دلنوشته ها - رحیم قمیشی

نظامِ بی‌مشروعیت "تحلیلی بر نتایج آرای ریاست‌جمهوری" ✍️ رحیم قمیشی به‌جای ۶۱.۵ میلیون واجد شرایط رای دادن، که احتمال می‌دهم رقم واقعی واجدین شرایط بیشتر از این بوده، به‌ویژه با توجه به ایرانیان مقیم خارج از کشور، حدود ۲۴ میلیون نفر در انتخابات مهم ریاست جمهوری، شرکت کردند. یعنی ۳۹.۹ درصد. ۴.۳ درصد رای دهندگان رای سفید یا باطله داده‌اند. یعنی عملا تنها ۳۵.۶ درصد از مردم مشارکت معنادار داشته‌اند. تردیدی وجود ندارد قریب به نیمی از رای دهندگان با تایید آقای پزشکیان به رأی دادن ترغیب شدند. همان جریانی که به آن جبهه ضد انقلاب (یا غیر انقلابی) اطلاق می‌شود. یعنی اگر تأیید صلاحیت مصلحتی آقای پزشکیان، برای گرم کردن تنور انتخابات وجود نداشت امروز باید در مورد مشارکت ۱۸ درصدی، با هم گفتگو می‌کردیم. ۱۸ تا ۲۰ درصد وفاداران نظام! چه کسی مسئولیت این سقوط مشروعیت جمهوری اسلامی را برعهده دارد؟ همه ه خاطر داریم پس از انتخابات ۱۴۰۰ دلیل عدم مشارکت مردم را، بارها از تریبون‌های رسمی، عملکرد بد دولت روحانی عنوان می‌نمودند. امروز عملکرد بد کدام دولت وجود داشته؟! نظام با سرعت به ورطه عدم مشروعیت، در حال غلطیدن است. برای مردم مهم نیست چه کسی رئیس جمهور می‌شود. آنها بهتر شدن اوضاع را انتظار ندارند! آیا رهبران کشور به حال این مشکل مهم فکری کرده‌اند؟ شکاف بین دولت و ملت یعنی سوریه شدن، یعنی لیبی شدن. دروغ می‌گویند آنها که ادعا می‌کنند عدم تبعیت محض از مقامات و از نظام، زمینه فروپاشی را فراهم می‌کند. ناامنی می‌آورد و خطرناک است. امروز نظامی که با تکیه بر درصد معدودی هوادار، خود را بر هشتاد درصد تحمیل کرده، مهمترین خطر برای آینده کشور است. ادامه وضعیت فعلی، بدون درمان ریشه‌ای مشکلات آن، یعنی سقوط به دره. از امروز تنها حاضریم بشنویم چگونه است که نظامی در اقلیت محض، خود را مشروع و قانونی می‌داند. آیا "اسلامی" که در پسوند جمهوری آمده، چنین حقی را برای زمامداران قائل شده؟ اگر نه، این نظام غیر مشروع است. اگر آری، دلیل زدگی مردم از دین و از حکومت دینی را بدانید! @ghomeishi3

ساده و کاربردی برای آقای پزشکیان ✍️ رحیم قمیشی آقای پزشکیان یک پای انتخابات مرحله دوم معرفی شده و ایشان در عمل خود را به عنوان نماد تغییر و اصلاح در روند فعلی معرفی نموده‌ است. اکثر منتقدینِ ایشان به‌حق نگران آن هستند، عملا تفاوت دیدگاه ایشان با نهادهای منتصب رهبری، به بدتر شدن شرایط کشور بینجامد، و یا در خوش‌بینانه‌ترین حالت اصلا نتواند کار مهمی پیش ببرد. راه حل، بسیار ساده است. ایشان از رهبری وقت بگیرند. سیاست‌هایشان را رک و پوست‌کنده و صریح بگویند، و عهد بگیرند چنانچه رأی اکثریت مردم را به‌دست آوردند از سوی ایشان و نهادهای منتصب، مزاحمتی برایشان ایجاد نشود. اگر رهبری پذیرفتند، همین را به مردم بگویند. اگر هم نپذیرفتند، خیلی ساده، صادقانه و صمیمانه به مردم بگویند، آمدنِ من به صحنه ممکن نیست، انصراف بدهند