محمد مهدی تهرانی

🔻پیشنهادهایی برای امروز 🔴فتنه لاجرم کم فروغ شد؛ نگرانی ها اما همچنان برجاست؛ اکنون است که می توان سخن گفت و پرسید چه باید کرد. چند نکته و پیشنهاد: 🔹در کوتاه مدت، "بدون ایجاد حساسیت"، باید حجاب را به نماد "نجابت و اصالت" و بی حجابی را به نماد مقابل آن تبدیل کرد؛ درست مثل صدر اسلام. وقتی عملا حجاب اختیاری می شود، آنچه معنادار است، تداوم پایبندی بسیاری از زنان به استفاده از پوشش مانتو و روسری است. به اینها باید توجه کرد نه کشف حجاب ها. آن نیمه پُر را باید دید و تقویت کرد! 🔹باید مراقب بود فرهنگ در بند امنیت و سیاست گرفتار نشود. با فرهنگ، فرهنگی باید مواجه شد. حتی اگر مشکلِ فرهنگی منشا سیاسی و امنیتی هم داشته باشد، راه حل آن سیاسی و امنیتی نیست. تنها با منشا مشکل است که می توان امنیتی مواجه شد. 🔹در بلندمدت باید بر رویای انسان ایرانی متمرکز شد. نمی شود در کشور، مذهبی و غیرمذهبی رویایشان مدرنیته و عالَمی دیگر باشد، نمی شود جوانان ما در فیلم های هالیوودی سبک زندگی دیگری را به عنوان نماد پیشرفت در ذهن داشته باشند و در عمل کشور به سمت دیگری جز همان دلمشغولی برود. بزرگترین نقص ما در این سال ها تبدیل کردن مقوله هایی مثل الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، افق تمدن اسلامی و... به اسناد و شعارهایی کلی گویانه و غیرملموس برای بدنه جامعه بوده است. مردم باید بتوانند تصویری از افق تمدن اسلامی داشته باشند و مطالبه اش کنند چنانکه در آغاز انقلاب، تصویری که داشتند را مطالبه کردند و چنانکه در غرب، تصویرسازیِ هالیوودی، آینده را می سازد. انتقاد دکتر رضا داوری در ماجرای علم دینی نیز به همین مهم نظارت داشت. جهانِ انسان ایرانی، روی به سوی دیگری دارد و ما صرفا درگیر عقل نظریم! 🔹در سال های اخیر به واسطه تحول بسترهای مجازی و تحول طبقه مرجع در ایران، از مواجهه عمیق و اندیشه ای به سطحی زدگی نیل کرده ایم. از تبلیغات تلویزیونی با محوریت سلبریتی ها باید اجتناب کرد. باید اجازه داد تفکر، اندیشه ورزی و صاحبان اندیشه مرجعیت داشته باشند ولو آنکه نظرشان با حاکمیت و قرائت مرجع یکی نباشد. به آزاداندیشی واقعی باید میدان داد. وقتی تفکر فرومی نشیند، دلقک ها و قداره بندها میدان دار می شوند. وقتی کسانی که دگرگونه می اندیشند را خاموش می کنیم، فقط آنها را خاموش نکرده ایم. در عمل در بلندمدت بساط اندیشه را خاموش کرده ایم. باید این ظرفیت را می داشتیم که به آنها به چشم فرصت نگاه کنیم و نه تهدید. به نظر می رسد در سال های اخیر حتی برخی دست به قلم های انقلابی ما هم کنار کشیده اند و همتی برای به میدان آوردن آنها یا نسلی جدید نیست. 🔹️به جمع دانشجویان آمدن و پاسخگویی به شبهات از سوی مسئولین دولتی را (در عین ارج نهادن آن) باید نشان رویکردی فعال دانست یا انفعال؟ دولتی که گفتمان را فرونهاده، رئیس جمهورش چهره ای گفتمانی نیست، چندان حرف گفتمانی ندارد و از همان آغاز عملگرایی را پیشه کرده، باید هم در مقابل یورش گفتمانی رقیب در نهایت به پاسخ به شبهات تن دهد. مشکل دقیقا از همان جا آغاز شد که ما انقلابیون از آرمان های انقلاب خمینی به محوریت کارنامه و برنامه رسیدیم و همه چیز را در همین ها خلاصه کردیم! 