• یک عاشقانه آرام •

من گاهی خَسته می‌شوم، می‌رَنجم، ناامیدی را تجربه می‌کنم و حساسیت‌هایی دارم. این‌چیزها بخشی از صفاتِ انسانیِ من است. نمی‌توانم از «انسان بودن» انصراف بدهم. -معین دهاز

سورن کی یرکگور خیلی قشنگ میگه: بزرگترین تهدید خطرِ از دست دادنِ خود است که به قدری بی سر و صدا رخ میدهد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده...

و هیچ اندوهی برطرف نشود مگر تو آن را از دل برانی..

امیدوارکننده‌ترین حالتِ بزرگ شدن اینجاست که از یک سنی به بعد حتی حوصله‌ و دل و دماغی برای ناراحت شدن و غصه خوردن و گلایه کردن هم نداری... نه که رنج نکشی! اتفاقا تمام تار و پودت را اندوه برداشته، اما ظاهرا به رنجت اعتنایی نمی‌کنی، می‌روی یک لیوان چای می‌ریزی، خودت را به کار دیگری مشغول می‌کنی یا در بهترین حالتش روانت را روی حالت خستگی عظیم تنظیم می‌کنی و می‌گیری تخت می‌خوابی. مثلا حواست نیست و مثلا نمی‌فهمی... آدم‌ها از یک سنی به بعد ترجیح می‌دهند زیاد بخوابند و زیاد کار کنند و زیاد حواسشان پرت باشد و به چیزهای آزاردهنده، زیاد فکر نکنند... #نرگس_صرافیان_طوفان

گاهی هم پیش می‌آید که مهار احساسات آدم از دستش خارج می‌شود. بیچارگان – فئودور داستایفسکی

حتی قوی‌ترین و جدی‌ترین و مستقل‌ترین آدمی که می‌شناسی هم تهش ته دلش یه آدم امن می‌خواد. یه آدمی که به‌وقت خستگی بغلش کنه. یه آدمی که ‌‌به‌وقت دلتنگی بهش خوبی‌هاشو یادآوری کنه. یه آدمی که به‌وقت تردید بهش بگه «اگه حال دلت خوبه، تصمیم درستی گرفته‌ای!»

آدم حسابیا آخر قصه مشخص میشن اول قصه که همه خوش آب و رنگن.

هیچ‌کس و هیچ‌چیز اندازه مغز خودم تو‌ حال و لحظات خوبم گند نزده. دو دقیقه خفه شو و دست از آنالیز بردار شاید خوشت اومد.