و فضا را برای رقابت جلیلی و قالیباف باز کنند. مطمئن باشند تا ابد هم از ایشان به عنوان یک فرد درستکار و صادق و پاک یاد خواهد شد. آقای پزشکیان فراموش نکنند این اولین بار است انتخابات ریاست جمهوری به دور دوم کشیده می شود و اینکه رهبری بگوید بنا نداشته و ندارند با کاندیداها وارد گفتگو شوند، یک بهانه بیشتر نیست. کسی که می‌خواهد مقام مهم کشورداری را برعهده بگیرد، اگر در این یک هفته نتواند چند ساعت از رهبری وقت بگیرد، تا سیاست‌های کلانش را عرضه کند، بهتر است کناره‌گیری کند و وارد بازی از پیش شکست خورده نشود. سادگی این پیشنهاد نباید از اهمیتش کم کند. این یک مطالبه بسیار جدی و مهم است. @ghomeishi3

اکثریت مطلق بدون سخنگو ✍️ رحیم قمیشی انتخابات هشتم تیرماه رسماً ظهور قدرت بزرگی را در کشور کلید زد. اگر حتی پانزده تا بیست درصد جامعه را افرادی بی‌تفاوت به هر انتخابی تجسم کنیم، بیش از چهل درصد مردم آگاهانه انتخابات را تحریم کردند. این اکثریت مهم، نه سخنگو دارند، نه رهبر، نه تشکیلات، ولی از امروز نقش اول را در کشور بازی خواهند کرد. تصمیم بگیرند ون‌های مزاحم خانم‌ها باید جمع شوند، یعنی "باید جمع بشوند". تصمیم بگیرند رابطه با غرب و آمریکا باید عادی شود، یعنی "باید بشود". تصمیم بگیرند هیچ‌کار غیرقانونی حتی از شخص اول نظام نباید سر نزند، یعنی "نباید بزند". آنها امروز قدرت اول کشور هستند، بدون تردید! جامعه دقیقا تقسیم شد به؛ چهل تا شصت درصد مطالبه‌گر جدی و بدون سخنگو. بیست درصد امیدوار به اصلاح نسبی و بیست درصد تا حدودی موافق سیستم حال این شصت درصد هستند که آینده کشور را رقم می‌زنند. شکی نیست این اکثریت مطلق بزودی سخنگوی خود را پیدا می‌کنند. همه همدیگر را پیدا می‌کنند سازمان خود را می‌یابند و تاثیر گذاری‌شان را بر کشور آغاز می‌کنند. مواظب ظهور رهبران دروغینی باشیم که بخواهند از این اکثریت مهم سوء استفاده کنند. مردم بلوغ فکری خود را نشان دادند و در آینده هم با تدبیر عمل خواهند کرد به‌ویژه در دور دوم انتخابات تصمیم را خودشان خواهند گرفت. و قطعا چک سفید امضا به هیچکس نخواهند داد. @ghomeishi3

پست موقت نتیجه تکاندهنده! همه آمارهای غیر رسمی گویای شگفتی بزرگی است. با وجود تاکیدات مقامات عالی نظام، هم بیش از پنجاه درصد مردم ایران در انتخابات شرکت نکردند. یعنی هیچ امیدی به بهبود در این نظام ندارند! هم از همان درصد اقلیتِ مشارکت کننده، قریب به پنجاه درصد، به آقای پزشکیان رأی داده‌اند. یعنی به روند اداره کشور نقد جدی دارند. آیا نظام حاضر است بپذیرد قریب به هفتاد و پنج درصد مردم کشور، رسماً پیام داده‌اند سیاست‌های کلی او را قبول ندارند. آیا می‌پذیرد در بسیاری امور باید تجدید نظر کند؟ امیدوارم آمارها بنا بر مصالح دستکاری نشوند! رحیم قمیشی

