نبردی برپاست و هرکس به شیوه‌ی خودش، در داستان خودش و با حجم مشکلات خودش، دارد می‌جنگد. در نبردی بدون فینال و مدام. با شادی‌های به کوتاهیِ چکیدن آب روی سرب داغ و غم‌های نامیرا و عمیق. که شادی‌ها هرگز حریف غم‌های آدمیزاد نخواهند شد، حتی اگر دائما پیروز میدان باشد. نمی‌دانم بر تو چه‌ها گذشته و می‌دانم سخت است پیچیدگیِ درون را شرح دادن، اما از دور در آغوشت می‌گیرم و آرام در گوشت زمزمه می‌کنم: «خیالت راحت، تو تنها نیستی.» و این نهایتِ تلاش من برای آرام کردن توست. *تقدیم به مردی که عاشقانه گریست و گریه هایش را همه شعر دیدن استاد خوبم صابر عزیز پاینده باشی و مانا* پیشاپیش تولدت مبارک ❤️❤️ #نرگس_صرافیان_طوفان

من یاد گرفته ام صبور باشم و به آنچه که از آن من نیست طلبی نداشته باشم شاید آدمها راه خودشان را بروند بهتر باشد و من تنهایی و سکوتم را می خواهم چنان غرق در سکوت باشم که نه شعری آرامم کند و نه پیاله ی شراب کمی خوابم می آید از آن خوابهای ابدی که کسی موقع سحر بیدارم نکند و مرا با ندای شیدایی آزار ندهد من از آوا می گویم او افسانه را می کشد چقدر غریب است این مهسای بی آزاده...... #صابر

‏یه دیالوگی بود تو فیلمِ mother، میگفت: ‏«تو هیچوقت عاشقِ خودِ من نبودی، عاشقِ این بودی که من اینهمه دوسِت دارم». ‏و چقدر آدما تو زندگیمون موندن، فقط بخاطر اینکه دیگه هیچکس اندازهٔ ما دوسشون نداشت

سهراب خدایت کجاست اینجا شهر دریا ندارد تا قایق بر گل نشسته اش را به آب بسپارد و دامن خاکی دخترکان گرسنه را بتکاند اینجا ایران است سرزمین غم زده ها که در قعر تاریخ گم شده اند کاش کسی می آمد و این اصحاب کهف را از خواب غفلت بیدار می کرد #صابر

بوی نفت و بوی باروت پیچده در هوای بیروت گاهی جوانه می زند در امتداد شیپور مادری که می گرید پدری که می میرد و خواهری که پیر می‌شود برای دیدن چهره ی برادر آه ای خدا این بود سهم آبادی؟؟؟ این بود سهم آزادی؟؟؟ به کجا باید رفت و به که باید گفت اینجا ایران است جایی که فقط نامش ایران است ایرانم امروز باردار حماقت های مسئولین است مسئولینی که دیگر این نطفه را به گردن نمی گیرند و گذاشته اند این طفل در سطل زباله بیفتد و در پلاستیک‌های تیره که کودک یا پیرمرد دوره گرد پیدایش کند اما این بار نه بگذارید مرا مادرم پیدا کند تا پدرم مرا بزرگ کند دیگر بس نیست چهل سال آوارگی چهل سال حماقت مرا باران بنامید هم رنگ آزادی شاید این واژه ها سقف آسمان را سوراخ کنند تا صدای ما به خدا برسد شاید این ها خدا را هم خریده اند به اسم جزایر فروخته شده #صابر

کوچه ها را پیاده گز کرد دختری که بوی باران را در گیسوانش به ارمغان بهار کوچ گرفته بود #صابر

رو به چشم هایت باز شد پنجره ی نگاهم و من از آن روز دیگر نفهمیدم معنای خواب را #صابر