🔹️فرامرز رفیع پور سال ها پیش در همان کتاب معروف توسعه و تضاد نسبت به امروز هشدار داده بود. سال ها پیش مکررا در جمع دانشجویان عدالتخواه تذکر دادم این عدالتخواهیِ تک بعدی شما که فرهنگ را فروگذاشته و مطالبات اصلی رهبری مثل تمدن سازی که همه چیز از جمله عدالت باید ذیل آن معنا شود را نمی بیند، خود منشا آسیب خواهد شد و شد. 🔹️کشور، خیلی راحت از این فتنه جان نیمه سالم به در برد. نارضایتی های موجود در کشور بسیار بیشتر از آن چیزی بود که در ظرف چنین فتنه ی حقیری بگنجد. این یعنی توجه مضاعف مسئولیت ضروری است. 🔹️در این فتنه خیلی از ابزارهای جمهوری اسلامی برای مواجهه کارکرد خود را از دست داد. خشونت تئوریزه شد و امری نقدس نماند که با تمرکز بر آن بتوان احساسات را برانگیخت. این نیز تامل برانگیز است. نباید گذاشت این خط حساسیت زدایی پیش برود و الا کار را بسیار دشوارتر خواهد کرد. 🔹️حوزه علمیه در این سال ها تحولاتی را پشت سر گذاشته و امروزه ادبیات فقه حکومتی، فقه اجتماعی، فقه سرپرستی، فقه حکمرانی و.... به گوش می رسد و از سوی برخی از طلاب جستجو می شود. این فضا باید سریعا در حوزه تقویت شود و مورد حمایت قرار گیرد. شاید اینها همه آنچه می خواهیم نباشد اما می تواند زمینه ساز آنچه می خواهیم، واقع شود. 🔹️این توطئه و این فتنه، برنامه دشمن بود اما آنان که بسترش را ساختند چه کسانی بودند؟ آنکه باید روندش را اصلاح کنید چه کسی است؟ @mahdytehrani

mahdy tehrani: 🔻پیشنهادهایی برای امروز 🔴فتنه لاجرم کم فروغ شد؛ نگرانی ها اما همچنان برجاست؛ اکنون است که می توان سخن گفت و پرسید چه باید کرد. چند نکته و پیشنهاد: 🔹در کوتاه مدت، "بدون ایجاد حساسیت"، باید حجاب را به نماد "نجابت و اصالت" و بی حجابی را به نماد مقابل آن تبدیل کرد؛ درست مثل صدر اسلام. وقتی عملا حجاب اختیاری می شود، آنچه معنادار است، تداوم پایبندی بسیاری از زنان به استفاده از پوشش مانتو و روسری است. به اینها باید توجه کرد نه کشف حجاب ها. آن نیمه پُر را باید دید و تقویت کرد! 🔹باید مراقب بود فرهنگ در بند امنیت و سیاست گرفتار نشود. با فرهنگ، فرهنگی باید مواجه شد. حتی اگر مشکلِ فرهنگی منشا سیاسی و امنیتی هم داشته باشد، راه حل آن سیاسی و امنیتی نیست. تنها با منشا مشکل است که می توان امنیتی مواجه شد. 🔹در بلندمدت باید بر رویای انسان ایرانی متمرکز شد. نمی شود در کشور، مذهبی و غیرمذهبی رویایشان مدرنیته و عالَمی دیگر باشد، نمی شود جوانان ما در فیلم های هالیوودی سبک زندگی دیگری را به عنوان نماد پیشرفت در ذهن داشته باشند و در عمل کشور به سمت دیگری جز همان دلمشغولی برود. بزرگترین نقص ما در این سال ها تبدیل کردن مقوله هایی مثل الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، افق تمدن اسلامی و... به اسناد و شعارهایی کلی گویانه و غیرملموس برای بدنه جامعه بوده است. مردم باید بتوانند تصویری از افق تمدن اسلامی داشته باشند و مطالبه اش کنند چنانکه در آغاز انقلاب، تصویری که داشتند را مطالبه کردند و چنانکه در غرب، تصویرسازیِ هالیوودی، آینده را می سازد. انتقاد دکتر رضا داوری در ماجرای علم دینی نیز به همین مهم نظارت داشت. جهانِ انسان ایرانی، روی به سوی دیگری دارد و ما صرفا درگیر عقل نظریم! 