انتخابات در حال اتمام است لطفا آنها که رأی دادند، کسانی را که رأی نداده‌اند، سرزنش نکنند. آنها که رأی نداده‌اند، آن آنها را که رأی داده‌اند، سرزنش نکنند. هر کدام با مراجعه به عقلانیت خود اقدام شجاعانه خود را انجام داده‌اند. هر دسته به فکر نجات کشور از بحران‌ها بوده‌اند. تفرقه مهمترین ضربه‌ای است که ممکن است در این شرایط گریبانگیر جامعه ما شود. بزرگان و اندیشمندانی رأی داده‌اند. بزرگان و اندیشمندانی رأی نداده‌اند. نه رأی دادن کشور را نجات می‌دهد نه رأی ندادن! هر کدام از دو اقدام، با توجه به آنچه پس از این مرحله اتفاق می‌افتد، می‌تواند کشور را بهبود بخشیده و یا به به مشقت بیندازد. تصور نکنیم رأی دادن و ندادن تحول مهمی در کشور به‌وجود می‌آورد. مهم باقی ماندن مردم در صحنه است. اکثریت مطلق مردم پیام دادند وضعیت فعلی غیر قابل تحمل و غیر قابل تداوم است. و ما نمی‌خواهیم نابودی ایران را ببینیم. رحیم قمیشی @ghomeishi3

مردم عزیز ایران! من صدای شما را شنیدم ✍️ رحیم قمیشی مردم خوب ایران زمین من داوطلب ریاست‌جمهوری هستم. می‌دانم بسیار دروغ شنیده‌اید بسیاری آمدند و گفتند نمی‌شود کار کرد بسیاری دوستان و خویشاوندانشان را فرصت دادند واعتماد شما را سلب کردند و سال‌هاست بسیاری از شما با صندوق های رأی قهر کرده‌اید. من صدای شما را شنیدم. صدای دختران و جوانان را صدای مردان و زنان جان به لب رسیده را صدای همه آنها که ده‌ها سال شلاق ناکارآمدی‌ها، دزدی‌ها و باندبازی‌ها را خوردند و می‌خواهم نماینده شما در قدرت شوم! مردم خوب و دردمندم! من می‌خواهم مجری قانون اساسی شوم قانون اساسی‌‌ ما با وجود مشکلاتی که دارد، ظرفیت‌هایی در آن نهفته است اینک من هستم و شما و سوگندی که در پیشگاه شما می‌خورم. برای اجرای همۀ آنچه در زیر یادآور می‌شوم: ۱- در قانون اساسی هیچکس خارج از حیطه قانون نیست، سپاه باشد یا مرجع تقلید، امام جمعه باشد یا رهبر. همه در برابر قانون مساوی‌اند. من قسم می‌خورم زیر بار هیچ بی‌قانونی نروم. شورای‌های حاکمیتی غیرقانونی را منحل کنم، هیئت‌های منتصب تصمیم‌گیری را به قانون ارجاع دهم و حتی قوه قضاییه را ملزم کنم ذره‌ای از قانون تخطی نکرده و درب زندان‌ها را برای بازدید خبرنگاران و نمایندگان مردم باز گذاشته و دادگاه‌ها را طبق قانون اساسی علنی برگزار نموده و دست از احکام سیاسی و امنیتی به بهانه‌های مختلف بردارد. من سوگند می‌خورم هیئت‌های گزینش را حتی از پرسیدن دین و مذهب استخدام شوندگان منع کنم، چه رسد به پرسش از نماز و روزه افراد. مگر آنها که هم‌دین ما نیستند ایرانی نیستند؟! من حتی لایحه‌ای به مجلس خواهم داد که پرسیدن دین افراد در کشور جرم تلقی شود، مثل سایر کشورهای پیشرفته. مردم عزیز زخم خورده! من ستادی خواهم گذاشت تا به تک‌تک شکایات شما از برخورد نیروهای امنیتی، نظامی و انتظامی رسیدگی کند. اگر کسی در حوادث سال‌های گذشته آسیب دیده به او غرامت پرداخت خواهد شد. من ظرف سه ماه در همه استان‌ها مراکزی را برای بیان اعتراضات شما تعیین خواهم کرد. شما حق دارید جمع شوید و بر سر ما فریاد بکشید. من نخواهم گذاشت این حق از شما سلب شود. مردم بزرگوار و نجیب