کانال اشعار و دکلمه های سیمااسعدی

‍ غزل 289 حضرت سعدی دکلمه : سیمااسعدی آن نه عشق است که از دل به دهان می آید @delsoroudeh @delsoroudeh2

صبح آمد و شب ، دامن ِ خود را برچید بر تارَک ِ آسمان ، درخشان خورشید چون غمزه ی محبوبه که بر چهره ی یار خورشید به چهره ی سپهرش ، خندید ... #سیما_اسعدی

باز می آید غروب ِ جمعه های آزِگار می بَرَد از تن توانم ، می بَرَد از دل قرار ماه خردادست ، این پایان ِ فصل ِ دلبری آه از این پایان ِ تلخ و ، تلختر ، این انتظار ... #سیما_اسعدی @delsoroudeh

ای صبح که خاک ِ مقدمت بر دیده از هیبت ات آسمان ِ شب ، لرزیده رنگ از رخ ِ شب ، پرید با آمدنت پیداست از انهدام ِ خود ، ترسیده ! #سیما_اسعدی #دلرباعی #بداهه

تو دختر ِ خورشـــیدی و آبستن ِ نور سرشـــار ِ ترانه بر بلنـــــدای غـــرور صبحیّ و تبـــــارت آفتــــابند همـــه صد مرتبه چشم ِ شب ز سیمای تو دور #سیما_اسعدی #دلرباعی

شکسته ام چو غریبی که گویی از دَم ِ اول به سرنوشته ی خود هیچ آشیانه ندارد و همچو کولی غمگین ، که مأمنیّ و پناهی در اوج ِ خستگی اش هم ، به نام ِ خانه ندارد شبیه ِ قاصدکی خسته ام که دربدری ها فشرده قلبش و از مقصدش ، نشانه ندارد چنان گرفته هوای قفس که مرغک ِ جانم در آرزوی رهایی ، نظر به دانه ندارد چه محشری ست که انسان ، برای اینکه بماند به غیر ِ زخم ِ نهانش ، دگر بهانه ندارد هوا کم است در اینجا ، بریده ام نفسم را وُ آه ِ بَرشده ، راهی به جز زبانه ندارد از آیه های شکفتن ، به شاخ ِ خسته نگویید که این ستروَن ِ محزون ، به سر جوانه ندارد ... #سیمااسعدی

"برای گفتن ِ " تو ، " شعر هم به گِل می ماند " چو آفتاب ِ لطیف ِ تن ات ، مرا می خواند وَ عشق بود ، فراگرد ِ جان ِ خسته ی من به رویداد ِ نجیبی که روح می افشاند ... #سیمااسعدی

روانه کرده ام این بار ، خاطراتم را به جان ِ ظرف ِ تَرَک دار ِ شام ِ تنهایی نمانده در تَه ِ آن ، جز فنا شدن چیزی چه شوکرانه مرا بُرده تا این شکیبایی ... #سیما_اسعدی #بداهه

در گستره ی هستی ام این خلقت ِ مرموز نشکافته آخِر ، حَدَث ِ قاف ِ قِدَم را از لطف عطا کرده مرا هستی جاوید از چیست که معدوم نموده ست عدم را...؟ #سیما_اسعدی #بداهه

زندگی حسرت ِ شادیّ ِ فراموش شده زندگی ، باور ِ سَرخوردگی ِ ممتد بود خوب تا کرد دلم گرچه ، به هر شکلی بود حیف از آغاز ، قضا با من ِ آدم ، بد بود ... #سیما_اسعدی #بداهه