🔹در سال های اخیر به واسطه تحول بسترهای مجازی و تحول طبقه مرجع در ایران، از مواجهه عمیق و اندیشه ای به سطحی زدگی نیل کرده ایم. از تبلیغات تلویزیونی با محوریت سلبریتی ها باید اجتناب کرد. باید اجازه داد تفکر، اندیشه ورزی و صاحبان اندیشه مرجعیت داشته باشند ولو آنکه نظرشان با حاکمیت و قرائت مرجع یکی نباشد. به آزاداندیشی واقعی باید میدان داد. وقتی تفکر فرومی نشیند، دلقک ها و قداره بندها میدان دار می شوند. وقتی کسانی که دگرگونه می اندیشند را خاموش می کنیم، فقط آنها را خاموش نکرده ایم. در عمل در بلندمدت بساط اندیشه را خاموش کرده ایم. باید این ظرفیت را می داشتیم که به آنها به چشم فرصت نگاه کنیم و نه تهدید. به نظر می رسد در سال های اخیر حتی برخی دست به قلم های انقلابی ما هم کنار کشیده اند و همتی برای به میدان آوردن آنها یا نسلی جدید نیست. 🔹️به جمع دانشجویان آمدن و پاسخگویی به شبهات از سوی مسئولین دولتی را (در عین ارج نهادن آن) باید نشان رویکردی فعال دانست یا انفعال؟ دولتی که گفتمان را فرونهاده، رئیس جمهورش چهره ای گفتمانی نیست، چندان حرف گفتمانی ندارد و از همان آغاز عملگرایی را پیشه کرده، باید هم در مقابل یورش گفتمانی رقیب در نهایت به پاسخ به شبهات تن دهد. مشکل دقیقا از همان جا آغاز شد که ما انقلابیون از آرمان های انقلاب خمینی به محوریت کارنامه و برنامه رسیدیم و همه چیز را در همین ها خلاصه کردیم! 🔹️فرامرز رفیع پور سال ها پیش در همان کتاب معروف توسعه و تضاد نسبت به امروز هشدار داده بود. سال ها پیش مکررا در جمع دانشجویان عدالتخواه تذکر دادم این عدالتخواهیِ تک بعدی شما که فرهنگ را فروگذاشته و مطالبات اصلی رهبری مثل تمدن سازی که همه چیز از جمله عدالت باید ذیل آن معنا شود را نمی بیند، خود منشا آسیب خواهد شد و شد. 🔹️کشور، خیلی راحت از این فتنه جان نیمه سالم به در برد. نارضایتی های موجود در کشور بسیار بیشتر از آن چیزی بود که در ظرف چنین فتنه ی حقیری بگنجد. این یعنی توجه مضاعف مسئولیت ضروری است. 🔹️در این فتنه خیلی از ابزارهای جمهوری اسلامی برای مواجهه کارکرد خود را از دست داد. خشونت تئوریزه شد و امری نقدس نماند که با تمرکز بر آن بتوان احساسات را برانگیخت. این نیز تامل برانگیز است. نباید گذاشت این خط حساسیت زدایی پیش برود و الا کار را بسیار دشوارتر خواهد کرد. 🔹️حوزه علمیه در این سال ها تحولاتی را پشت سر گذاشته و امروزه ادبیات فقه حکومتی، فقه اجتماعی، فقه سرپرستی، فقه حکمرانی و.... به گوش می رسد و از سوی برخی از طلاب جستجو می شود. این فضا باید سریعا در حوزه تقویت شود و مورد حمایت قرار گیرد. شاید اینها همه آنچه می خواهیم نباشد اما می تواند زمینه ساز آنچه می خواهیم، واقع شود. 🔹️این توطئه و این فتنه، برنامه دشمن بود اما آنان که بسترش را ساختند چه کسانی بودند؟ آنکه باید روندش را اصلاح کنید چه کسی است؟ @mahdytehrani

🔻"زندگی"؛ مسئله امروز حوزه علمیه 🔴وقتی دشمن به میدان می آید، یک روی این مجادله فتنه گری اوست؛ روی دیگر اما پاشنه آشیل ها و خلل هایی است که داشته ایم، او شناخته و اکنون به ما نشانشان می دهد. در مواجهه با دشمن باید از او این خلل ها را آموخت و درصدد تدبیر برآمد. بگذارید در شعار زن، زندگی، آزادی بر محور دوم تمرکز کنیم. حوزه علمیه ی امروز چه نسبتی با زندگی دارد؟ 