ایران رهبر انقلاب عزیز ما هستند و در پیوند ملت ایران می‌توانند نقش بزرگی داشته باشند، اما ایشان هم ذره‌ای از قانون تخطی کنند من موظفم به عنوان نماینده شما جلوی ایشان بایستم. قانون اساسی اجازه نمی‌دهد هیچکس خود را بالاتر از قانون بداند، بی هیچ عذر و بهانه‌ای، و قانون تکلیف همه را روشن کرده است. مردم سختی کشیده ایران اقتصاد و منابع سرشار ایران، بخصوص جوان‌های مستعد کشور، توان زندگی سرافرازانه ۸۵ میلیون ایرانی را تضمین کرده است، نمی‌گویم چند ماهه اقتصاد بهتر خواهد شد، اما شما سیر حل مشکلات را در همان سال نخست خواهید دید. من برای برداشته شدن تحریم، پذیرش قوانین صحیح جهانی، شناساندن ایران به عنوان عضو متعهدی در جهان، برنامه دارم. شاید تدبیرهایم را نتوانم بگویم اما راه‌حل‌ها را تنظیم کرده‌ام. من به پشتوانه شما مردم، همه آنها را اجرایی می‌کنم. و هر مانعی پیش پایم گذارده شد به شما گزارش خواهم داد. مردم عزیز ایران و سروران واقعی‌ام من صدای اعتراض و نگرانی‌های شما را شنیده‌ام و آمده‌ام تا صدای شما باشم. در پیشگاه شما متعهد می‌شوم، هر هفته بطور مستقیم به شما از پیشرفت امور گزارش بدهم، هر ماه در برابر خبرنگاران پاسخگو‌ باشم. از هیچکس نترسم. عزت و کرامت انسانی را به شما برگردانم. مطابق آنچه وعده داده‌ام عمل کنم تلاش کنم انتخابات مجلس، این بار با مشارکت بالای شما و زودتر از موعد برگزار شود. و زندگی‌ای که استحقاق آن را دارید به شما برگردانم. همه اینها مستلزم آنست که قهر خود را بشکنید، و نخواهید تنها رأی بدهید، بلکه پس از رای خود در صحنه باقی بمانید، و اگر نگذاشتند نماینده شما کار کند، او را یاری رسانید. اینک من هستم، کوچک شما، و نماینده قدرت بزرگ شما. به من رای بدهید تا همه آنچه را گفتم عملی کنم. "نمی‌دانم آیا داوطلبی، متن بالا را امضا می‌کند. هر کس امضا کرد و من اطمینان کردم صادقانه امضا کرده رأی من برای اوست و گر نه رأی من و شأن من بالاتر از آن است تا در بازی‌های‌ سیاسی آن را به حراج بگذارم! والسلام @ghomeishi3

رأی بدهم، رأی ندهم ✍️ رحیم قمیشی امروز مهمترین پرسش بین افرادی که می‌شناسم همین است، رأی بدهم یا نه. و البته بین دوستانم رأی دادن به پزشکیان در صورت غلبه بر تردیدشان یک اصل ثابت است. خیلی تحلیل خوانده‌ام، برای رأی دادن و ندادن، آنقدری که خسته شوم! انتظار داشتم روند مناظرات، تردیدها را خاتمه دهد، که متاسفانه نداد. سه نظریه وجود دارد که خیلی مختصر و بدون حاشیه بیانشان می‌کنم؛ - ما نزدیک قله‌ایم، با رأی ندادن، و یا رأی به پزشکیان، از مواهب رسیدن به قله و سرازیر شدن به بهشت گمشده بی‌بهره می‌مانیم. - رأی به پزشکیان قدمی رو به جلو است، ولو اینکه تمام اهداف ما برآورده نشود، ولی بی‌تفاوتی به انتخاب بین جلیلی یا قالیباف و پزشکیان، نوعی آرمانگرایی است، غیر واقع‌بینانه، اصلأ غیر علمی است. - رأی نمی‌دهم تا در قدرت‌یابی هر کدام، که می‌دانم موفق به بهتر کردن حال ایران نمی‌شوند، سهیم