Postmodern

نقد فیلم "سکوت" The Silence؛ خواهرانگی، پسرانگی، زنانگی | پی جو https://payju.ir/content/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D8%B3%DA%A9%D9%88%D8%AA-silence%D8%9B-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86%DA%AF%DB%8C%D8%8C-%D9%BE%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D9%86%DA%AF%DB%8C%D8%8C-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86%DA%AF%DB%8C

آدمی اگر نمی‌مُرد، هیچ‌گاه نقاشی نمی‌کرد، هرگز نمی‌نوشت، خلق نمی‌کرد. کافکا نوشت: من توانِ نوشتنم را از رویارویی با مرگ به‌دست آورده‌ام...

سکوت برگمان یک معما نیست. خواه وی ازتاب وتوان بیفتد یا نه ،مسئله باقی می ماند و پاسخ اهمیت اندکی دارد. سکوت برگمان یک fact است. زمانی که به عکسهای یک یا دو سال گذشته می نگرم قلبم به ضربان می افتد. وی به دوربین مینگرد، دست چپ وی بگونه ای دوستانه اما به دور از افراط بر بازوی بیل آگوست است. پیراهنی پوشیده که دکمه هایش تا به آخر بسته اند، ژاکتی بلند به رنگ روشن،او لبخندی تا حدی بیزارگونه بر لب دارد. چشمان تیره اش به دوربین خیره اند و پلکهایش به سمت بیرون پژمرده اند،اندکی تاری چشم، پریشان حال. این مرد یکی از معدود کارگردانان است، شاید تنها کارگردان جهان که به اندازه داستایوفسکی و کامو در باب طبیعت انسان سخن گفته. وی سکوت را به سادگی ساخت...

سکوت در چسبندگی غم افزای یک روز تفته و شبی گرم حادث می شود، جولانگاهی است برای اروتیسم و شهوت رانی اما نه به منظور عشق، به گونه ای که غیاب ترحم ، همدردی یا حتی ذره ای فهم ،وضعیتی تماما طبیعی است. در سرتاسر این فیلم غم انگیز و تیره و در ورای کنشها و اظهارات آن پرچم بی بنیاد امید اندک اهتزاری دارد...

نقد فیلم "سکوت" برگمان به قلم کریستف کیشلوفسکی | مجله پی جو https://payju.ir/content/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D8%B3%DA%A9%D9%88%D8%AA-%D8%A8%D8%B1%DA%AF%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D9%82%D9%84%D9%85-%DA%A9%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%81-%DA%A9%DB%8C%D8%B4%D9%84%D9%88%D9%81%D8%B3%DA%A9%DB%8C

سکوت اینگمار برگمان

می گفت: در آن ساعت کسی مهمان جانم بود ... برادران کارامازوف داستایوفسکی

منو از این غم جاودانه آزاد کن...