🔹در فلسفه آنچه بیش از همه به زندگی راجع می شود در حوزه حکمت عملی می گنجد و چه کسی است که نداند این حوزه در فلسفه در تمامی این سال ها در طفولیت خویش باقی است؟ جز این است که همّ عمده فیلسوفان ما متوجه حکمت نظر بوده و حکمت عمل را عملا فروگذاشته اند؟ جز این است که حتی آثار نوشته شده در مورد حکمت عملی حتی در تبیین دیدگاه های فارابی دچار نقصان های جدی است و همان داشته ها هم آن گونه که باید واکاویده نشده؟ 🔹در کلام چطور؟ آیا کلام متوجه متن زندگی است؟ 🔹شاید همین خلل در غرب است که اگزیستانسیالیسم را میدان می دهد و فیلسوفانش را رمان نویس می کند. 🔹سراغ فقهی بیاییم که روزگاری جزئی ترین امور معاش بشر را تدبیر می کرد و از حکم سایبان درون کوچه چند متری هم سخن می گفت که آیا مثلا می توان سایبان را بر شانه دیوار همسایه گذاشت و... . چنین فقهی در تحولات دنیای مدرن چقدر با نگاهی پویا درصدد راهبری، سرپرستی و اداره است و چه سخنی برای متن زندگی و تحولات اجتماعی دارد؟ چقدر آینده ساز و فعال است و چقدر منفعل؟ آیا حرام و حلال گفتن و رساله عملیه ها نوشتن های ایستا در مصاف با دنیای امروز کافی است؟ آیا می توان با نهیب زدن به آنان که "همه چیزدان" خطاب می شوند، از زیر این بار شانه خالی کرد؟ 🔹به طور کلی از ورای تمامی آموزه های دینی در دنیای امروز چه نحوه تمدنی را می توان تصویر کرد. اگر ما یک فیلم ساز باشیم، حوزه می تواند نشانه هایی از آن تمدن به ما ارائه دهد تا به تصویرش بکشیم و برای مردم آرمانشهرش کنیم؟ 🔹در عرفان توجه به زندگی هست یا عرفان به مثابه ترک زندگی مطرح می شود؟ آیا باید عرفان را به مثابه تلقی دیگری از زندگی طرح کرد و رواج داد؟ 🔹آیا این مسئله، مسئله نیست و نباید به زندگی فکر کرد؟ آیا در کنار تکلیف نباید از حقوق سخن گفت؟ مگر امام نفرموده بود اسلام برنامه زندگی از گهواره تا گور است؟ این برنامه دقیقا کجاست؟ از کدام آینده تمدنی می گوید؟ آینده اش چه شکلی است؟ مشکلات و مسائل امروز را با چه ابزاری می شناسد؟ و در نهایت چگونه تجویز می کند و چگونه راه رسیدن از امروز به فردا را در روندی پویا و تدریجی نشان می دهد؟ آیا علوم دینی در شرایط کنونی پاسخگوی این پرسشگری و این مطالبه هست؟ آیا برای عالمان، دغدغه های یک نوجوان و جوان مدرسه و دانشگاه مهم است و کلیپ هایی که اینان برای بیان ذهنیت ها و دلمشغولی هایشان تولید و منتشر می کنند در حوزه دیده می شود؟ مگر نه اینکه کار پیامبر، پیامبری و هم پای جامعه پیش آمدن است؟ نسبت این حوزه با جامعه و زندگی چیست؟ 🔹روندهای تخصصی در حوزه نظیر آنان که در باب تربیت به میدان آمده اند یا طرح هایی که از فقه اجتماعی، فقه سرپرستی، فقه اداره، فقه حکومتی، فقه حکمرانی، فقه ولایی و... سخن می گویند، نشانه هایی از امید است به آینده. @mahdytehrani

🔻پیشنهادهایی برای امروز 🔴فتنه لاجرم کم فروغ شد؛ نگرانی ها اما همچنان برجاست؛ اکنون است که می توان سخن گفت و پرسید چه باید کرد. چند نکته و پیشنهاد: 🔹در کوتاه مدت، "بدون ایجاد حساسیت"، باید حجاب را به نماد "نجابت و اصالت" و بی حجابی را به نماد مقابل آن تبدیل کرد؛ درست مثل صدر اسلام. وقتی عملا حجاب اختیاری می شود، آنچه معنادار است، تداوم پایبندی بسیاری از زنان به استفاده از پوشش مانتو و روسری است. به اینها باید توجه کرد نه کشف حجاب ها. آن نیمه پُر را باید دید و تقویت کرد! 