نباشم. رأی نمی‌دهم تا حکام بفهمند محدود کردن دایرۀ انتخاب، تعیین یک رئیس ‌جمهور بی‌اختیار و مجری سیاست‌های کلانی که قبول ندارم، برایم نوعی تحقیر است. و من نمی‌خواهم فردا که فرزندم با روی کار آمدن مهمترین گزینه منتقد، یعنی آقای پزشکیان، باز هم اجازه یک اعتراض ساده نداشت، باز هم در خیابان تحقیر شد، باز هم تورم وحشتناک ادامه یافت، نخواهم توضیح بدهم می‌دانستم، اما تنها امیدوار بودم این‌بار بشود! من با همه بررسی‌هایم گزینه سوم را برگزیده‌ام، اما چه کسی از آینده خبر دارد؟ چه کسی می‌داند حتما ترامپ سر کار می‌آید؟ چه کسی می‌داند نفت می‌شود ۲۰ دلار یا ۲۵۰ دلار. چه کسی می‌داند عمر دیگران چقدر است. هیچکس! صادقانه می‌گویم، همه ما در معرض انتخاب نادرست هستیم و هر کس با تحلیل خود گزینه‌ای را انتخاب می‌کند. در انتخابات جاری بیشترین رقابت بین نامزدها نیست، رقابت بین رأی دادن و ندادن است! و تا همین یعنی ما مردم پیروز شده‌ایم. یک قدم بسیار مهم برداشته شده است. ولو آنکه بنا به دلایلی، که غالبا در آیندۀ مبهم نهفته است، برخی به تصمیم رأی دادن به پزشکیان برسند، باز هم ما برده‌ایم. همه آنها گردنه مهم رأی بدهم یا ندهم را گذرانده‌اند، یعنی به ارزش رأی خود واقف شده‌اند، اما در دو تحلیل متفاوت، عده‌ای رأی می‌دهند و عده‌ای نمی‌دهند. نه آنکه رأی می‌دهد، خیانت کرده به خون شهدا، نه آنکه نمی‌دهد. نه آنکه رأی می‌دهد، به فکر ایران نبوده، نه آنکه نمی‌دهد. نه رأی دهنده سازشکار بوده، نه آنکه رأی نداده طرفدار خشونت و خونریزی. تنها یک رقابت است. و مگر دمکراسی جز پذیرش تنوع آراء و نظرات، و جز قبول تکثر، و ایجاد فرصت برای اکثریت، چیز دیگری است؟ من رأی نمی‌دهم، اما این حق را برای نزدیک‌ترین افراد به خودم قائل هستم، با تحلیلی متفاوت، با تصور آینده‌ و دورنمایی دیگر، به نتیجه رأی دادن برسند. وقتی هر کس قدر رأی خود را بداند وقتی هر کس برای مخالفش احترام قائل باشد وقتی هیچکس خود را محق مطلق نداند وقتی اکثر مردم با رای دادن و ندادن، دنبال آن باشند که به حاکمیت بفهمانند، به پایان حکومت مطلقه و تعیین تکلیف برای مردم رسیده است. ما موفقیت بزرگی کسب کرده‌ایم. هر کس باید به تردیدش غلبه کند. و مسئولیت اقدامش را بپذیرد. من و بسیاری دوستانم رأی نمی‌دهیم و فکر می‌کنیم در آینده به این رأی ندادن‌مان افتخار خواهیم کرد. آنها که رأی می‌دهند، مسئولیت فردی که به سر کار می‌آید را، حتما خواهند پذیرفت. قرار نیست پس از این انتخابات چند فرقه شویم. ایران ما نیازمند با هم بودن ماست ولو اختلاف سلیقه داشته باشیم رأی دادن و ندادن، معیار انسانیت و تعهد و واقع بینی و دلسوزی برای ایران نیست! اگر چه آرزوی من این است، رأی ندادنم خفتگان را بیدار کند که؛ اکثر مردم ایران به این نتیجه رسیده‌اند، تغییرات کوچک، سرنوشت آنها را تغییر نمی‌دهد و خواهان همان تغییری هستند که گفتنش جرم تلقی می‌شود! من نه به شمارش صحیح آرا باور دارم نه به توانایی هیچکدام، برای نمایندگی‌ام نه به آینده‌ای موهوم و خیالبافانه دلبسته‌‌ام نه می‌خواهم چهار سال خودم را سرزنش کنم رأی نمی‌دهم تا قدرتم را باور کنم و ایرانم را بهتر کنم با همان صلح و صفا، و عشق و محبت. ولی برای رأی‌دهندگان احترام تمام قائلم چون خودم را محور کائنات نمی‌دانم. و عقلم را ناقص! از آینده هم خبر ندارم. @ghomeishi3

