Fresh Hits

ما سوگواری میکنیم اما برای کسی که می توانیم بگوییم من فقدان او بودم. ما برای کسانی سوگواری میکنیم که با آن ها به خوبی یا بدی رفتار کرده ایم، اما این سوگواری را برای کسی انجام می دهیم که نمی دانیم آیا توانسته ایم وظیفه ی خود را برای پر کردن نداشته ها و فقدان هایش انجام دهیم یا نه. چیزی که در عشق به طرف مقابل می دهیم ضرورتا همان چیزی است که خودمان نداریم، و وقتی این نداشتن به خودمان بر میگردد وا پس روی و همزمان با آن فاش کردن شکلی که ما اورا با خواسته هایش رها کرده ایم پیش می آید تا این فقدان را به نمایش بگذاریم. ما می توانیم کارکردمان به عنوان نداشته و فقدان او بودن را به رها کردن او با این خواسته تبدیل کنیم حتی اگر ما به این دلیل برای او ارزشمند باشیم.

عشق ورزیدن یعنی دادن چیزی که فرد کمبود آن را دارد. ‏لکان - اضطراب

مرا بیدار می‌کند ‏تا بنگرم پوستم را ‏که بویِ سقوطِ ستاره‌ای می‌دهد. ‏هوشنگ چالنگی

الگوی زبانی اقتضایی در ایران رواج دارد. یعنی زبان ورزی غیر قابل پیش بینی بر حسب موقعیت و بر اساس اینکه کدام تعبیر دارای کارایی است. افرادی در هر موقعیت به گونه ای سخن می گویند که بدردشان بخورد. مثلا برای ضمیر شخص اول صورت های متفاوتی به کار میگیریم : من ، ما، بنده، غلام ، این جانب، ارادتمند، خاکسار و … یا مثلا فعل خطاب در مصدر گفتن در موقعیت های مختلف فرق دارد : بگو، بگویید، بفرمایید، در خدمتم، بگوشم، گوش میدم، د حرف بزنید، بگید، بنال، جانم، چی میخوای بگی،

زبان هر هر قومی در یک بافت فرهنگی-اجتماعی تکوین می یابد و با حوزه های نمادین و معرفتی یک جامعه و نظام باور ها و الگو های معنایی جاری در موقعیت های زیست مردم پیوند وثیق دارد. برای مثال در زبان ما کنایه و استعاره و عناصر هیجانی و در پرده سخن گفتن و پیامی را به طور غیر مستقیم رساندن شیوع بیشتری دارد و این برآمده از نحوه ی زندگی ماست. ساختار بلاغی زبان ما آکنده از رتوریک کنایی است یعنی همانطور که تیپ شخصیتی ما چندان صریح نیست تیپ رتوریک زبان ما نیز بیشتر کنایی است. در تیپ خطاب های ما نیز غالبا به طور غیر مستقیم سخن می گوییم مثلا از زبان حیوانات می نویسیم و یا به در می گوییم تا دیوار بشنود و انتظار داریم عاقلان را یک اشارت ما کفایت کند شیوه ی بیان ما نیز بیشتر عاطفی و هیجانی است تا توصیفی

الگوی زبانی اقتضایی در ایران رواج دارد. یعنی زبان ورزی غیر قابل پیش بینی بر حسب موقعیت و بر اساس اینکه کدام تعبیر دارای کارایی است. افرادی در هر موقعیت به گونه ای سخن می گویند که بدردشان بخورد. مثلا برای ضمیر شخص اول صورت های متفاوتی به کار میگیریم : من ، ما، بنده، غلام ، این جانب، ارادتمند، خاکسار و … یا مثلا فعل خطاب در مصدر گفتن در موقعیت های مختلف فرق دارد : بگو، بگویید، بفرمایید، در خدمتم، بگوشم، گوش میدم، د حرف بزنید، بگید، بنال، جانم، چی میخوای بگی،

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تویی بیایی