🔹باید مراقب بود فرهنگ در بند امنیت و سیاست گرفتار نشود. با فرهنگ، فرهنگی باید مواجه شد. حتی اگر مشکلِ فرهنگی منشا سیاسی و امنیتی هم داشته باشد، راه حل آن سیاسی و امنیتی نیست. تنها با منشا مشکل است که می توان امنیتی مواجه شد. 🔹در بلندمدت باید بر رویای انسان ایرانی متمرکز شد. نمی شود در کشور، مذهبی و غیرمذهبی رویایشان مدرنیته و عالَمی دیگر باشد، نمی شود جوانان ما در فیلم های هالیوودی سبک زندگی دیگری را به عنوان نماد پیشرفت در ذهن داشته باشند و در عمل کشور به سمت دیگری جز همان دلمشغولی برود. بزرگترین نقص ما در این سال ها تبدیل کردن مقوله هایی مثل الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، افق تمدن اسلامی و... به اسناد و شعارهایی کلی گویانه و غیرملموس برای بدنه جامعه بوده است. مردم باید بتوانند تصویری از افق تمدن اسلامی داشته باشند و مطالبه اش کنند چنانکه در آغاز انقلاب، تصویری که داشتند را مطالبه کردند و چنانکه در غرب، تصویرسازیِ هالیوودی، آینده را می سازد. انتقاد دکتر رضا داوری در ماجرای علم دینی نیز به همین مهم نظارت داشت. جهانِ انسان ایرانی، روی به سوی دیگری دارد و ما صرفا درگیر عقل نظریم! 🔹در سال های اخیر به واسطه تحول بسترهای مجازی و تحول طبقه مرجع در ایران، از مواجهه عمیق و اندیشه ای به سطحی زدگی نیل کرده ایم. از تبلیغات تلویزیونی با محوریت سلبریتی ها باید اجتناب کرد. باید اجازه داد تفکر، اندیشه ورزی و صاحبان اندیشه مرجعیت داشته باشند ولو آنکه نظرشان با حاکمیت و قرائت مرجع یکی نباشد. به آزاداندیشی واقعی باید میدان داد. وقتی تفکر فرومی نشیند، دلقک ها و قداره بندها میدان دار می شوند. وقتی کسانی که دگرگونه می اندیشند را خاموش می کنیم، فقط آنها را خاموش نکرده ایم. در عمل در بلندمدت بساط اندیشه را خاموش کرده ایم. باید این ظرفیت را می داشتیم که به آنها به چشم فرصت نگاه کنیم و نه تهدید. به نظر می رسد در سال های اخیر حتی برخی دست به قلم های انقلابی ما هم کنار کشیده اند و همتی برای به میدان آوردن آنها یا نسلی جدید نیست. 🔹به جمع دانشجویان آمدن و پاسخگویی به شبهات از سوی مسئولین دولتی را (در عین ارج نهادن آن) باید نشان رویکردی فعال دانست یا انفعال؟ دولتی که گفتمان را فرونهاده، رئیس جمهورش چهره ای گفتمانی نیست، چندان حرف گفتمانی ندارد و از همان آغاز عملگرایی را پیشه کرده، باید هم در مقابل یورش گفتمانی رقیب در نهایت به پاسخ به شبهات تن دهد. مشکل دقیقا از همان جا آغاز شد که ما انقلابیون از آرمان های انقلاب خمینی به محوریت کارنامه و برنامه رسیدیم و همه چیز را در همین ها خلاصه کردیم! 🔹فرامرز رفیع پور سال ها پیش در همان کتاب معروف توسعه و تضاد نسبت به امروز هشدار داده بود. سال ها پیش مکررا در جمع دانشجویان عدالتخواه تذکر دادم این عدالتخواهیِ تک بعدی شما که فرهنگ را فروگذاشته و مطالبات اصلی رهبری مثل تمدن سازی که همه چیز از جمله عدالت باید ذیل آن معنا شود را نمی بیند، خود منشا آسیب خواهد شد و شد. 🔹کشور، خیلی راحت از این فتنه جان نیمه سالم به در برد. نارضایتی های موجود در کشور بسیار بیشتر از آن چیزی بود که در ظرف چنین فتنه ی حقیری بگنجد. این یعنی توجه مضاعف مسئولیت ضروری است. 