وقتی باز به جمهوری‌اسلامی رأی می‌دهید! ✍️ رحیم قمیشی هیچ اشکالی ندارد کسی به جمهوری اسلامی رأی بدهد، اما دیگر حق ندارد نق بزند، این چه وضعی است! من وقتی به حاکمیت رای می‌دهم، دیگر حق ندارم بگویم چرا دخترم را می‌زنید. چرا دزدها رها شده‌اند و دختران معصوم را می‌گیرید. وقتی می‌پذیرم رأیم را به عنوان رأی به سیستم موجود بشمارند، غلط می‌کنم بروم بر سر مزار مهسا و دیگر کشته شدگان مظلوم، و بگویم تو دخترم بودی یا پسرم، تو خواهرم بودی، یا برادرم! وقتی قبول می‌کنم رأی مرا برای هر کسی، به‌عنوان رفراندوم و رأی به خودشان، رأی به حاکمیت دینی بشمارند، حق ندارم بعدها شکایت کنم چرا ایران این شده، و دنیا آن! من وقتی به نظام رأی می‌دهم، پس از رأی‌گیری اجازه ندارم بگویم آراء دستکاری شده. من شورای نگهبان را به عنوان ناظر راستگو و درستکار پذیرفته‌ام. وقتی قبول می‌کنم در چهارچوب سیاست‌های کلی نظام حرکت کنم، حق ندارم فردا بگویم چرا تورم هست، چرا بودجه شفاف نیست، چرا پول ایران به جاهای دیگر می‌رود، چرا دنیا فکر می‌کند ایران عامل بی‌ثباتی است. وقتی من می‌پذیرم منویات آقایان چراغ راهنمایم است، حق ندارم بگویم چرا مهاجرت جوانان زیاد شده، چرا کنسرت‌ها لغو می‌شوند، چرا صدا و سیما اینجوری است، چرا اسناد باغ‌های مرغوب به نام از ما بهتران می‌شوند، چرا بابک زنجانی‌ها عفو می‌شوند، و حبس‌ها و حصرهای غیرقانونی تمام نمی‌شوند، چرا واکسن وارد نمی‌شود، چرا دارو نیست، چرا اساتید اخراج می‌شوند! چرا هواپیما می‌افتد، چرا زاهدان و کردستان آن طور می‌شود. من دارم رأی می‌دهم به همۀ این ظلم‌ها! تنها خودم را فریب می‌دهم، این یا آن!؟ آنها که می‌روند حتماً روزی برمی‌گردند و خواهند گفت اشتباه کردیم! ما آنها را می‌بخشیم می‌دانیم شاید با ساده‌دلی رفتند آن روز خواهیم گفت: چقدر گفتیم نروید. دل‌مان را شکستید حالا برگشتید، اشکالی ندارد! اما اگر بر عهد خود مانده بودید شاید زودتر به هدف‌های قشنگ‌مان برای ایران می‌رسیدیم! آنها که برای رای می‌روید! ما که کنار صندوق‌ها نیستیم ولی فردا یادتان باشد؛ اول آرای به صندوق نرفتۀ ما را بشمارید!! بعد نفر اول را بعد نفر دوم را و یادتان باشد اگر رأی ندادگان، بیشتر از نفر اول بودند خیلی به آنها ظلم کرده‌اید... حق‌شان را خورده‌اید ولو به روی خود نیاورید آنها که گزینه مهم خود را ندیدند آنها که به صندوق شما اعتماد نداشتند آنها که شورای نگهبان را صالح ندانستند آنها که رأی خود را نگاه داشته‌اند برای رفراندوم آنها که نمی‌خواستند فقط حرف بشنوند آنها که می‌گفتند یک نظام دمکراسی واقعی می‌خواهند "آنها هم حق داشتند" ولو با رأی ندادن‌شان! هر چند انکارشان کنید و بگویید همین است که هست همه جای دنیا همین‌طور است! من که رأی نمی‌دهم حقوقم را تا ابد مطالبه خواهم کرد و روزی به آنها که تنهایم گذاشتند شکایت خواهم کرد این حق ما نبود ما با هم عهد بسته بودیم به‌خاطر فرزندان‌مان به‌خاطر آیندگان به‌خاطر جوانان به خون کشیده شده به‌خاطر دختران نابینا شده به‌خاطر پدران فقیر شده مادران دلشکسته به‌خاطر آنها که دل‌شان برای ایران می‌تپید با هم بمانیم و شما دست‌های ما را رها کردید... @ghomeishi3

اصل‌های مهم و فراموش شده ✍ رحیم قمیشی فردی که دچار فقر مفرط شده، همه آرزویش رسیدن به یک پول می‌شود، یک گشایش اقتصادی یا یک شانس برخورداری. وقتی که به آنها می‌رسد تازه یادش می‌آید همه اینها که مهم نبوده‌اند، او زندگی کردن را بلد نبوده. او معنای زندگی را فراموش کرده، پول به‌خودی خود هیچ تغییر مهمی در زندگی او پدید نمی‌آورد. او اصول مهم دیگری را در فقر و نداری به فراموشی سپرده بوده است. لعنت بر فقر. نوجوانی که تمام هم و غم خود را در آمادگی کنکور گذاشته، فردای اعلام نتایج است که متوجه می‌شود، قبولی در دانشگاهی معتبر، تنها درصد بسیار کوچکی از موفقیت است، حال باید خودش را برای تعامل با اساتیدی آماده کند که نخبه‌ها هم، درمی‌مانند، و آن روز آرزویش می‌شود، یک تعطیلی غیرمترقبه! کاش اصلأ قبول نشده بود. او فراموش کرده بود، قبولی کنکور اگر برنامه نداشته باشد، تحصیل علم اگر هدف نداشته باشد، موفقیت نیست. نوعی شکست است. اتلاف عمر است. در پدیده‌های اجتماعی اگر جوانان، نوجوانان و بانوان همراه نباشند، اگر آنها امید به بهبود نداشته باشند، اگر برای فضای عمومی اجتماع فکر نشده باشد، اگر به همراهی همراهان همیشگی دلخوش شده باشد، چه موفقیتی ممکن است به‌دست آید؟! در اجتماع برای هر قدم مهمی، همراهی بدنه اجتماع، باقی ماندن آنها در صحنه، امید پیدا کردن آنها برای بهبود، همبستگی اجتماعی برای پیمودن راه دشوار پیش‌رو، حرف نخست را می‌زند. همان نکته‌ای که این روزها فراموش شده. فقط رأیی بیاوریم! تنها قدرت را به‌دست بگیریم. افرادی که ما صالح می‌دانیم مقام‌دار شوند! آیا اسم اینها موفقیت است!؟ چقدر اصول که در این میان فراموش می‌شوند. چقدر امیدها که به نومیدی گرایش پیدا می‌کنند. با ساده کردن مسئله چیزی حل نمی‌شود. اگر به مشکلات افزوده نشود! جلوگیری از دزدی موفقیت است؟ برداشتن ون‌ها از خیابان موفقیت است؟ شکستن تحریم‌ها موفقیت است؟ چقدر ما از اصل زندگی دور افتاده‌ایم. عزتی که می‌خواستیم. آزادی‌ای که طلب می‌کردیم. آبادانی‌ای که حق‌مان بود. آینده‌ای روشن که انتظارمان بود. همه این اصل‌ها محو شده‌اند... رسیده‌ایم به اینکه؛ شاید کمی دیرتر بمیریم! شاید کنکور قبول شویم! شاید پولی برسد. شاید دزدی کم شود! مقام انسانیت ما بزرگی ما؟ اهداف ما! برنامه‌های ما؟ این روزها احساس می‌کنم؛ چقدر ما حقیر شده‌ایم یعنی حقیرمان کرده‌اند... @ghomeishi3