هَذیان!

اکنون من آن خاطره را ; می جویم وبه آن خیره می شوم و فکر می کنم که فریبی بیش نبوده و در پس آن خداحافظی معمولی ، جدایی ابدی نهفته بود. -در ستایش تاریکی

بعد از آن گفت گوی کوتاه انگار ؛از انحنای شاخه اقاقی بر میگشتم بنفش ، خندان آرام، آرام هذیان!

پایان؟! نه. داستان‌های بزرگ درست از این لحظه‌ شروع می‌شوند. ناگفته‌ها به‌راه می‌افتند و آخِر ندارند. انسانِ بزرگ هم توقف ندارد. در غربت یا وطن. اصلا کجا غربت نیست؟ او در اینجا همیشه حاضر خواهد بود و حرف دارد. چنان‌که هدایت هم هنوز برای جهل و جاهل، تهدید است. ‌ -عباس معروفی

بیا ای روشنی ،اما بپوشان روی که میترسم تورا ،خورشید پندارند... -اخوان ثالث

ای عزیز جانم پایان دریا را پیدا خواهم کرد ! اگر این بهانه توست هذیان!

مرا نکاوید مرا بکارید من اکنون بذری درستکار گشته‌ام مرا بر الوارهای نور ببندید از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید گوش‌هایم را بگذارید تا در میان گلبرگ‌های صدا پاسداری کنند چشمانم را گل‌میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی‌ست بیاویزید در سینه‌ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا در مرغزارهایم بازی کنند -احمدرضا احمدی

چالنگی چه شاعر خوبی بود: چگونه از باد و باران می‌آمد و بر گرمی اجاق جای می‌گشاد دستی که ترکه‌های به‌ناحق خورده بود؟ - هوشنگ چالنگی