🔹در این فتنه خیلی از ابزارهای جمهوری اسلامی برای مواجهه کارکرد خود را از دست داد. خشونت تئوریزه شد و امری نقدس نماند که با تمرکز بر آن بتوان احساسات را برانگیخت. این نیز تامل برانگیز است. نباید گذاشت این خط حساسیت زدایی پیش برود و الا کار را بسیار دشوارتر خواهد کرد. 🔹حوزه علمیه در این سال ها تحولاتی را پشت سر گذاشته و امروزه ادبیات فقه حکومتی، فقه اجتماعی، فقه سرپرستی، فقه حکمرانی و.... به گوش می رسد و از سوی برخی از طلاب جستجو می شود. این فضا باید سریعا در حوزه تقویت شود و مورد حمایت قرار گیرد. شاید اینها همه آنچه می خواهیم نباشد اما می تواند زمینه ساز آنچه می خواهیم، واقع شود. 🔹این توطئه و این فتنه، برنامه دشمن بود اما آنان که بسترش را ساختند چه کسانی بودند؟ آنکه باید روندش را اصلاح کنید چه کسی است؟ @mahdytehrani

🔻سنگ را بسته ایم و سگ را رها کرده ایم! ✍حجت الاسلام علی محمدی یکی از دوستان اصرار کرد که درباره حوادث اخیر حرفی بزنم. پش از چندبار بالاخره دست به کیبورد بردم :👇 🔹 شیخ خوب آقای .... عزیز دامت برکاته! واقعاً در این ایام، سعی کرده ام کمتر بنویسم و بگویم. نه به این خاطر که چیزی به ذهنم نیامده و یا نکته ای پیدا نکرده ام؛ نه. بیشتر به این خاطر که می ترسم چیزی بنویسم و از آن بد برداشت شود. ولی چند خط می نویسم : برای تو برادرم برای برادرت برای برادرانمان ...❤️ 🔹 قرائت رسمی در میان بچه انقلابی های را غلط می‌دانم. بنده مسبب اصلی وضعیت نابهنجار کنونی را حوزه های علمیه می دانم که با نحوه تفلسف و تفقه خود، پای بسیاری از زمینه های فسادزای و ساختارهای فسادآفرین مدرن را به اسم اسلام امضاء کرده است و الان نمی خواهد تبعات تحلیلها و تصمیمات غلط خود را گردن بگیرد ... کدام قشر در جمهوری اسلامی جز حوزویان جرات کرده است که برنامه های توسعه را که عملا برنامه های اضمحلال در ساختار مستکبرانه جامعه جهانی است، اسلام مالی و تأیید کند؟! کدام قشر در جمهوری اسلامی جز حوزویان جرات کرده است که ساختارها و نهادهای مدرن را تهذیب و تزیین کند؟! کدام قشر در جمهوری اسلامی جز حوزویان جرات کرده است که حکمرانی رسانه و سلطه امپراطوری رسانه‌ای طاغوت را نادیده بگیرد و بیست سال، افکار عمومی جامعه اسلامی را به دست دشمن بسپارد؟! کدام قشر در جمهوری اسلامی به اندازه حوزویان جرات دارد؟!!!! 🔹 حالا ما حوزویان سفت ایستاده‌ایم که باید جمهوری اسلامی بر روی «الزامی بودن قانون حجاب بایستد، چون حکم خداست»!! سنگ را بسته ایم و سگ را رها کرده‌ایم. زمینه ها را امضاء کرده ایم و سفت با معلولها در حال جنگ هستیم. بورس را امضاء کرده ایم، بازار سکه را پذیرفته ایم، بانک را اسلامیزه کرده ایم. جامعه را به موقعیتی رسانده ایم که تقریبا امکان خانه دار شدن برای یک جوان عادةً محال شده است و برای اجاره نشینی باید لااقل ماهی 5 میلیون در کلان شهرها بدهد و الان دوباره دور هم جمع شده ایم که برویم با «تبیین»، امید را به جامعه برگردانیم.... جسارت نشود، جمعیت جالبی هستیم ....😎 درد اینجاست که الان من می گویم ساختارهای غرب را نباید می‌پذیرفتیم و نباید فضای مجازی را رها می کردیم، دوستانی پیدا خواهند شد که بعله ما از چند سال پیش گفته ایم که باید فضای مجازی ملی درست کرد و تلگرام و اینستا و ... را فیلتر کرد. من چطور می توانم به این دوستان دلسوز و غیورم بگویم که عزیزم حرف تو هم غلط است و اینترنت ملی و نرم افزار داخلی تا فهم درستی توسعه تفاهم اجتماعی و مفهوم پیام و تبلیغ و خبر در دوران جدید نداشته باشیم، هباء منثورا است و ما را به هزینه دادن هایی می‌اندازد که دیر یا زود ناگزیر می‌شویم که عقب نشینی کنیم، گو اینکه در ویدیو و ماهواره و رفتن خانومها به استادیوم و غیره انجام دادیم ... 🔹 ما وزان‌مان، آرایش‌مان، افق دیدمان، در مقیاس حکمرانی دینی برای نیل به تمدن نوین اسلامی نیست.... ما هنوز داریم از تبلیغ چهره به چهره و تأثیر بی بدیل آن صحبت می کنیم، در حالی مسئله هدایت اجتماعی، مقیاس‌اش اساساً جامعه‌شناسانه است و ما با یک پدیده اجتماعی ـ نه یک پدیده فردی ـ مواجهیم. جریان رقیب در رسانه و سایر کنشگری خود، دستگاه محاسبه جمعی ـ اجتماعی را مختل کرده است و ما می خواهیم با تبلیغ چهره به چهره آن را جمع کنیم، بدون اینکه درکی از فناوریهای اجتماعی و ضریب نفوذ غیرمقابل مقایسه آن با ارتباط فردی و شخصی داشته باشیم.... می‌دانم که حتما برخی از دوستان، خواهند آمد از ثمرات تبلیغ چهره به چهره و تأکیدات حضرت آقا سخن خواهند گفت، و البته بنده زبانم از جواب الکن خواهد بود.... 🔹 دلخوشیم که مردم به صحنه آمده اند و فتنه جمع خواهد شد. بعله مردم کار خودشان را بلدند و در اغتشاشات، تا پای جان ایستاده اند و در راهپیمایی ها و تجمعات، دست در دست خانواده خود سنگ تمام می گذارند... ولی این چیزی را تغییر نمی دهد. مردم پای انقلاب شان هستند، کما اینکه چهل سال است ایستاده اند، ولی از آنجایی که وظیفه ما حوزویان به عنوان عالم دینی شروع می شود، دوباره در بر همان پاشنه ای خواهد چرخید که در این چهل سال چرخیده است و امسال نه، سال دیگر، کار به همان جایی خواهد رسید که در آبان 98 و شهریور 1401 رسید.... 🔹 شما بفرمایید ما چه باید بکنیم ؟؟؟؟؟ @mahdytehrani

📽 برای دختر همسایه @mahdytehrani

‍ 🔻استاد اخلاق، بی اعتبار شد؟ 🔹️درست همین چند هفته پیش، جای سوزن انداختن نبود. امروز اما از این گوشه و آن گوشه می گشتند تا جمعی حداقلی برای شرکت در جلسه دست و پا کنند. چه بلایی سر درس های اخلاقِ چهارشنبه های آیت الله در موسسه فلسفه آمده؟ 🔹️همه چیز از عزل یک مدیر نخبه جوان آغاز شد؛ عزلی در میانه سال تحصیلی با حاشیه هایی تمام ناشدنی که حتی مدیر جدید مرکز نیز نتوانست چنین مواجهه ای را اخلاقی و مطابق مصلحت قلمداد کند. حجت الاسلام منصوری چند سالی بود به عنوان قائم مقام آیت الله فیاضی اداره مرکز را در دست داشت و دروس مرکز را از فضای ترمی واحدی به مطالعه کامل کتب اصیل فلسفی کشانده بود. در میانه این تحولات اما با تمامی اشکالاتش گزارش های تخلف از سوی گروهی دیگر در خود مرکز برای پرونده سازی علیه مدیر جوان گسیل می شد. و دست آخر شد آنچه نباید می شد. 🔹️تجمعات و اعتراضات و انصراف ها چند هفته ای است از سوی طلاب و اساتید مرکز ادامه دارد؛ یعنی همان چیزی که عادتا مسئولین گوشی برای شنیدنش ندارند. 🔹️و امروز زنگ آخر بود. درس اخلاق چهارشنبه ها و آیت الله فیاضی بدون شاگرد! کدام درس اخلاق وقتی چنین بی اخلاقی آشکاری رخ داده؟ در جمهوری اسلامی یک مدیر جوان انقلابی را این گونه عزل می کنند؟ چه کسی مسئول تعطیلی دروس طلاب است؟ آیا آنان که این قدر درایت ندارد، صلاحیت مدیریت حوزه های علمیه را دارند؟ 🔹️استاد منصوری درست بعد از این جلسه بود که نامه نوشت و از طلاب خواست با وجود اعتراضات به مرکز بازگردند. 🔴سوال اینجاست: استاد اخلاق چه کسی است و اخلاق چیست؟ پی نوشت:حقیر منتقد مدیر سابق بودم @mahdytehrani

🔻دروس تدریسی در ترم جاری 🔹فقه: تبصره المتعلمین فی احکام الدین، تالیف علامه حلی 🔹ادبیات: بدائه النحو، تالیف صفایی بوشهری 🔹برای دسترسی به فایل صوتی دروس به کانال @dtehrani در ایتا بپیوندید. @mahdytehrani

🔻جبهه رسانه ای انقلاب و برادر صفار هرندی 🔹️۱۸۰ تن از اصحاب رسانه چندی پیش از نامه ای حمایت کردند که خطاب به حسین شریعتمداری و محمدحسین صفارهرندی نگاشته شده بود؛ نامه ای که یکی از محورهای مهمش شکوایه از میدان داری نورچشمی ها و نیز نحوه راهبری جبهه رسانه ای انقلاب بود. 🔹️حتما جبهه رسانه ای انقلاب نیازمند همفکری، بحث و گفت و گو و راهبری است. این همه را اما دوگونه می توان پیش برد. گونه نخست آن است که بالا بنشینیم، با بالادستی ها نشست و برخواست کنیم و توقع داشته باشیم بخشنامه وار همه چیز حل شود. راه حل دوم اما این است که بدنه را به رسمیت بشناسیم و این همه را به گونه ای درون زا و همپای بدنه از بستر گفت و شنود با آنان که کف میدانند و حق اندیشیدن و نظر دادن دارند، دنبال کنیم. 🔹️نامه خانم آسوپار از رویکرد نخست که همان رویکرد جاری است گلایه داشت. این عضو سرویس سیاسی روزنامه جوان نوشته بود:"شما از «بزرگترهای» جبهه‌ی رسانه‌ای انقلاب هستید و این بزرگتر بودن می‌طلبد که نگاه‌تان از رفقا و دوستان و به معنایی کلان‌تر و سیاسی‌تر، از «قبیله» فراتر رود. او چون وصل به بزرگترهاست، اجازه هر حرکتی دارد، دیگران را اما حتی نمی‌شناسید! در غربت روزنامه‌نگاران غیر وصل به بزرگترها و جریان‌ها همین بس که نه از نزدیک می‌شناسیدمان و نه برای انتشار همین نامه سرگشاده به حضرتعالی، جایی جز کانال تلگرامی شخصی و صفحه توییترم دارم و امید دارم با دست بدست شدن این وجیزه، به دست شما هم برسد. کسی نگران نباشد؛ ما الحمدلله آنقدری برای خود شأنیت قائل هستیم که تن به «فحش درمانی» ندهیم... إن‌شاءالله به دست جناب صفارهرندی هم برسد، به دست دیگران هم برسد، شاید گاهی تمایل پیدا کنند جز جلسات مکرر با مدیران رسانه‌ای و دستور از بالا، بدنه‌ی تحریریه‌ی رسانه‌های انقلابی را هم ببینند، با آنها هم «گفتگوی دوستانه» داشته و شنونده هم باشند. شاید قبل از آنکه صدای افتادن تشت رسوایی یکی از نیروهایشان گوش فلک را کر کند، به گوش آنها برسد و مسیر فاجعه را ببندند." 🔹️به نظر می رسد ضروری است برادر صفار هرندی که از دلسوزان جبهه رسانه ای انقلاب است، این پیشنهاد مشفقانه را مدنظر قرار دهد، بیشتر همپای بدنه بنشیند، بیشتر به آراء بدنه بهاء دهد، کمتر آنها را از دور قضاوت کند و در یک کلام از رویکرد نخست به رویکرد دوم تغییر رویه دهد. @mahdytehrani

#ماجرای_مک_فارلین، فایل پاورپوینت، سخنران: محمدمهدی تهرانی، گروه جهادی سفیران، 97/11/11 http://s8.picofile.com/file/8350779584/%D9%85%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%DB%8C_%D9%85%DA%A9%E2%80%8E%D9%81%D8%A7%D8%B1%D9%84%DB%8C%D9%86.rar.html #مک_فارلین #هاشمی #آمریکا #حسن_روحانی #اسرائیل #مذاکره #سید_مهدی_هاشمی @mahdytehrani